«'Ελα, πάμε», είπε στον Ρον, καθώς έσπρωχνε στην άκρη το πορτρέτο και περνούσε το σκοτεινό άνοιγμα. Ο Ρον τον ακολούθησε.
Η Ερμιόνη, όμως, ήταν αποφασισμένη να μην υποχωρήσει εύκολα. Βιαστικά, πέρασε κι αυτή το άνοιγμα πίσω από τον Ρον, μαλώνοντας τους σαν θυμωμένη κότα.
«Μα δε σας νοιάζει καθόλου για το Γκρίφιντορ; Μόνο για, τους εαυτούς σας νοιαζόσαστε; Εγώ, πάντως, δε θέλω να κερδίσει το Σλίθεριν το φετινό πρωτάθλημα. Κι αυτό ακρι-ί βώς θα γίνει, αν χάσετε όλους τους βαθμούς που κέρδισαί απ' την καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ, επειδή ήξερα απέξω τα πάντα για τα αντίστροφα μάγια!...»
«Φύγε από δω!»
«Πολύ καλά. Εγώ σας προειδοποίησα. Κι εσύ, Χάρι Πότερ, να θυμάσαι τα λόγια μου, όταν αύριο θα είσαι στο τρένο για το σπίτι του και...»
Η φράση της, όμως, έμεινε στη μέση, καθώς η Ερμιόνη γύρισε προς το πορτρέτο της χοντρής κυρίας και το βρήκε ξαφνικά, άδειο. Η χοντρή κυρία είχε φύγει για μια νυχτερινή επίσκεψη κι η Ερμιόνη βρισκόταν τώρα κλειδωμένη έξω από τον πύργο του Γκρίφιντορ.
«Τι θα κάνω τώρα;» φώναξε τρομαγμένη.
«Δικό σου πρόβλημα», αποκρίθηκε αδιάφορα ο Ρον. «Εμείς πρέπει να πηγαίνουμε, γιατί θ' αργήσουμε».
Τα δυο αγόρια άρχισαν αμέσως ν' απομακρύνονται. Προτού όμως φτάσουν στο τέλος του διαδρόμου, η Ερμιόνη τους πρόλαβε.
«Θα 'ρθω μαζί σας!» τους είπε.
«Αποκλείεται!»
«Νομίζετε πως θα περιμένω εδώ, ολομόναχη, για να με πιάσει ο Φιλτς; Αν βρει και τους τρεις μας, θα του πω την αλήθεια, πως δηλαδή προσπαθούσα να σας σταματήσω, κι εσείς θα με υποστηρίξετε...»
«Μωρέ μπράβο θράσος!» είπε ο Ρον.
«Σκάστε κι οι δυο!» ψιθύρισε ο Χάρι. «Κάτι άκουσα...»
Αυτό το «κάτι» ακουγόταν σαν σύρσιμο.
«Η κυρία Νόρις», ψιθύρισε ο Ρον, κοιτάζοντας γύρω του στο μισοσκόταδο.
Δεν ήταν όμως η γάτα του Φιλτς, αλλά ο Νέβιλ. Κοιμόταν κουλουριασμένος στο πάτωμα, αλλά είχε ξυπνήσει απ' τις φωνές τους.
«Ευτυχώς που με βρήκατε!» τους είπε. «Ώρες είμαι εδώ... Δεν μπορούσα να θυμηθώ το καινούριο σύνθημα για να κάνω τη χοντρή κυρία να παραμερίσει...»
«Μη μιλάς τόσο δυνατά, Νέβιλ! Το καινούριο σύνθημα είναι "Μουσούδα γουρουνιού", αλλά δε θα σ' ωφελήσει σε τίποτα, γιατί η χοντρή κυρία έφυγε απ' το κάδρο της».
«Πώς πάει το χέρι σου;» τον ρώτησε ο Χάρι.
«Σαν καινούριο! Η κυρία Πόμφρι το διόρθωσε σ' ένα λεπτό».
«Ωραία, ωραία... Λοιπόν, Νέβιλ, εμείς πρέπει να πάμε κάπου. Θα σε δούμε αργότερα...»
«Μη μ' αφήνετε εδώ μόνο μου!» φώναξε ο Νέβιλ, ενώ πεταγόταν όρθιος. «Φοβάμαι να μείνω άλλο, γιατί ο Ματωμένος Βαρόνος πέρασε κιόλας από δω δυο φορές».
Ο Ρον κοίταξε το ρολόι του κι έριξε μια θυμωμένη ματιά στην Ερμιόνη και στον Νέβιλ.
«Αν κάποιος απ' τους δυο σας γίνει η αιτία να μας πιάσουν», τους είπε απειλητικά, «θα μάθω αυτή την κατάρα που μας έλεγε χθες ο καθηγητής Κούιρελ και θα τη χρησιμοποιήσω εναντίον σας!»
Η Ερμιόνη άνοιξε το στόμα της, ίσως για να πει στον Ρον ποια ήταν αυτή η κατάρα. Ο Χάρι, όμως, της ψιθύρισε επιτακτικά να σωπάσει κι έκανε σ' όλους νόημα να προχωρήσουν.
Όσο πιο αθόρυβα μπορούσαν, άρχισαν να διασχίζουν ατελείωτους διαδρόμους, που φωτίζονταν μονάχα απ' το φως του φεγγαριού όπως έμπαινε απ' τα ψηλά παράθυρα. Ο Χάρι περίμενε να συναντήσουν τον Φιλτς ή την κυρία Νόρις σε κάθε γωνιά, αλλά στάθηκαν τυχεροί... Τέλος, αφού ανέβηκαν μια στριφτή σκάλα, έτρεξαν στις μύτες των ποδιών τους προς την αίθουσα των τροπαίων...
Ο Μαλφόι κι ο Κράμπε δεν είχαν έρθει ακόμη. Οι κρυστάλλινες βιτρίνες με τα χρυσά κι ασημένια τρόπαια, τους δίσκους, τις πλακέτες, τα Βάζα και τ' άλλα αντικείμενα, γυάλιζαν στο φως του φεγγαριού. Τα τρία παιδιά στάθηκαν με την πλάτη τους στον ένα τοίχο, παρακολουθώντας ταυτόχρονα και τις δυο πόρτες της αίθουσας. Ο Χάρι, μάλιστα, έβγαλε και το μαγικό ραβδί του, για να είναι έτοιμος, αν ο Μαλφόι παρουσιαζόταν ξαφνικά μπροστά του κι άρχιζε αμέσως την επίθεση. Τα λεπτά συνέχισαν να περνούν.
«Άργησε. Ίσως να φοβήθηκε», του ψιθύρισε ο Ρον.
Ένας ξαφνικός θόρυβος στο διπλανό δωμάτιο τους έκανε όλους ν' αναπηδήσουν... Ο Χάρι μόλις είχε σηκώσει το μαγικό ραβδί του, όταν άκουσαν κάποιον να μιλά και δεν ήταν ο Μαλφόι!
«Μύρισε παντού, χρυσή μου. Μπορεί να κρύβονται σε κάποια γωνιά...»
Ήταν ο Φιλτς και μιλούσε στην κυρία Νόρις. Τρομοκρατημένος, ο Χάρι έκανε νόημα στους άλλους να τον ακολουθήσουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Γλίστρησαν όλοι μαζί προς την πόρτα εκείνη που τους οδηγούσε πιο μακριά απ' τη φωνή του επιστάτη. Ο Νέ6ιλ, που ήταν ο τελευταίος, μόλις είχε καταφέρει να γλιστρήσει απ' την πόρτα και να την κλείσει πίσω του, όταν άκουσαν τον Φιλτς να μπαίνει στην αίθουσα των τροπαίων.
«Κάπου εδώ θα πρέπει να είναι», τον άκουσαν να λέει. «Ασφαλώς θα κρύβονται...»