Το πείραμα ήταν πολύ δύσκολο. Ο Χάρι κι ο Σίμους κουνούσαν το ραβδί τους κι έλεγαν τα μαγικά λόγια, αλλά το φτερό που ήθελαν να κάνουν να πετάξει ως το ταβάνι, συνέχισε να μένει ακίνητο επάνω στο θρανίο. Τελικά ο Σίμους νευρίασε τόσο πολύ, που άγγιξε το φτερό με την άκρη του μαγικού ραβδιού του, με αποτέλεσμα να του βάλει φωτιά· μια φωτιά την οποία ο Χάρι αναγκάστηκε να σβήσει χτυπώντας την πολλές φορές με το μυτερό καπέλο του.
Στο διπλανό θρανίο ο Ρον δε φαινόταν να τα καταφέρνει καλύτερα.
«Γουινγκάρτιουμ Λεβιόζα!» φώναζε, κουνώντας τα μακριά χέρια του σαν ανεμόμυλος.
«Το λες λάθος!» τον έκοψε απότομα η Ερμιόνη. «Το "γκαρ..." πρέπει να είναι μακρόσυρτο και...»
«Τότε κάν' το μόνη σου!» φώναξε θυμωμένος ο Ρον.
Η Ερμιόνη ανασήκωσε τα μακριά μανίκια της ρόμπας της, τίναξε το μαγικό ραβδί της και είπε: «Γουινγκάααρτιουμ Λεβιόζα!»
Αμέσως το φτερό μπροστά της σηκώθηκε στον αέρα και στάθηκε περίπου δυο μέτρα πάνω απ' το θρανίο.
«Πολύ καλά, πολύ καλά!» φώναξε ο καθηγητής Φλίτγουικ, χειροκροτώντας ενθουσιασμένος. «Κοιτάξτε όλοι εδώ. Η δεσποινίς Γκρέιντζερ τα κατάφερε!»
Όταν το μάθημα τελείωσε, ο Ρον ήταν ακόμη πιο νευριασμένος απ' ό,τι στην αρχή του μαθήματος.
«Δε μου κάνει εντύπωση, που κανείς δεν την αντέχει», είπε στον Χάρι καθώς διέσχιζαν το γεμάτο μαθητές διάδρομο. «Αυτή πια είναι αληθινός εφιάλτης!»
Κάποιος, προσπερνώντας τον Χάρι, τον σκούντησε. Εκείνος γύρισε κι είδε πως ήταν η Ερμιόνη. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της κι αυτό τον άφησε κατάπληκτο.
«Νομίζω πως σε άκουσε», είπε στον Ρον.
«Και λοιπόν;» αποκρίθηκε εκείνος, νιώθοντας όμως κατά βάθος ντροπή. «Θα πρέπει να το έχει προσέξει και μόνη της πως δεν έχει καθόλου φίλους...»
Η Ερμιόνη δε φάνηκε στο επόμενο μάθημα και κανείς δεν την είδε εκείνο το απόγευμα. Κατεβαίνοντας αργότερα στη μεγάλη τραπεζαρία για το εορταστικό δείπνο του Χάλοουιν, ο Χάρι άκουσε την Παρβάτι Πάτιλ να λέει στη φίλη της, Αάβεντερ, πως η Ερμιόνη είχε κλειδωθεί κλαίγοντας στις τουαλέτες των κοριτσιών και πως ήθελε να την αφήσουν ήσυχη. Ο Ρον, ακούγοντας το, ένιωσε ακόμη μεγαλύτερη ντροπή, σε μερικές στιγμές όμως είχαν όλοι μπει στη μεγάλη τραπεζαρία, όπου οι εντυπωσιακές διακοσμήσεις για το Χάλοουιν και τα νόστιμα φαγητά και γλυκά έδιωξαν αμέσως την Ερμιόνη απ' το μυαλό τους.
Χίλιες ζωντανές νυχτερίδες πετούσαν γύρω γύρω εκείνο το βράδυ, ενώ άλλες τόσες κατέβαιναν κάθε τόσο πάνω από τα τραπέζια και έκαναν τις φλόγες των κεριών, τα οποία βρίσκονταν μέσα σε αμέτρητες μικρές κολοκύθες, να τρεμοπαίζουν. Τα πλούσια φαγητά παρουσιάστηκαν όλα μαζί μέσα στις χρυσές πιατέλες, όπως ακριβώς και στο επίσημο δείπνο για την έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Ο Χάρι είχε μόλις αρχίσει να γεμίζει το πιάτο του, όταν ο καθηγητής Κούιρελ μπήκε τρέχοντας στη μεγάλη τραπεζαρία, με το τουρμπάνι του πεσμένο απ' τη μια μεριά και τον τρόμο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του. Όλοι τον κοίταζαν κατάπληκτοι, καθώς πλησίασε στην πολυθρόνα του καθηγητή Ντάμπλντορ, έπεσε σχεδόν επάνω του και είπε τρέμοντας:
«Ορεινός καλλικάντζαρος... στα υπόγεια... Σκέφθηκα πως έπρεπε να το μάθεις...»
Και μετά σωριάστηκε στο πάτωμα λιπόθυμος.
Αμέσως όλοι άρχισαν να φωνάζουν και να χειροκροτούν. Και χρειάστηκαν αρκετές κόκκινες φωτοβολίδες απ' την άκρη του μαγικού ραβδιού του καθηγητή Ντάμπλντορ, για να γίνει πάλι ησυχία στη μεγάλη τραπεζαρία.
«Επιμελητές!» φώναξε ο Ντάμπλντορ. «Οδηγήστε αμέσως τους μαθητές σας στους κοιτώνες τους!»
Φυσικά ο Πέρσι Ουέσλι βρέθηκε αμέσως στο στοιχείο του.
«Ακολουθήστε με!» φώναξε στα παιδιά του Γκρίφιντορ. «Πρωτοετείς, μείνετε κοντά μου! Δεν υπάρχει λόγος να φοβάστε, αν ακολουθήσετε τις οδηγίες μου! Εμπρός, ξεκινάμε! Κάντε χώρο, παρακαλώ, πρέπει να περάσουν οι πρωτοετείς! Εγώ είμαι ο επιμελητής τους!»
«Μα πώς μπόρεσε ένας ορεινός καλλικάντζαρος να μπει στο κάστρο;» ρώτησε ο Χάρι τον Ρον.
«Ιδέα δεν έχω. Μπορεί ο Πιβς να τον άφησε να μπει επίτηδες, για να μας κάνει πλάκα».
Καθώς άνοιγαν δρόμο ανάμεσα από μια ομάδα σαστισμένα παιδιά απ' το Χάφλπαφλ, ο Χάρι άρπαξε τον Ρον από το μπράτσο.
«Μόλις τώρα το σκέφτηκα!» του είπε. «Η Ερμιόνη...»
«Τι τρέχει μ' αυτήν;»
«Δεν ξέρει τίποτα γι' αυτόν τον καλλικάντζαρο...»
Ο Ρον δίστασε, δαγκώνοντας τα χείλη του.
«Εντάξει», είπε κατόπιν. «Αλλά καλύτερα να μη μας δει ο Πέρσι...»
Σκύβοντας, για να μη φαίνονται, ο Χάρι κι ο Ρον ακολούθησαν τα παιδιά του Χάφλπαφλ προς την αντίθετη κατεύθυνση, βρήκαν έναν άδειο διάδρομο κι άρχισαν να τρέχουν προς τις τουαλέτες των κοριτσιών. Είχαν μόλις στρίψει στην πρώτη γωνία, όταν άκουσαν πίσω τους γρήγορα Βήματα.