Η Ερμιόνη, αντίθετα, ήταν απασχολημένη μ' άλλα πράγματα. Είχε αρχίσει να βάζει σε χρονολογική σειρά τις σημειώσεις της και να ετοιμάζει κατάλογο για το ποια μαθήματα έπρεπε να διαβάσει πρώτα, ώστε να είναι έτοιμη για τις εξετάσεις που θα γίνονταν στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Αυτό δε θα πείραζε τα δυο αγόρια, αν η Ερμιόνη δεν επέμενε να κάνουν κι εκείνοι το ίδιο.
«Μα αφού οι εξετάσεις είναι μακριά ακόμη!» της έλεγαν.
«Μόνο δέκα εβδομάδες!» τους απαντούσε εκείνη. «Δεν είναι καθόλου μακριά. Είναι σαν ένα δευτερόλεπτο για τον Νικόλας Φλαμέλ!»
«Ναι, αλλά εμείς δεν είμαστε εξακοσίων χρόνων!» της θύμιζε ο Ρον. «Εξάλλου τι σου χρειάζονται εσένα οι επαναλήψεις; Αφού τα ξέρεις κιόλας απέξω!»
«Μήπως τρελαθήκατε κι οι δυο;» επέμενε η Ερμιόνη. «Δεν καταλαβαίνετε πως πρέπει οπωσδήποτε να περάσουμε αυτές τις εξετάσεις, για να πάμε στο δεύτερο έτος; Θα 'πρεπε να είχα αρχίσει τις επαναλήψεις εδώ κι ενάμισι μήνα. Δεν ξέρω τι μ' έπιασε και καθυστέρησα τόσο...»
Δυστυχώς κι οι καθηγητές πρέπει να είχαν την ίδια γνώμη με την Ερμιόνη, γιατί άρχισαν να βάζουν στους πρωτοετείς τόσο πολλές ασκήσεις, που οι διακοπές του Πάσχα, όταν ήρθαν, δε θύμιζαν σε τίποτα τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Ο Χάρι κι ο Ρον δυσκολεύονταν να χαλαρώσουν με την Ερμιόνη δίπλα τους, που επαναλάμβανε συνέχεια τις δώδεκα χρήσεις του αίματος των δράκων, ή έκανε ασκήσεις με το μαγικό ραβδί της. Γκρινιάζοντας ανάμεσα στα χασμουρητά τους, ο Χάρι και ο Ρον περνούσαν όλο σχεδόν τον ελεύθερο χρόνο τους στη βιβλιοθήκη μαζί της, προσπαθώντας να τελειώσουν όλη την επιπλέον δουλειά που τους είχαν φορτώσει.
«Ποτέ δε θα μπορέσω να τα θυμηθώ όλ' αυτά!» ξέσπασε κάποιο απόγευμα ο Ρον, κοιτάζοντας με λαχτάρα έξω απ' το παράθυρο της βιβλιοθήκης.
Ήταν η πρώτη αληθινά όμορφη μέρα εδώ και εβδομάδες. Ο ουρανός ήταν καταγάλανος κι όλα έδειχναν πως το καλοκαίρι πλησίαζε.
Ο Χάρι, ο οποίος έψαχνε τη λέξη «ψαρόχορτο» στο βιβλίο Εκατό μαγικά βότανα και μανιτάρια, δε σήκωσε το κεφάλι του, παρά μόνον όταν άκουσε τον Ρον να λέει: «Χάγκριντ! Τι γυρεύεις εδώ;»
Ο γενειοφόρος γίγαντας τους πλησίασε μ' αργά βήματα, κρύβοντας κάτι πίσω από την πλάτη του. Δεν ταίριαζε καθόλου με το περιβάλλον της βιβλιοθήκης, έτσι όπως ήταν τυλιγμένος με το μακρύ παλτό του από δέρμα τυφλοπόντικα.
«Να... κοιτάζω...» αποκρίθηκε, με τόσο ψεύτικο ύφος, που προκάλεσε αμέσως το ενδιαφέρον τους. «Κι εσείς, τι κάνετε εδώ;» τους ρώτησε όλο υποψία. «Δεν πιστεύω να ψάχνετε ακόμη εκείνον τον Φλαμέλ;»
«Α, αυτόν τον βρήκαμε εδώ και πολύ καιρό!» αποκρίθηκε υπερήφανα ο Ρον. «Και ξέρουμε και τι φυλάει αυτός ο σκύλος: τη φιλοσοφική λίθο!»
«Σςςς!» φώναξε ο Χάγκριντ, κοιτάζοντας ανήσυχα γύρω του. «Μην το λέτε δυνατά! Τι σας έπιασε τώρα;»
«Χάγκριντ, είναι μερικά πράγματα που θέλουμε να σε ρωτήσουμε», είπε τότε ο Χάρι. «Για το ποιος άλλος, εκτός από τον Λουλούκο, φυλάει τη φιλοσοφική λίθο...»
«Σςςς!» έκανε πάλι εκείνος. «Ακούστε... Ελάτε καλύτερα σπίτι μου αργότερα... Δε δίνω το λόγο μου ότι θα σας τα πω όλα... αλλά κι εσείς δεν πρέπει να ψάχνετε για να τα μάθετε. Οι μαθητές υποτίθεται πως δεν πρέπει να το ξέρουν! Και θα νομίσουν πως εγώ σας το είπα...»
«Θα σε δούμε αργότερα, λοιπόν», συμφώνησε ο Χάρι.
Ο Χάγκριντ έφυγε σέρνοντας τα βήματα του.
«Τι να έκρυΒε, άραγε, πίσω από την πλάτη του;» αναρωτήθηκε η Ερμιόνη.
«Λες να ήταν κάτι σχετικό με τη φιλοσοφική λίθο;»
«Θα πάω να δω σε ποια ράφια κοιτούσε», είπε αποφασιστικά ο Ρον, που ήταν φανερό πως δεν είχε καμιά πλέον διάθεση για διάβασμα.
Λίγες στιγμές αργότερα ξαναγύρισε κι ακούμπησε στο τραπέζι μια αγκαλιά βιβλία.
«Δράκοι!» ψιθύρισε. «Ο Χάγκριντ έψαχνε σε βιβλία για τους δράκους. Κοιτάξτε εδώ: Είδη δράκων στη Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία. Από το αβγό ως την κόλαση και Οδηγός για εκτροφείς δράκων...»
«Ο Χάγκριντ ήθελε πάντα ν' αποκτήσει ένα δράκο. Μου το είπε την πρώτη φορά που τον συνάντησα!» παρατήρησε ο Χάρι.
«Μα αυτό απαγορεύεται από τους νόμους μας», είπε ο Ρον. «Η ανατροφή δράκων κηρύχτηκε παράνομη από τη συνέλευση μεγάλων μάγων του 1709, όλοι το ξέρουν αυτό... Επειδή είναι πολύ εύκολο στους Μαγκλ να μας ξεχωρίζουν, αν έχουμε και δράκους στα σπίτια και στους κήπους μας... Εξάλλου κανείς δεν μπορεί να εξημερώσει ένα δράκο — η προσπάθεια και μόνο είναι πολύ επικίνδυνη. Έπρεπε να δείτε τα εγκαύματα του αδελφού μου, του Τσάρλι, από τους ελεύθερους δράκους της Ρουμανίας...»