«Τι κρατάς εκεί, Πότερ;» ρώτησε.
Ήταν το βιβλίο Το κουίντιτς ανά τους αιώνες κι ο Χάρι του το έδειξε.
«Βιβλία από τη σχολική βιβλιοθήκη δεν επιτρέπεται να βγαίνουν από το σχολικό κτίριο», είπε αυστηρά ο καθηγητής. «Δώσ' το μου. Και... πέντε βαθμούς μείον από το Γκρίφιντορ!»
«Είμαι σίγουρος πως μόλις τώρα έφτιαξε αυτόν τον κανονισμό», μουρμούρισε ο Χάρι καθώς ο Σνέιπ απομακρυνόταν κουτσαίνοντας. «Τι να 'χει, άραγε, το πόδι του;»
«Δεν ξέρω, αλλά ελπίζω να τον πονάει πολύ!» απάντησε με κακία ο Ρον. Η αίθουσα αναψυχής στον κοιτώνα Γκρίφιντορ ήταν γεμάτη θόρυβο εκείνο το βράδυ. Ο Χάρι, ο Ρον κι η Ερμιόνη κάθονταν μαζί κοντά σ' ένα παράθυρο. Η Ερμιόνη κοιτούσε τις λύσεις του Χάρι και του Ρον στις ασκήσεις που τους είχαν βάλει στο μάθημα των φίλτρων, για να διορθώσει τυχόν λάθη τους. Δεν τους άφηνε ποτέ να αντιγράψουν τις δικές της λύσεις («Αν αντιγράφετε συνέχεια, πώς θα μάθετε;» τους ρωτούσε), δεχόταν όμως να διαβάσει και να διορθώσει τις δικές τους λύσεις. Έτσι ο Χάρι και ο Ρον μάθαιναν τις σωστές απαντήσεις.
Εκείνο το βράδυ ο Χάρι ένιωθε ανήσυχος. Ευχόταν να είχε πάλι το βιβλίο Το κουίντιτς ανά τους αιώνες, για να το διαβάζει και έτσι να ξεχνάει για λίγο το αυριανό ματς. Κι έπειτα, ποιο λόγο είχε να φοβάται τον καθηγητή Σνέιπ; Αποφασιστικά, σηκώθηκε όρθιος κι είπε στον Ρον και στην Ερμιόνη πως θα πήγαινε να του το ζητήσει πίσω.
«Μου φαίνεται πως τρελάθηκες!» του απάντησαν κι οι δυο με μια φωνή, αλλά ο Χάρι ήταν σίγουρος πως ο Σνέιπ δε θα αρνιόταν να του το δώσει, αν ήταν μπροστά κι άλλοι καθηγητές.
Τρέχοντας, ο Χάρι κατέβηκε στην αίθουσα των καθηγητών και χτύπησε. Καμιά απάντηση. Χτύπησε πάλι. Τίποτα.
Μήπως ο Σνέιπ είχε αφήσει το βιβλίο εκεί; Αξιζε τον κόπο να μπει και να κοιτάξει... Αθόρυβα, ο Χάρι άνοιξε την πόρτα, κοίταξε μέσα... κι αντίκρισε ένα τρομερό θέαμα!
Ο καθηγητής Σνέιπ κι ο επιστάτης Φιλτς βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα. Ο Σνέιπ είχε σηκώσει τη μακριά του ρόμπα πάνω απ' τα γόνατα του. Το ένα του πόδι ήταν γεμάτο βαθιές χαρακιές, που έτρεχαν αίμα. Όρθιος μπροστά του, ο Φιλτς του έδινε καθαρούς επιδέσμους.
«Καταραμένο θηρίο!» μουρμούρισε με λύσσα ο Σνέιπ. «Πώς μπορεί κανείς να προσέχει μαζί και τα τρία του κεφάλια;»
Ο Χάρι άρχισε να κλείνει την πόρτα όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, αλλά...
«Πότερ!»
Το πρόσωπο του Σνέιπ ήταν σχεδόν παραμορφωμένο από το θυμό, καθώς άφηνε γρήγορα τη ρόμπα του να πέσει, για να κρύψει το τραυματισμένο του πόδι.
Ο Χάρι ξεροκατάπιε τρομαγμένος. «Αναρωτήθηκα...» είπε κατόπιν διστακτικά, «μήπως θα μπορούσατε να... να μου δώσετε πίσω εκείνο το βιβλίο...»
«Φύγε! Έξω!»
Ο Χάρι έφυγε τρέχοντας, πριν ο Σνέιπ προλάβει να τον τιμωρήσει για ό,τι είχε δει, κόβοντας κι άλλους βαθμούς από το Γκρίφιντορ.
«Το πήρες;» τον ρώτησε ο Ρον, όταν ο Χάρι ξαναγύρισε κοντά τους. «Μα... τι τρέχει;»
Ψιθυριστά, ο Χάρι τους είπε τι είχε δει.
«Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό;» ρώτησε κατόπιν. «Ο Σνέιπ θα προσπάθησε να περάσει μπροστά απ' αυτό το σκυλί με τα τρία κεφάλια, που είδαμε κι εμείς το βράδυ του Χάλοουιν! Ασφαλώς εκεί θα πήγαινε όταν τον είδαμε... Θα θέλει να πάρει αυτό που φυλάει ο σκύλος! Και στοιχηματίζω το σκουπόξυλό μου πως αυτός έβαλε μέσα εκείνον τον καλλικάντζαρο, για να τραβήξει την προσοχή των υπολοίπων αλλού...»
Τα μάτια της Ερμιόνης άνοιξαν διάπλατα. «Όχι, δεν μπορεί!» είπε. «Δεν πιστεύω πως θα 'κανε κάτι τέτοιο! Το ξέρω πως ο καθηγητής Σνέιπ δεν είναι και τόσο συμπαθητικός... αλλά είναι καθηγητής εδώ και δεν μπορεί να θέλει να κλέψει κάτι το οποίο ο διευθυντής Ντάμπλντορ κρατά φυλαγμένο...»
«Έλα τώρα, Ερμιόνη!» την έκοψε νευριασμένος ο Ρον. «Νομίζεις σοβαρά πως επειδή κάποιος είναι καθηγητής, είναι υποχρεωτικά και άγιος; Εγώ συμφωνώ με τον Χάρι και πιστεύω πως ο Σνέιπ είναι ικανός για όλα! Τι είναι, όμως, αυτό που ψάχνει να βρει; Τι να φυλάει αυτό το φοβερό σκυλί;»
Εκείνο το βράδυ ο Χάρι έπεσε στο κρεβάτι του με τις ίδιες ερωτήσεις να στριφογυρίζουν στο κεφάλι του. Στο διπλανό κρεβάτι ο Νέβιλ ροχάλιζε δυνατά, αλλά τα δικά του μάτια δεν έλεγαν να κλείσουν. Προσπάθησε ν' αδειάσει το μυαλό του από σκέψεις, γιατί ήταν απαραίτητο να κοιμηθεί, αφού αύριο θα έπαιζε στο πρώτο του ματς κουίντιτς... Η έκφραση όμως στο πρόσωπο του Σνέιπ, όταν εκείνος είχε δει το τραυματισμένο πόδι του, δεν έλεγε να φύγει απ' το μυαλό του. Το άλλο πρωί ξημέρωσε ηλιόλουστο και παγωμένο. Η μεγάλη τραπεζαρία ήταν γεμάτη από την ευχάριστη μυρωδιά που έβγαζαν οι τηγανίτες με μέλι. Όλοι έτρωγαν με όρεξη το πρωινό τους, περιμένοντας ανυπόμονα ν' αρχίσει το ματς.