Το επόμενο παιδί, η Μάντι Μπρόκλχαστ, πήγε κι αυτή στο Ράβενκλοου, αλλά η Λάβεντερ Μπράουν επελέγη κι αυτή για το Γκρίφιντορ και το τελευταίο τραπέζι στα δεξιά ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ο Χάρι πρόσεξε τους δίδυμους αδελφούς του Ρον να σφυρίζουν ενθουσιασμένοι.
Η επιλογή συνεχίστηκε. Η Μίλισεντ Μπούλστροουντ πήγε στο Σλίθεριν. Ο Χάρι σκέφθηκε πως μπορεί, Βέβαια, να έφταιγε η φαντασία του, αλλά μετά από όσα είχε ακούσει, σχεδόν όλα τα παιδιά που κάθονταν σ' αυτό το τραπέζι τού φαίνονταν αντιπαθητικά.
'Οταν ακούστηκε το όνομα Μαλφόι, το αγόρι προχώρησε περήφανα προς το σκαμνί. Η επιθυμία του ικανοποιήθηκε αμέσως: το καπέλο μόλις που άγγιξε το κεφάλι του κι αμέσως φώναξε: «Σλίθεριν!»
Ο Μαλφόι ξαναγύρισε κοντά στους φίλους του, τον Κράμπε και τον Γκόιλ, δείχνοντας πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό του.
Ο Χάρι ένιωθε τώρα πραγματικά άρρωστος και το στομάχι του ήταν συνεχώς σφιγμένο απ' τη νευρικότητα. Θυμόταν το σχολείο, όπου, όταν γινόταν η επιλογή για τις διάφορες αθλητικές ομάδες, εκείνον τον διάλεγαν τελευταίον. Όχι γιατί δεν ήταν καλός, αλλά γιατί κανείς δεν ήθελε να δημιουργήσει στον Ντάντλι, τον εξάδελφο του, την παραμικρή υποψία ότι μπορεί να συμπαθούσε τον Χάρι.
«Μπλέτσλι, Τζάστιν».
«Χάφλπαφλ!»
Ο Χάρι πρόσεξε ότι το καπέλο άλλοτε φώναζε αμέσως το όνομα του κοιτώνα, κι άλλοτε έκανε μερικές στιγμές ώσπου ν' αποφασίσει. Ο Σίμους Μίλιγκαν, το ξανθό αγόρι δίπλα στον Χάρι, έμεινε καθισμένο στο σκαμνί σχεδόν ένα ολόκληρο λεπτό, προτού το καπέλο τον στείλει στο Γκρίφιντορ.
Ξαφνικά μια φρικτή σκέψη πέρασε απ' το μυαλό του Χάρι, μια απ' αυτές τις σκέψεις που έρχονται απρόσκλητες, όταν κάποιος είναι πολύ νευρικός. Τι θα γινόταν, αν εκείνον δεν τον διάλεγαν για κανένα κοιτώνα; Τι θα γινόταν, αν έμενε καθισμένος στο σκαμνί για ώρες, με το καπέλο σιωπηλό επάνω στο κεφάλι του; Ώσπου, κάποια στιγμή, η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ θα το άρπαζε και θα έλεγε πως ασφαλώς κάποιο λάθος είχε γίνει και πως ήταν καλύτερα να πάρει το τρένο για το σπίτι του...
Λίγα παιδιά έμεναν ακόμη για επιλογή.
«Μουν... Νοτ... Ουέσλι...». Ο Ρον ήταν σχεδόν κίτρινος απ' την αγωνία του όταν φόρεσε το καπέλο. Κράτησε την αναπνοή του ελπίζοντας. Κι αμέσως το καπέλο φώναξε: «Γκρίφιντορ»!
«Μπράβο, Ρον, πολύ καλά τα κατάφερες!» είπε ο Πέρσι Ουέσλι στον αδελφό του, ενώ ο Ρον έπεφτε εξαντλημένος στην καρέκλα δίπλα του.
Η φωνή της ΜακΓκόναγκαλ ακούστηκε πάλι: «Πάρκινσον, Πάτιλ και Πάτιλ», δυο δίδυμα κορίτσια, μετά «Σάλι-Αν Περκς» και τέλος...
«Πότερ, Χάρι».
Καθώς ο Χάρι έκανε δύο Βήματα μπροστά, μερικά παιδιά άρχισαν να ψιθυρίζουν:
«Πότερ, έτσι είπε;»
«Ποιος; Ο Χάρι Πότερ;»
Το τελευταίο πράγμα που είδε ο Χάρι προτού το καπέλο σκεπάσει τα μάτια του, ήταν οι τεντωμένοι λαιμοί των παιδιών, που προσπαθούσαν να τον δουν καλύτερα. Την άλλη στιγμή βρισκόταν σε απόλυτο σκοτάδι. Περίμενε, ενώ η καρδιά του χτυπούσε τόσο δυνατά, που νόμιζε πως θα σπάσει.
«Χμμ...» άκουσε μια σιγανή φωνή στο ένα αφτί του. «Δύσκολο, πολύ δύσκολο... Βλέπω μεγάλο κουράγιο. Αλλά και γερό μυαλό... Και μεγάλο ταλέντο, ναι, βέβαια... μαζί με την επιθυμία ν' αποδείξεις την αξία σου... Πού να σε βάλω, λοιπόν;»
Ο Χάρι έσφιξε τις άκρες του σκαμνιού με τα δάχτυλα του και σκέφτηκε: «Όχι στο Σλίθεριν, όχι στο Σλίθεριν!»
«Όχι στο Σλίθεριν, ε;» είπε η φωνή. «Είσαι σίγουρος γι' αυτό; Θα μπορούσες να γίνεις καταπληκτικός... Το βλέπω μέσα στο κεφάλι σου και το Σλίθεριν θα σε βάλει στο σωστό δρόμο για να μεγαλουργήσεις... Αφού δε θέλεις όμως... καλύτερα να πας στο Γκρίφιντορ!»
Ο Χάρι άκουσε το καπέλο να φωνάζει την τελευταία λέξη, ώστε όλοι να την ακούσουν. Κατόπιν έβγαλε το καπέλο και με πόδια που έτρεμαν, προχώρησε προς το τραπέζι των παιδιών που είχαν επιλεγεί για το Γκρίφιντορ. Ένιωθε τόσο ανακουφισμένος που είχε γλιτώσει το Σλίθεριν, που δεν πρόσεξε καν ότι τον χειροκροτούσαν θερμά. Ο Πέρσι, ο επιμελητής, μάλιστα, σηκώθηκε όρθιος και του 'σφιξε δυνατά το χέρι, ενώ οι δίδυμοι Ουέσλι άρχισαν να φωνάζουν «Πήραμε τον Πότερ! Πήραμε τον Πότερ!». Ο Χάρι κάθισε δίπλα στο φάντασμα που είχε δει πρωτύτερα, αυτό με τη στολή ιππότη και τις δαντέλες στο λαιμό. Και το φάντασμα τον χτύπησε με συμπάθεια στον ώμο, δίνοντας στον Χάρι την εντύπωση πως είχε πέσει στον ώμο του ένας κουβάς παγωμένο νερό.
Τώρα ο Χάρι μπορούσε να βλέπει καλά το τραπέζι με το διδακτικό προσωπικό. Στην πιο κοντινή σ' αυτόν άκρη του καθόταν ο Χάγκριντ, που έπιασε το βλέμμα του και του χάρισε ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο. Ο Χάρι χαμογέλασε κι αυτός. Κι εκεί, ακριβώς στη μέση του τραπεζιού, καθισμένος σε μια μεγάλη χρυσή καρέκλα, ήταν ο Άλμπους Ντάμπλντορ. Ο Χάρι τον αναγνώρισε αμέσως από τη φωτογραφία που είχε βρει μέσα στους σοκολατένιους βατράχους στο τρένο. Τα ασημένια μαλλιά και γένια του Ντάμπλντορ ήταν τα μόνα μέσα στη μεγάλη τραπεζαρία που γυάλιζαν τόσο όσο και τα φαντάσματα. Κοιτάζοντας λίγο πιο πέρα, ο Χάρι είδε και τον καθηγητή Κούιρελ, το νευρικό νέο άντρα από το μπαρ «Ραγισμένο Τσουκάλι». Έδειχνε πραγματικά πολύ περίεργος, μ' ένα τεράστιο μοβ τουρμπάνι στο κεφάλι του.