Ο Νέβιλ χλόμιασε, αλλά γύρισε πίσω για ν' αντιμετωπίσει τον Μαλφόι.
«Αξίζω δέκα σαν και σένα!» του είπε με φωνή που έτρεμε.
Ο Μαλφόι κι οι δυο φίλοι του ξέσπασαν σε γέλια, αλλά ο Ρον, που δεν τολμούσε να τραβήξει το βλέμμα του από το παιχνίδι, είπε:
«Καλά τα λες, Νέβιλ!»
«Νέβιλ», απάντησε αμέσως ο Μαλφόι, «αν τα μυαλά ήταν χρυσάφι, εσύ θα ήσουν πιο φτωχός κι από τον Ουέσλι!»
Τα νεύρα του Ρον, τεντωμένα κιόλας από την ανησυχία του για τον Χάρι, ήταν τώρα έτοιμα να σπάσουν.
«Σε προειδοποιώ, Μαλφόι», είπε ο Ρον. «Άλλη μια λέξη και...»
«Ρον!» τον διέκοψε μ' αγωνία η Ερμιόνη. «Ο Χάρι!»
«Τι; Πού;»
Ξαφνικά έγινε κάτι το οποίο έκανε τους θεατές να ξεσπάσουν σε ζητωκραυγές και χειροκροτήματα. Η Ερμιόνη πετάχτηκε όρθια, με το ένα χέρι μπροστά στο στόμα της, καθώς ο Χάρι συνέχιζε να πέφτει προς το έδαφος ίσια σαν σφαίρα.
«Τυχερός είσαι, Ουέσλι!» είπε ειρωνικά ο Μαλφόι. «Ο φίλος σου, ο Πότερ, μπορεί να είδε τίποτα ψιλά στο χώμα. Όταν τα μαζέψει, μπορεί και να σ' τα δώσει!»
Ο Ρον δεν άντεξε άλλο. Και προτού ο Μαλφόι καταλάβει τι τρέχει, ο Ρον είχε πέσει επάνω του και τον είχε ρίξει κάτω. Ο Νέβιλ δίστασε για μια στιγμή και μετά πήδησε κι αυτός πάνω από τη ράχη του καθίσματος του, για να βοηθήσει.
«Έλα, Χάρι! Άντε μπράβο!» ούρλιαζε η Ερμιόνη, όρθια ακόμη, για να μπορεί να βλέπει καλύτερα τον Χάρι, ο οποίος πετούσε ολόισια για τον καθηγητή Σνέιπ. Ήταν τόσο απορροφημένη, που δεν πρόσεξε καν ότι ο Ρον και ο Μαλφόι γρονθοκοπούνταν πίσω απ' το κάθισμα της, ούτε τις κραυγές και τα Βογκητά που έβγαιναν από το σύμπλεγμα του Νέβιλ, του Κράμπε και του Γκόιλ.
Ψηλά στον αέρα, ο Σνέιπ έκανε στροφή με το σκουπόξυλό του και μόλις που πρόλαβε να δει κάτι κόκκινο να περνά με ταχύτητα και ξυστά δίπλα του. Την άλλη στιγμή ο Χάρι είχε τελειώσει το μακροβούτι του και ξανάρχιζε ν' ανεβαίνει, κρατώντας θριαμβευτικά στο χέρι του τη χρυσή μπάλα, σφιγμένη στα δάχτυλα του.
Οι κερκίδες «πήραν φωτιά» από τις φωνές, τις ζητωκραυγές και τα χειροκροτήματα. Μερικοί φώναζαν πως πρέπει να είχε γίνει καινούριο ρεκόρ, γιατί κανείς δε θυμόταν να είχαν πιάσει πιο γρήγορα τη χρυσή σε κάποιο ματς.
«Ρον! Ρον! Πού είσαι; Το ματς τελείωσε! Ο Χάρι νίκησε! Και το Γκρίφιντορ είναι πρώτο στη βαθμολογία!» φώναζε ενθουσιασμένη η Ερμιόνη, χοροπηδώντας κι αγκαλιάζοντας σφιχτά την Παρβάτι Πάτιλ, στην κερκίδα μπροστά της.
Προτού καλά καλά πατήσει στο χώμα, ο Χάρι πήδησε από το σκουπόξυλό του. Ήταν αλήθεια, αλλά ακόμη δεν μπορούσε να το πιστέψει: τα είχε καταφέρει! Το ματς είχε τελειώσει... Δεν είχε κρατήσει περισσότερο από πέντε λεπτά... κι η ομάδα του είχε νικήσει! Καθώς τα παιδιά του Γκρίφιντορ όρμησαν μέσα στο γήπεδο, το βλέμμα του έπεσε στον καθηγητή Σνέιπ, που προσγειωνόταν λίγο πιο πέρα. Ήταν κατάχλομος και με τα χείλη σφιγμένα! Μετά ο Χάρι ένιωσε ένα χέρι στον ώμο του. Γυρίζοντας, είδε το χαμογελαστό πρόσωπο του Ντάμπλντορ.
«Μπράβο!» του είπε, τόσο σιγά, που μόνο ο Χάρι να μπορεί να τον ακούσει. «Χαίρομαι που βλέπω ότι δεν ασχολείσαι πια μ' εκείνον τον καθρέφτη... ότι ενδιαφέρεσαι γι' άλλα πράγματα... θαυμάσια! Και πάλι μπράβο!»
Λίγο πιο πέρα, και με το βλέμμα στηλωμένο επάνω τους, ο καθηγητής Σνέιπ έφτυνε με λύσσα στο χώμα. Λίγη ώρα αργότερα ο Χάρι έφυγε μόνος από τ' αποδυτήρια, για να πάει το σκουπόξυλό του εκεί όπου φυλάγονταν όλα τα σκουπόξυλα του «Χόγκουαρτς». Σ' όλη του τη ζωή δεν μπορούσε να θυμηθεί ούτε μια φορά που να έχει νιώσει τόσο ευτυχισμένος όσο τώρα. Είχε στ' αλήθεια κάνει κάτι, για το οποίο μπορούσε να είναι υπερήφανος. Κανείς τώρα πια δε θα μπορούσε να ισχυριστεί πως δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα διάσημο όνομα!... Το βραδινό αεράκι δεν του είχε ποτέ φανεί τόσο ευχάριστο. Περπατούσε αργά, ξαναζώντας λεπτό προς λεπτό το τέλος του ματς. Παιδιά του Γκρίφιντορ να τρέχουν και να τον σηκώνουν στους ώμους τους... Ο Ρον κι η Ερμιόνη να χοροπηδούν... Ο Ρον να ζητωκραυγάζει, παρά το αίμα που έτρεχε από τη μύτη του...
Ο Χάρι είχε φτάσει στο χαμηλό κτίριο όπου φυλάγονταν τα σκουπόξυλα χωρίς να το καταλάβει. Ακούμπησε στην κλειστή πόρτα και κοίταξε το κάστρο του «Χόγκουαρτς», με όλα τα παράθυρα της πρόσοψης του να αντανακλούν το φως του ήλιου που πήγαινε στη δύση του. Το Γκρίφιντορ ήταν πρώτο στη βαθμολογία! Ήταν δικό του κατόρθωμα. Είχε αποδείξει στον Σνέιπ πως...
Κατά φωνή κι ο διάολος! σκέφθηκε ο Χάρι. Να ο Σνέιπ...
Μια ψηλή σιλουέτα, τυλιγμένη σε μανδύα και με την κουκούλα χαμηλωμένη, κατέβαινε βιαστικά τη μαρμάρινη σκάλα της κεντρικής εισόδου. Ήταν φανερό πως δεν ήθελε να τον δουν. Προχωρούσε γρήγορα, τρέχοντας σχεδόν, προς το απαγορευμένο δάσος. Η ευτυχία από τη νίκη. του σβήστηκε μεμιάς από την καρδιά του Χάρι, καθώς παρακολουθούσε τη σιλουέτα να προχωρεί- μια σιλουέτα την οποία δε δυσκολεύτηκε ν' αναγνωρίσει, από το χαρακτηριστικό βάδισμα. Ήταν σίγουρα ο καθηγητής Σνέιπ! Και πήγαινε κρυφά στο απαγορευμένο δάσος, ενώ όλοι ετοιμάζονταν για το δείπνο... Τι να έτρεχε, άραγε;