Ο Ρον άλλαξε πλευρό στο κρεβάτι του κάνοντας θόρυβο. Ο Χάρι αναρωτήθηκε αν έπρεπε να τον ξυπνήσει. Κάτι όμως τον συγκράτησε... Ο μανδύας ήταν του πατέρα του... Ένιωθε πως αυτή την πρώτη φορά είχε δικαίωμα να είναι μόνος του...
Αθόρυβα, βγήκε απ' την κρεβατοκάμαρα, διέσχισε τη σκοτεινή αίθουσα αναψυχής, πέρασε το διάδρομο και γλίστρησε ανενόχλητος παραμερίζοντας με το γνωστό σύνθημα το πορτρέτο της χοντρής κυρίας.
«Ποιος είναι εκεί;» ρώτησε αμέσως εκείνη, αλλά ο Χάρι δεν απάντησε κι απομακρύνθηκε.
Προς τα πού ήταν καλύτερα να πάει; Αμέσως του κατέΒηκε μια ιδέα κι η καρδιά του άρχισε να χτυπά δυνατά. Θα πήγαινε στη βιβλιοθήκη, στο απαγορευμένο τμήμα! Τώρα θα μπορούσε να μείνει εκεί όσο ήθελε, να διαβάσει ό,τι ήθελε και ν' ανακαλύψει — επιτέλους! — ποιος ήταν αυτός ο Νίκολας Φλαμέλ. Ο Χάρι τύλιξε πιο σφιχτά πάνω του τον αόρατο μανδύα και ξεκίνησε αμέσως.
Η βιβλιοθήκη ήταν θεοσκότεινη κι αρκετά τρομακτική. Ο Χάρι άναψε μια από τις λάμπες πετρελαίου που ήταν ακουμπισμένες στα μακριά τραπέζια κι άρχισε να κοιτάζει τις σειρές τα βιβλία στα ράφια. Η λάμπα έμοιαζε να αιωρείται και παρόλο που ο Χάρι ένιωθε το χέρι του να κρατά σταθερά τη βάση της, το θέαμα παρέμενε τρομακτικό.
Το απαγορευμένο τμήμα βρισκόταν στο βάθος της βιβλιοθήκης. Ο Χάρι πέρασε προσεκτικά επάνω από το σχοινί που εμπόδιζε την είσοδο σ' αυτό. Μετά σήκωσε τη λάμπα ψηλά, για να μπορέσει να διαβάσει τους τίτλους των βιβλίων.
Οι τίτλοι δεν τον διαφώτισαν περισσότερο. Τα ξεθωριασμένα χρυσά γράμματα τους ήταν σε γλώσσες που ο Χάρι δεν ήξερε. Μερικά μάλιστα από τα βιβλία δεν είχαν καν τίτλο. Ένα από αυτά είχε στο εξώφυλλο ένα μεγάλο κόκκινο λεκέ, που έμοιαζε με αίμα. Χωρίς να μπορεί να εξηγήσει το γιατί, ο Χάρι ένιωσε ν' ανατριχιάζει. Ίσως να έφταιγε η ζωηρή φαντασία του, αλλά είχε τώρα την εντύπωση πως κάτι σαν αδύναμος ψίθυρος διαμαρτυρίας ερχόταν απ' τα Βιβλία, λες και ήξεραν πως τα κοίταζε κάποιος που δεν είχε καμιά δουλειά μ' αυτά.
Αποφασιστικά, ο Χάρι θύμισε στον εαυτό του πως από κάπου έπρεπε ν' αρχίσει. Προσεκτικά, ακούμπησε τη λάμπα στο πάτωμα και κοίταξε στο πιο χαμηλό ράφι. Ένα μεγάλο μαύρο βιβλίο μ' ασημένια γράμματα τράβηξε την προσοχή του. Το έβγαλε με δυσκολία, γιατί ήταν πολύ βαρύ. Στηρίζοντας τη ράχη του στα γόνατα του, το άφησε ν' ανοίξει μόνο του.
Αμέσως μια δυνατή κι ανατριχιαστική κραυγή έσπασε τη σιωπή: ήταν το βιβλίο που ούρλιαζε! Ο Χάρι το έκλεισε αμέσως, αλλά η κραυγή συνεχίστηκε, το ίδιο δυνατή. Τρομαγμένος, έκανε ένα βήμα πίσω αναποδογυρίζοντας τη λάμπα του, η οποία έσβησε αμέσως. Γρήγορα βήματα ακούστηκαν να πλησιάζουν κι ο Χάρι, πανικόβλητος, έχωσε το βιβλίο πίσω στο ράφι κι άρχισε να τρέχει προς την έξοδο.
Φτάνοντας εκεί, αντίκρισε τον Φιλτς, που όμως δεν τον είδε. Ο Χάρι έσκυψε, πέρασε κάτω από το τεντωμένο χέρι του Φιλτς και συνέχισε να τρέχει, ενώ η κραυγή του βιβλίου αντηχούσε ακόμη στ' αφτιά του.
Σταμάτησε απότομα, Λίγο πριν πέσει επάνω σε μια ψηλή πανοπλία. Το μυαλό του δούλευε πυρετωδώς για ν' αποφύγει τον κίνδυνο. Έτσι δεν είχε προσέξει προς τα πού πήγαινε και τώρα δεν είχε ιδέα πού βρισκόταν. Ο Χάρι ήξερε πως μια μεγάλη πανοπλία βρισκόταν μπροστά στην είσοδο που οδηγούσε στις κουζίνες, αλλά τώρα θα πρέπει να βρισκόταν τουλάχιστον πέντε πατώματα πάνω από τις κουζίνες.
Ξαφνικά η αντιπαθητική φωνή του επιστάτη έφτασε στα αφτιά του. Ο Φιλτς θα πρέπει μάλλον να γνώριζε κάποιο κρυφό πέρασμα, αφού είχε καταφέρει να φτάσει τόσο γρήγορα ως εκεί.
«Μου είπατε να σας ειδοποιήσω αμέσως, αν κάποιος τριγυρίζει έξω τη νύχτα... Και κάποιος είχε μπει λίγο πριν στη βιβλιοθήκη, στο απαγορευμένο τμήμα!» είπε ο Φιλτς.
Η φωνή που απάντησε στον Φιλτς έκανε την καρδιά του Χάρι να παγώσει από φόβο. Γιατί ήταν η φωνή του καθηγητή Σνέιπ!
«Στο απαγορευμένο τμήμα;» ρώτησε η φωνή. «Τότε δε θα 'χει προλάβει ν' απομακρυνθεί. Γρήγορα, να τον βρούμε!»
Ο Χάρι έμεινε εντελώς ακίνητος, καθώς ο Φιλτς και ο Σνέιπ φάνηκαν στη στροφή του διαδρόμου προχωρώντας ίσια επάνω του. Δεν μπορούσαν να τον δουν βέβαια, αλλά ο διάδρομος ήταν στενός κι ο αόρατος μανδύας τον έκανε μόνο αόρατο, όχι και άυλο. Αν σκόνταφταν επάνω του, θα τον καταλάβαιναν αμέσως!
Όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, ο Χάρι άρχισε να οπισθοχωρεί. Είδε στ' αριστερά του μια μισάνοιχτη πόρτα. Κατάλαβε πως αυτή ήταν η μόνη του ελπίδα. Γλίστρησε μέσα, κρατώντας την αναπνοή του. Ήταν σίγουρος πως δεν τον κατάλαβαν. Ο Σνέιπ κι ο Φιλτς πέρασαν μπροστά από την ανοιχτή πόρτα χωρίς καν να κοιτάξουν μέσα. Όταν τα βήματα τους άρχισαν ν' απομακρύνονται, ο Χάρι ακούμπησε μ' ανακούφιση στον τοίχο κι άρχισε να παίρνει Βαθιές αναπνοές, προσπαθώντας να ηρεμήσει. Έτσι πέρασαν μερικά λεπτά, προτού προσέξει το δωμάτιο όπου είχε τυχαία βρεθεί.