Αμέσως όλοι σταμάτησαν να μιλούν και γύρισαν προς το μέρος του.
Ο Μαλφόι χαμογέλασε ειρωνικά.
«Νομίζω πως είναι καλύτερα να την αφήσω κάπου, για να τη βρει ο Λονγκμπότομ όταν γίνει καλά», αποκρίθηκε. «Τι θα 'λεγες... να την αφήσω πάνω σ' ένα δέντρο;»
«Φέρ' την εδώ!» φώναξε αγριεμένος ο Χάρι.
Αλλά, αντί γι' άλλη απάντηση, ο Μαλφόι πήδησε στο σκουπόξυλό του κι υψώθηκε στον αέρα. Δεν είχε πει ψέματα — αλήθεια μπορούσε να πετά καλά. Και καθώς τώρα στεκόταν επάνω απ' την κορφή μιας ψηλής βελανιδιάς, φώναξε: «Έλα να την πάρεις, Πότερ!»
«Μη!» φώναξε η Ερμιόνη. «Η κυρία Χουτς μας είπε να μην κουνηθούμε. Θα μας βάλεις σε μπελάδες...»
Ο Χάρι αγνόησε τα λόγια της. Ήταν τόσο θυμωμένος, που το αίμα είχε ανέβει στο κεφάλι του. Σιωπηλός, καβάλησε το σκουπόξυλό του, κλότσησε δυνατά το χώμα κι άρχισε ν' ανεβαίνει ψηλά, όλο και πιο ψηλά... ενώ ο αέρας ανακάτωνε τα μαλλιά του κι ο μακρύς μανδύας του απλωνόταν πίσω του σαν ουρά... Μια άγρια χαρά πλημμύρισε την ψυχή του, όταν κατάλαβε πως είχε βρει κάτι το οποίο μπορούσε να κάνει καλά χωρίς κανείς να χρειάζεται να του το μάθει... Αυτό το πέταγμα ήταν εύκολο... ήταν υπέροχο! Ενθουσιασμένος, ανασήκωσε λίγο την άκρη του σκουπόξυλου, για ν' ανέβει ακόμη πιο ψηλά... Από κάτω άκουσε κραυγές και στριγκλιές κοριτσιών, καθώς και τα θαυμαστικά «μπράβο» του Ρον.
Αποφασιστικά, ο Χάρι έστριψε το σκουπόξυλό του, για να βρεθεί αντιμέτωπος στον αέρα με τον Μαλφόι. Τότε είδε με χαρά πως κι εκείνος τον κοιτούσε κατάπληκτος.
«Δώσε μου την μπάλα!» του φώναξε ο Χάρι. «Αλλιώς θα σε πετάξω απ' το σκουπόξυλο!»
«Α, ναι;» αποκρίθηκε ο Μαλφόι, προσπαθώντας να τον ειρωνευτεί, αλλά κατά βάθος έδειχνε ανήσυχος.
Χωρίς να καταλαβαίνει γιατί, ο Χάρι ήταν τώρα απόλυτα σίγουρος πως ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Έσκυψε μπροστά, έπιασε σφιχτά το σκουπόξυλο και με τα δυο του χέρια κι όρμησε ίσια καταπάνω στον Μαλφόι, ο οποίος μόλις που πρόλαβε να γυρίσει στο πλάι και να σωθεί. Ο Χάρι έκανε μια απότομη στροφή κι όρμησε πάλι επάνω του. Από κάτω κάποια απ' τα παιδιά χειροκροτούσαν.
«Εδώ πάνω δεν έχεις τον Κράμπε και τον Γκόιλ για να σε προστατέψουν, Μαλφόι!» φώναξε ο Χάρι.
Η ίδια σκέψη, όμως, πρέπει να είχε περάσει κι απ' το μυαλό του Μαλφόι, γιατί αμέσως πέταξε τη γυαλιστερή μπάλα μακριά του.
«Πιάσ' την, άμα μπορείς!» φώναξε και γύρισε το σκουπόξυλό του προς το έδαφος.
Σαν να παρακολουθούσε κινούμενα σχέδια σε αργή κίνηση, ο Χάρι είδε την μπάλα πρώτα να σηκώνεται ψηλά και μετά ν' αρχίζει να πέφτει προς τα κάτω. Έσκυψε πάλι μπροστά, έσπρωξε την άκρη του σκουπόξυλου προς τα κάτω... και την άλλη στιγμή κατέβαινε με μεγάλη ταχύτητα... κυνηγώντας την μπάλα... Ο άνεμος σφύριζε στ' αφτιά του... οι στριγκλιές των παιδιών ακούγονταν δυνατά... κι εκεί, μόλις μισό μέτρο απ' το χώμα... κατάφερε ν' αρπάξει την μπάλα! Την άλλη στιγμή βρέθηκε πεσμένος στο γρασίδι, με το σκουπόξυλο δίπλα του και την μπάλα σφιχτά κρατημένη στο ένα του χέρι.
«Χάρι Πότερ!»
Η καρδιά του Χάρι βούλιαξε στο στήθος του, όταν είδε την καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ να τον πλησιάζει τρέχοντας. Σηκώθηκε όρθιος, τρέμοντας ολόκληρος.
Η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ σχεδόν δεν μπορούσε να μιλήσει απ' το σοκ κι οι θυμωμένες φράσεις της έβγαιναν μισές απ' το στόμα της.
«... πώς τόλμησες... μπορεί να έσπαζες όλα σου τα κόκαλα... σ' όλα μου τα χρόνια στο "Χόγκουαρτς"... ποτέ δεν...»
«Δεν έφταιγε ο Πότερ, κυρία καθηγήτρια...»
«Σκασμός, δεσποινίς Πάτιλ...»
«Μα, ο Μαλφόι...»
«Δε ζήτησα τη γνώμη σου, Ρον Ουέσλι... Πότερ, έλα μαζί μου!»
Με την άκρη του ματιού του, ο Χάρι έπιασε τη θριαμβευτική έκφραση στα πρόσωπα του Μαλφόι, του Κράμπε και του Γκόιλ, καθώς απομακρυνόταν περπατώντας σιωπηλός πίσω απ' την καθηγήτρια, η οποία προχωρούσε γρήγορα για το κάστρο.
Θα τον απέβαλλαν, ήταν σίγουρος γι' αυτό... Ήθελε πολύ να πει κάτι για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά φαινόταν να έχει χάσει τη φωνή του. Η καθηγήτρια προχωρούσε χωρίς να τον κοιτάζει κι εκείνος έπρεπε να τρέχει, για να μη μείνει πίσω. Τώρα πια το κακό είχε γίνει. Σε δέκα λεπτά το πολύ, θα ετοίμαζε τη βαλίτσα του... Η φοίτηση του στο «Χόγκουαρτς» δεν είχε κρατήσει ούτε δυο εβδομάδες... Και τι θα 'λεγαν οι Ντάρσλι, όταν θα τον έβλεπαν πάλι στο κατώφλι τους;
Μπροστά η ΜακΓκόναγκαλ και πίσω ο Χάρι, ανέβηκαν τα σκαλοπάτια της εισόδου και μετά τη μαρμάρινη σκάλα στο εσωτερικό του κάστρου, χωρίς η καθηγήτρια να έχει ακόμα πει στον Χάρι ούτε μια λέξη. Άνοιγε βιαστικά πόρτες και διέσχιζε διαδρόμους σχεδόν τρέχοντας, ενώ ο Χάρι ακολουθούσε σιωπηλός και δυστυχισμένος πίσω της... Ίσως να τον πήγαινε στο διευθυντή Ντάμπλντορ... Μετά θυμήθηκε τον Χάγκριντ, που είχε αποβληθεί απ' το «Χόγκουαρτς», αλλά που του είχαν επιτρέψει να μείνει ως δασοφύλακας. Ίσως να μπορούσε να μείνει κι αυτός... ως Βοηθός του Χάγκριντ... Το στομάχι του όμως σφίχιηκε ενώ το φανταζόταν: ο Ρον και οι άλλοι να γίνονται μάγοι κι εκείνος να γυρίζει στο πάρκο κουβαλώντας τη σακούλα του Χάγκριντ...