Ήταν αλήθεια ότι ο Χάρι δε θα περνούσε τις γιορτές στο σπίτι της οδού Πριβέτ. Η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ είχε κάνει έναν κατάλογο των μαθητών που προτιμούσαν να περάσουν τις χριστουγεννιάτικες διακοπές στο «Χόγκουαρτς» κι ο Χάρι είχε αμέσως δώσει τ' όνομα του. Και κάθε άλλο παρά λυπόταν γι' αυτό. Αντίθετα, ήταν απόλυτα σίγουρος πως αυτά θα ήταν τα ωραιότερα Χριστούγεννα της ζωής του! Ο Ρον και τ' αδέλφια του θα έμεναν κι αυτοί στο «Χόγκουαρτς», γιατί οι γονείς τους θα πήγαιναν στη Ρουμανία, να επισκεφθούν το γιο τους, τον Τσάρλι.
Όταν το μάθημα των φίλτρων τελείωσε κι οι πρωτοετείς ανέβηκαν από το υπόγειο, βρήκαν ένα τεράστιο έλατο να κλείνει ολόκληρο το διάδρομο. Δυο τεράστιες μπότες που ξεπρόβαλλαν από το κάτω μέρος του, καθώς και μερικές δυνατές και λαχανιασμένες αναπνοές, τους έκαναν να καταλάβουν πως ήταν δουλειά του Χάγκριντ.
«Γεια σου, Χάγκριντ! Θέλεις καμιά βοήθεια;» ρώτησε ο Ρον, βάζοντας το κεφάλι του ανάμεσα στ' αρωματικά κλαδιά.
«Όχι, Ρον, ευχαριστώ. Τα καταφέρνω...» απάντησε ο Χάγκριντ.
«Για κάνε πέρα!» ακούστηκε ξαφνικά πίσω τους η περιφρονητική φωνή του Μαλφόι. «Τι επιδιώκεις, Ρον; Να κερδίσεις μερικά χρήματα; Ή μήπως να γίνεις κι εσύ δασοφύλακας εδώ, όταν τελειώσεις τις σπουδές σου; Φαντάζομαι πως η καλύβα του Χάγκριντ θα σου φανεί παλάτι μπροστά στο σπίτι σου...»
Ο Ρον όρμησε στον Μαλφόι τη στιγμή ακριβώς που ο καθηγητής Σνέιπ φάνηκε ν' ανεβαίνει τη σκάλα.
«Ουέσλι!» φώναξε.
Ο Ρον τράβηξε τα χέρια του από το λαιμό του Μαλφόι.
«Τον προκάλεσε, κύριε καθηγητά», είπε ο Χάγκριντ, βγάζοντας το μαλλιαρό κεφάλι του μέσα απ' τα κλαδιά του έλατου. «Ο Μαλφόι προσέβαλε την οικογένεια του Ουέσλι!»
«Μπορεί», αποκρίθηκε ατάραχος ο Σνέιπ. «Οι τσακωμοί, όμως, είναι αντίθετοι στους κανονισμούς του "Χόγκουαρτς". Πέντε βαθμοί από το Γκρίφιντορ, Ουέσλι, και να είσαι ευχαριστημένος που δεν αφαιρώ περισσότερους. Εμπρός τώρα, διαλυθείτε...»
Ο Μαλφόι, ο Κράμπε κι ο Γκόιλ πέρασαν με το ζόρι μέσα απ' τα κλαδιά του έλατου, σκορπίζοντας βελόνες στο πάτωμα και χαμογελώντας ικανοποιημένοι.
«Πού θα μου πάει;» ψιθύρισε ο Ρον μέσα από τα δόντια του. «Κάποια μέρα δε θα μου γλιτώσει!»
«Τους μισώ και τους δυο!» είπε ο Χάρι. «Τον Μαλφόι και τον καθηγητή Σνέιπ...»
«Ελάτε, ελάτε, μη χαλάτε το κέφι σας!» τους παρηγόρησε ο Χάγκριντ. «Γιατί δεν ερχόσαστε τώρα μαζί μου, να δείτε το μεγάλο χολ; Είναι θαύμα, έτσι στολισμένο...»
Τα τρία παιδιά ακολούθησαν τον Χάγκριντ ως το μεγάλο χολ, όπου η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ και ο καθηγητής Φλίτγουικ τέλειωναν τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση.
«Α, Χάγκριντ, έφερες και το τελευταίο έλατο; Βάλ' το εκεί, στη γωνία, σε παρακαλώ...»
Το μεγάλο χολ έδειχνε πραγματικά πολύ εντυπωσιακό. Γιρλάντες από γκι και ου κρέμονταν σ' όλους τους τοίχους, ενώ δώδεκα μεγάλα έλατα ήταν τοποθετημένα γύρω γύρω. Άλλα στραφτοκοπούσαν από τα μικρά άστρα που είχαν κρεμασμένα στα κλαδιά τους, ενώ αλλά ήταν στολισμένα με αναμμένα κεριά κι άλλα με νιφάδες χιονιού.
«Πόσες μέρες μένουν ως τις διακοπές;» ρώτησε ο Χάγκριντ.
«Σε μένα, μόνο μία» αποκρίθηκε η Ερμιόνη. «Χάρι... Ρον... καλά που το θυμήθηκα. Μας μένει μισή ώρα ως το μεσημεριανό φαγητό και θα 'πρεπε να είμαστε κιόλας στη βιβλιοθήκη!»
«Α, ναι, δίκιο έχεις», συμφώνησε ο Ρον, τραβώντας απρόθυμα το βλέμμα του από τον καθηγητή Φλίτγουικ, ο οποίος έβγαζε χρυσές μπάλες από την άκρη του μαγικού ραβδιού του και τις κρεμούσε σ' ένα από τα έλατα.
«Στη βιβλιοθήκη;» ρώτησε μ' απορία ο Χάγκριντ, ακολουθώντας τους καθώς έφευγαν απ' το μεγάλο χολ. «Μια μέρα πριν απ' τις διακοπές; Σαν πολύ μελετηροί δεν είσαστε;»
«Α, δεν πάμε για να μελετήσουμε», αποκρίθηκε ο Χάρι. «Από τότε που ανέφερες τον Νίκολας Φλαμέλ, προσπαθούμε ν' ανακαλύψουμε ποιος είναι...»
«Τι κάνετε, λέει;» φώναξε αγριεμένες ο Χάγκριντ. «Σας είπα να μην ανακατευόσαστε! Δεν είναι δικός σας λογαριασμός τι φυλάει εκείνο το σκυλί...»
«Θέλουμε μόνο να μάθουμε ποιος είναι ο Νίκολας Φλαμέλ», προσπάθησε να του εξηγήσει η Ερμιόνη. «Αυτό είναι όλο...»
«Μήπως θέλεις να μας πεις εσύ και να μας γλιτώσεις από τον κόπο;» πρότεινε ο Χάρι. «Ξεφυλλίσαμε κιόλας εκατοντάδες βιβλία, αλλά δεν τον βρήκαμε ακόμη... Γιατί δε μας βοηθάς λίγο; Είμαι σίγουρος πως κάπου διάβασα τελευταία το όνομα του...»