«Δε σας λέω τίποτα!» είπε αποφασιστικά ο Χάγκριντ.
«Τότε, θα το ανακαλύψουμε μόνοι μας!» είπε το ίδιο αποφασιστικά ο Ρον.
Τα τρία παιδιά γύρισαν την πλάτη στον Χάγκριντ, που έδειχνε νευριασμένος, κι έτρεξαν προς τη βιβλιοθήκη.
Ήταν αλήθεια πως είχαν ψάξει σε πολλά βιβλία για το όνομα του Νίκολας Φλαμέλ, γιατί πώς αλλιώς θα μάθαιναν τι ήταν αυτό που προσπαθούσε να κλέψει ο καθηγητής Σνέιπ; Το μεγάλο πρόβλημα τους ήταν πως δεν ήξεραν από πού ν' αρχίσουν, αφού δε γνώριζαν το παραμικρό γι' αυτόν τον Νίκολας Φλαμέλ. Δεν αναφερόταν στο Οι μεγάλοι μάγοι του 20ού αιώνα, ούτε στο Σημαντικά ονόματα μάγων της εποχής μας, ούτε στο Σημαντικές σύγχρονες μαγικές ανακαλύψεις, ούτε, τέλος, στο Μελέτη των τελευταίων εξελίξεων στη μαγεία. Καθώς η βιβλιοθήκη του «Χόγκουαρτς» ήταν τεράστια κι είχε στα ράφια της χιλιάδες τόμους, πραγματικά τους χρειαζόταν κάποια βοήθεια, για να μπορέσουν να βρουν αυτό που ήθελαν.
Μέσα στη βιβλιοθήκη η Ερμιόνη άρχισε να κατεβάζει από τα ράφια μερικά βιβλία που ήθελε να ψάξει, ενώ ο Ρον πλησίασε στο πρώτο ράφι που βρήκε μπροστά του κι άρχισε να ανοίγει όποια βιβλία του 'πεφταν πιο κοντά στο χέρι του. Ο Χάρι, πάλι, πήγε στο τμήμα της Βιβλιοθήκης που είχε τα Βιβλία «περιορισμένης χρήσης». Γιατί από χθες είχε αρχίσει να αναρωτιέται μήπως ο Φλαμέλ αναφερόταν σε κάποιο απ' αυτά. Βέβαια, για να δει κάποιος μαθητής αυτά τα βιβλία, του χρειαζόταν σημείωμα από καθηγητή κι ήξερε καλά πως τέτοιο σημείωμα κανένας καθηγητής δε θα του το έδινε. Γιατί τα περισσότερα απ' αυτά τα βιβλία περιείχαν μεθόδους μαύρης μαγείας που δε διδάσκονταν στο «Χόγκουαρτς». Μόνο τελειόφοιτοι που έκαναν μελέτες πάνω στις προηγμένες μεθόδους αντιμετώπισης της μαύρης μαγείας, μπορούσαν να τα μελετήσουν.
«Τι ψάχνεις, μικρέ;»
«Τίποτα, τίποτα...»
Η κυρία Πινς, η βιβλιοθηκάριος, σήκωσε το φτερό ξεσκονίσματος που κρατούσε στο χέρι της και το κούνησε απειλητικά προς το μέρος του.
«Τότε καλύτερα να πηγαίνεις», του είπε. «Εμπρός, δίνε του».
Νευριασμένος με τον εαυτό του που δεν είχε προλάβει να σκεφτεί κάποια δικαιολογία, ο Χάρι έφυγε απ' τη βιβλιοθήκη. Είχαν αποφασίσει από κοινού με τον Ρον και την Ερμιόνη, πως θα ήταν καλύτερα να μη ρωτήσουν τη βιβλιοθηκάριο σχετικά με τον Νίκολας Φλαμέλ. Δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι θα ήξερε να τους πει, αλλά δεν ήθελαν να διακινδυνεύσουν ούτε στο ελάχιστο την πιθανότητα να φτάσει η ερώτηση τους στ' αφτιά του καθηγητή Σνέιπ.
Ο Χάρι περίμενε έξω οτο διάδρομο, για να δει μήπως οι άλλοι δυο είχαν ανακαλύψει κάτι, χωρίς βέβαια να ελπίζει σε πολλά. Ήταν αλήθεια πως έψαχναν εδώ και δυο εβδομάδες, αλλά καθώς ο ελεύθερος χρόνος ανάμεσα στα μαθήματα ήταν ελάχιστος, δεν ήταν περίεργο που δεν είχαν κάνει καμία πρόοδο. Αυτό που τους χρειαζόταν, ήταν μερικές ώρες ελεύθερες, για να ψάξουν με την ησυχία τους, χωρίς να 'χουν την κυρία Πινς πάνω από το κεφάλι τους.
Λίγα λεπτά αργότερα ο Ρον κι η Ερμιόνη βγήκαν από τη βιβλιοθήκη, κουνώντας αρνητικά τα κεφάλια τους. Και ξεκίνησαν όλοι μαζί για το μεσημεριανό φαγητό.
«Θα συνεχίσετε να ψάχνετε όσο λείπω, έτσι;» είπε η Ερμιόνη. «Και θα μου στείλετε μια κουκουβάγια, αν ανακαλύψετε κάτι...»
«Κι εσύ μπορείς να ρωτήσεις τους γονείς σου, αν έχουν ακουστά κάποιον Νίκολας Φλαμέλ», παρατήρησε ο Ρον. «Δεν πιστεύω να είναι επικίνδυνο να τους κάνεις μια τέτοια ερώτηση;»
«Καθόλου επικίνδυνο, μιας και είναι κι οι δυο οδοντίατροι», απάντησε η Ερμιόνη. «Αλλά κι εντελώς άχρηστο!»
Όταν άρχισαν οι χριστουγεννιάτικες διακοπές, ο Χάρι κι ο Ρον βρήκαν πολλά διασκεδαστικά πράγματα να κάνουν. Έτσι ξέχασαν για λίγο τον Νίκολας Φλαμέλ. Είχαν τώρα την κρεβατοκάμαρα όλη δική τους, το ίδιο και την αίθουσα αναψυχής. Έτσι κάθονταν με τις ώρες δίπλα στο τζάκι (οι κοντινές πολυθρόνες ήταν ελεύθερες), ψήνοντας κάστανα, καλαμπόκι και ψωμί και κάνοντας σχέδια για το πώς να πετύχουν την αποβολή του Μαλφόι από το σχολείο. Μια απασχόληση πολύ διασκεδαστική, έστω κι αν τα σχέδια τους δεν είχαν καμία ελπίδα να πραγματοποιηθούν.
Παράλληλα ο Ρον άρχισε να μαθαίνει στον Χάρι μαγικό σκάκι. Αυτό το παιχνίδι ήταν ίδιο με το σκάκι των Μαγκλ, με τη διαφορά ότι τα πιόνια εδώ ήταν ζωντανά, κάτι που έκανε το μαγικό σκάκι να μοιάζει με αληθινή μάχη, έτσι όπως τα πιόνια μετακινούνταν μόνα τους πάνω στη σκακιέρα. Η σκακιέρα και τα πιόνια του Ρον ήταν πολύ παλιά και ξεθωριασμένα. Όπως με όλα τα πράγματα του, ήταν κι αυτά ιδιοκτησία κάποιου μέλους της οικογένειας του πριν γίνουν δικά του — στη συγκεκριμένη περίπτωση, του παππού του. Αυτά τα παλιά πιόνια, όμως, είχαν ένα μεγάλο πλεονέκτημα: ο Ρον τα γνώριζε τόσο καλά, που δε δυσκολευόταν ποτέ να τα κάνει να τον υπακούσουν.