Ο Χάρι, όμως, είχε μονάχα μια σκέψη στο μυαλό του: να βρεθεί πάλι μπροστά σ' εκείνον τον καθρέφτη! Κι ούτε ο Ρον, ούτε κανείς άλλος, θα μπορούσε να τον εμποδίσει.
Την τρίτη νύχτα ο Χάρι έφτασε στο δωμάτιο με τον καθρέφτη πιο γρήγορα από τις άλλες φορές. Έτρεχε σχεδόν. Το καταλάβαινε βέβαια πως δεν έκανε θόρυβο, αλλά και σ' όλη τη διαδρομή δε συνάντησε κανέναν.
Φτάνοντας στο δωμάτιο με τον καθρέφτη, οι γονείς του ήταν εκεί και του χαμογελούσαν. Ένας από τους παππούδες του, μάλιστα, του κουνούσε καταφατικά το κεφάλι. Ο Χάρι κάθησε μπροστά στον καθρέφτη κι αναστέναξε ανακουφισμένος. Θα μπορούσε να περάσει εδώ όλη τη νύχτα, κοιτάζοντας την οικογένεια του. Ναι, τίποτα δε θα τον εμπόδιζε να το κάνει. Εκτός...
«Ώστε λοιπόν ήρθες πάλι, Χάρι...»
Ο Χάρι ένιωσε να παγώνει ολόκληρος. Γιατί εκεί, στον απέναντι τοίχο, καθισμένος σ' ένα από τα παλιά θρανία, ήταν ο ίδιος ο 'Αλμπους Ντάμπλντορ. Ο Χάρι θα πρέπει να είχε περάσει δίπλα του, αλλά ήταν τόση η λαχτάρα του να φτάσει στον καθρέφτη, που δεν τον είχε προσέξει!
«Δε... δε σας είδα, κύριε...» τραύλισε.
«Είναι περίεργο πόσο τυφλός γίνεται κανείς όταν είναι αόρατος», παρατήρησε χαμογελώντας ο Ντάμπλντορ.
Ο Χάρι ανακουφίστηκε που ο Ντάμπλντορ δεν ακουγόταν θυμωμένος.
«Λοιπόν», συνέχισε ο Ντάμπλντορ ενώ σηκωνόταν όρθιος, «εσύ, Χάρι, όπως χιλιάδες άλλοι πριν από σένα, ανακάλυψες τα πλεονεκτήματα του καθρέφτη του Έριζεντ».
«Δεν ήξερα ότι λέγεται έτσι, κύριε...»
«Φαντάζομαι όμως, Χάρι, πως θα κατάλαβες πια τι κάνει...»
«Ναι... μου δείχνει την οικογένεια μου!»
«Και στο φίλο σου τον Ρον έδειξε τον εαυτό του αρχηγό της τάξης...»
«Πώς το ξέρετε;»
«Σε μένα δε χρειάζεται μανδύας για να γίνω αόρατος», αποκρίθηκε μαλακά ο Ντάμπλντορ. «Τώρα, μήπως μπορείς να μου πεις τι δείχνει στον καθένα μας ο καθρέφτης του Έριζεντ;»
Ο Χάρι κούνησε αρνητικά το κεφάλι.
«Θα σου εξηγήσω λοιπόν. Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον καθρέφτη του Έριζεντ σαν ένα συνηθισμένο καθρέφτη. Θα μπορούσε, δηλαδή, να κοιτάξει σ' αυτόν και να δει τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι! Κατάλαβες τώρα;»
Ο Χάρι σκέφτηκε για λίγο. Μετά είπε αργά: «Μας δείχνει αυτό που θέλουμε, όποιο πράγμα θέλει ο καθένας μας...»
«Και ναι και όχι», αποκρίθηκε ο Ντάμπλντορ. «Μας δείχνει μονάχα αυτό που είναι η πιο βαθιά επιθυμία της καρδιάς μας. Εσύ, που δε γνώρισες ποτέ την οικογένεια σου, τους Βλέπεις όλους να στέκονται γύρω σου. Ο Ρον Ουέσλι, που πάντα ζει στη σκιά των αδελφών του, βλέπει τον εαυτό του να στέκεται μόνος, με τις μεγαλύτερες σχολικές διακρίσεις στα χέρια του, ο καλύτερος απ' όλους στην οικογένεια του. Αυτός ο καθρέφτης, όμως, δε δείχνει σε κανένα μας μήτε την αλήθεια, μήτε τη γνώση. Πολλοί άνθρωποι ξόδεψαν ολόκληρη τη ζωή τους μπροστά του, μαγεμένοι από αυτά που τους έδειχνε για τον εαυτό τους. 'Αλλοι, πάλι, τρελάθηκαν, επειδή δεν μπορούσαν να βεβαιωθούν πως αυτά που έβλεπαν θα γίνονταν κάποτε πραγματικότητα... Όσο για σένα, Χάρι, θέλω να σου πω πως αυτός ο καθρέφτης θα μεταφερθεί αύριο αλλού και πως δε θα πρέπει να ψάξεις να τον ξαναβρείς. Κι αν, πάλι, τύχει να τον ξανασυναντήσεις, θέλω να είσαι προετοιμασμένος. Να θυμάσαι πως δεν ωφελεί σε τίποτα το να παραδίνεσαι στα όνειρα και να ξεχνάς ότι ζεις στην πραγματικότητα! Τώρα, γιατί δεν ξαναφοράς αυτόν το θαυμάσιο μανδύα και να ξαναγυρίσεις στο κρεβάτι σου;»
Ο Χάρι σηκώθηκε όρθιος.
«Κύριε... Καθηγητή Ντάμπλντορ, μπορώ να σας ρωτήσω κάτι;» είπε.
«Ναι, μπορείς», αποκρίθηκε χαμογελώντας εκείνος.
«Εσείς τι βλέπετε, όταν κοιτάτε στον καθρέφτη;»
«Εγώ; Βλέπω τον εαυτό μου να κρατά ένα ζευγάρι χοντρές κάλτσες...»
Ο Χάρι τον κοίταξε κατάπληκτος.
«Οι χοντρές κάλτσες είναι πολύ χρήσιμες. Όσο πιο πολλές έχει κανείς, τόσο το καλύτερο», του εξήγησε ατάραχος ο Ντάμπλντορ. «Βλέπεις τα φετεινά Χριστούγεννα πέρασαν και κανείς δε μου χάρισε έστω κι ένα ζευγάρι. Όλοι επιμένουν να μου χαρίζουν βιβλία...»
Μόνο αργότερα, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, ο Χάρι σκέφτηκε πως ίσως ο καθηγητής Ντάμπλντορ μπορεί να μην του είχε απαντήσει στην ερώτηση του και να είχε ξεγλιστρήσει, θεωρώντας την υπερβολικά αδιάκριτη!
13. Ο Νίκολας Φλαμέλ
Ο καθηγητής Ντάμπλντορ είχε πείσει τον Χάρι να μην ξαναψάξει τον καθρέφτη του Έριζεντ. Έτσι, τις υπόλοιπες μέρες των χριστουγεννιάτικων διακοπών, ο αόρατος μανδύας έμεινε διπλωμένος στον πάτο της Βαλίτσας του. Ο Χάρι θα ήθελε πολύ να ξεχάσει αυτά που είχε δει στο μαγικό καθρέφτη, αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο. Πολύ σύντομα, άρχισε να βλέπει τις νύχτες έναν εφιάλτη, πάντα τον ίδιον. Ονειρευόταν πως οι γονείς του εξαφανίζονταν από μια πράσινη αστραπή, ενώ μια στριγκή φωνή γελούσε με κακία.