Χωρίς να το πολυσκεφτεί, ο Χάρι καβάλησε πάλι το Σύννεφο δύο χιλιάδες και σηκώθηκε στον αέρα. Πετώντας αθόρυβα από πάνω του, είδε τον Σνέιπ να μπαίνει στο δάσος τρέχοντας. Και τον ακολούθησε.
Τα δέντρα στο δάσος ήταν τόσο πυκνά, που δεν μπορούσε να δει πού πήγαινε ο Σνέιπ. Χαμήλωσε τότε κι άρχισε να κόβει βόλτες, σχεδόν αγγίζοντας τις κορυφές των δέντρων, μέχρι που άκουσε από κάτω του ομιλίες. Προσγειώθηκε τότε αθόρυβα επάνω σε μια ψηλή βελανιδιά.
Σχεδόν ακριβώς από κάτω του, σ' ένα μισοσκότεινο ξέφωτο, είδε τον Σνέιπ. Και δεν ήταν μόνος. O καθηγητής Κούιρελ ήταν μαζί του. Ο Χάρι δεν μπορούσε να διακρίνει την έκφραση στο πρόσωπο του, αλλά τον άκουσε να τραυλίζει πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Τέντωσε τ' αφτιά του, για ν' ακούσει τι έλεγε.
«...δεν ξ-ξ-ξέρω γιατί... ή-η-η-θελες να σ-σ-συναντηθούμε σ' αυτό το μ-μ-μέρος, Σέβερους...» έλεγε ο καθηγητής Κούιρελ.
«Μα σκέφθηκα πως είναι καλύτερα να μην το διακινδυνέψουμε», αποκρίθηκε ειρωνικά ο Σνέιπ. «Βλέπεις οι μαθητές δεν πρέπει να μάθουν για τη φιλοσοφική λίθο...»
Ο Χάρι έσκυψε πιο μπροστά. Ο Κούιρελ κάτι μουρμούριζε τραυλίζοντας κι ο Σνέιπ τον διέκοψε απότομα.
«Βρήκες πώς μπορούμε να περάσουμε μπροστά από το σκύλο του Χάγκριντ;» τον ρώτησε.
«Μ-μ-μα... Σέβερους...»
«Δε θέλεις να γίνουμε εχθροί, Κούιρελ, έτσι;» ρώτησε ο Σνέιπ, κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος του.
«Δ-δ-δεν ξ-ξ-ξέρω τι...»
«Ξέρεις πολύ καλά τι θέλω να πω!»
Μια κουκουβάγια κάπου εκεί κοντά έβγαλε μια δυνατή κραυγή κι ο Χάρι παραλίγο να πέσει από το δέντρο. Πιάστηκε ακόμη πιο σφιχτά από το κλαδί. Τώρα άκουγε μόνο τη μισή από τη φράση του Σνέιπ: «...να κάνεις το μαγικό σου. Περιμένω, λοιπόν!»
«Μ-μ-μα δ-δ-δεν ξ-ξ-ξέρω τι...»
«Πολύ καλά!» τον έκοψε πάλι ο Σνέιπ. «Θα τα ξαναπούμε όταν θα έχεις καιρό να σκεφτείς με την ησυχία σου. Και να αποφασίσεις πού χρωστάς πίστη!»
Στη συνέχεια ο Σνέιπ τυλίχτηκε πάλι σφιχτά στο μανδύα του κι έφυγε βιαστικά από το δάσος. Είχε πια σχεδόν σκοτεινιάσει, αλλά ο Χάρι έβλεπε καθαρά τον Κούιρελ, ακίνητο στην ίδια θέση, σαν μαρμαρωμένον από το φόβο. «Χάρι! Πού ήσουν;» ρώτησε η Ερμιόνη.
«Κερδίσαμε! Κερδίσαμε! Κερδίσαμε!» φώναξε ο Ρον χτυπώντας τον στην πλάτη. «Κι εγώ μαύρισα το μάτι του Μαλφόι, ενώ ο Νέβιλ τα 'βαλε ολομόναχος με τον Κράμπε και τον Γκόιλ! Δεν έχει συνέλθει ακόμη από τη λιποθυμία, αλλά η κυρία Πόμφρι μάς είπε πως δεν έχει πάθει τίποτα σοβαρό. Όσο για το Σλίθεριν, του δώσαμε και κατάλαβε! Μετά το φαΐ, όλοι σε περιμένουν στην αίθουσα αναψυχής, Χάρι... θα κάνουμε πάρτι... Ο Φρεντ κι ο Τζορτζ έκλεψαν γλυκά και πορτοκαλάδα από τις κουζίνες...»
«Άσ' τα αυτά τώρα!» τον διέκοψε ο Χάρι. «Πάμε κάπου, για να μη μας ακούσει κανείς... Κι όταν ακούσετε αυτά που έχω να σας πω...»
Πήγαν σε μιαν άδεια τάξη. Ο Χάρι έκλεισε προσεκτικά την πόρτα και μετά είπε στους άλλους δυο όλα όσα είχε δει και ακούσει.
«Είχαμε δίκιο, λοιπόν!» είπε τελειώνοντας. «Κι ο σκύλος με τα τρία κεφάλια πραγματικά φυλάει τη φιλοσοφική λίθο! Ο Σνέιπ προσπαθεί ν' αναγκάσει τον Κούιρελ να τον βοηθήσει, για να την πάρει. Τον ρώτησε αν ήξερε πώς να περάσει μπροστά από τον Λουλούκο... και μετά μίλησε για κάτι "μαγικά" του Κούιρελ... Είμαι σίγουρος ότι, εκτός από το σκύλο, και πολλά άλλα μάγια φυλάνε το μικρό δεματάκι. Ο Κούιρελ, που σπούδασε άμυνα κατά της μαύρης μαγείας, πρέπει να τα ξέρει κι ο Σνέιπ χρειάζεται τις γνώσεις του, για να μπορέσει να τα εξουδετερώσει...»
«Δηλαδή», ρώτησε ανήσυχη η Ερμιόνη, «θέλεις να πεις πως η φιλοσοφική λίθος είναι ασφαλής μόνον όσο ο Κούιρελ αντιστέκεται στον Σνέιπ;»
«Τότε δε θα κρατήσει για παραπάνω από μια εβδομάδα...» παρατήρησε μελαγχολικά ο Ρον.
14. Νόρμπερτ, ο νορβηγικός δράκος
Όλα έδειχναν ότι ο καθηγητής Κούιρελ θα αντιστεκόταν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από αυτό που περίμεναν τα τρία παιδιά. Γιατί στις εβδομάδες που ακολούθησαν, κι ενώ γινόταν όλο και πιο χλομός κι αδύνατος, δεν έδειχνε να έχει υποχωρήσει ακόμη.
Κάθε φορά που τύχαινε να περάσουν από το διάδρομο του τρίτου πατώματος, ο Χάρι, ο Ρον κι η Ερμιόνη κολλούσαν τ' αφτιά τους στην κλειστή πόρτα, για να βεβαιωθούν πως ο Λουλούκος γρύλιζε ακόμη από μέσα. Ο καθηγητής Σνέιπ πηγαινοερχόταν το ίδιο κακοδιάθετος. Αυτό δεν μπορεί παρά να σήμαινε πως η φιλοσοφική λίθος ήταν ακόμη ασφαλής. Όσο για τον Χάρι, κάθε φορά που συναντούσε τον καθηγητή Κούιρελ, του χαμογελούσε ενθαρρυντικά, ενώ ο Ρον είχε αρχίσει να τσακώνεται με τα παιδιά εκείνα που γελούσαν με το τραύλισμα του.