Εκατόν πενήντα Βαθμοί χαμένοι!... Τώρα το Γκρίφιντορ θα βρισκόταν στην τελευταία θέση της Βαθμολογίας. Μέσα σε μια μονάχα νύχτα, είχαν καταστρέψει κάθε ελπίδα διάκρισης του κοιτώνα τους αυτόν το χρόνο.
Ο Χάρι ένιωθε απελπισμένος. Πώς θα μπορούσε να διορθώσει μια τόσο μεγάλη ζημιά;
Την υπόλοιπη νύχτα ο Χάρι δεν κοιμήθηκε καθόλου. Άκουγε τον ΝέΒιλ να κλαίει με λυγμούς στο δικό του κρεβάτι κι η απελπισία του μεγάλωνε, γιατί δεν έβρισκε τίποτα να του πει για να τον παρηγορήσει. Ήξερε πως ο Νέβιλ, όπως κι ο ίδιος άλλωστε, έτρεμε το ξημέρωμα της άλλης μέρας, όταν τα υπόλοιπα παιδιά του Γκρίφιντορ θα μάθαιναν τι είχε συμβεί! Κι η άλλη μέρα ήρθε. Τα παιδιά του Γκρίφιντορ που κοίταζαν τον πίνακα όπου ήταν γραμμένοι οι βαθμοί του κάθε κοιτώνα, νόμιζαν αρχικά πως είχε γίνει κάποιο λάθος. Πώς ήταν δυνατόν μέσα σε μια νύχτα να έχουν εκατόν πενήντα βαθμούς λιγότερους απ' ό,τι την προηγουμένη. Σύντομα, όμως, η άσχημη είδηση άρχισε να διαδίδεται: ο Χάρι Πότερ, ο διασημος Χάρι Πότερ, ο ήρωας των δύο ματς κουίντιτς, ήταν υπεύθυνος γι' αυτό! Ο Χάρι Πότερ κι άλλοι δυο χαζοί πρωτοετείς...
Μέσα σε μερικές ώρες ο Χάρι Πότερ έγινε ο πιο μισητός μαθητής του «Χόγκουαρτς», από κει που ήταν ο πιο δημοφιλής. Ακόμη και τα παιδιά του Ρά6ενκλοου και του Χάφλπαφλ στράφηκαν εναντίον του, γιατί κι εκείνοι επιθυμούσαν όσο τίποτε άλλο να δουν το Σλίθεριν να χάνει την πρωτιά. Όπου και αν πήγαινε ο Χάρι, οι συμμαθητές του τον έδειχναν με το δάχτυλο, χωρίς μάλιστα να μπαίνουν στον κόπο να χαμηλώσουν τις φωνές τους ενώ μιλούσαν προσβλητικά γι' αυτόν. Τα παιδιά του Σλίθεριν, πάλι, χειροκροτούσαν κοροϊδευτικά όταν τον έβλεπαν και του φώναζαν: «Σ' ευχαριστούμε, Πότερ! Κάποτε θα σ' το ανταποδώσουμε...»
Μόνον ο Ρον συνέχιζε να τον υποστηρίζει.
«Θα το ξεχάσουν σε μερικές εβδομάδες», παρηγορούσε τον Χάρι. «Ο Φρεντ κι ο Τζορτζ έχουν χάσει πολλούς βαθμούς τα χρόνια που είναι στο Γκρίφιντορ, αλλά όλοι τους συμπαθούν...»
«Ποτέ όμως δεν έχασαν εκατόν πενήντα Βαθμούς σε μια φορά, έτσι;» ρώτησε ο Χάρι.
«Όχι βέβαια...» παραδέχθηκε ο Ρον.
Ήταν αργά πια για να διορθώσει τη ζημιά, αλλά ο Χάρι ορκίστηκε στον εαυτό του να μην ανακατευθεί άλλη φορά με πράγματα για τα οποία δεν του πέφτει λόγος. Θα σταματούσε μια για πάντα να ψάχνει και να κατασκοπεύει... Ένιωθε, μάλιστα, τόσο μεγάλη ντροπή γι' αυτό που είχε κάνει, που πήγε στον Όλιβερ Γουντ και του είπε ότι παραιτείται από την ομάδα κουίντιτς.
«Παραιτείσαι;» φώναξε έξαλλος ο Γουντ. «Και σε τι θα βοηθήσει αυτό; Το κουίντιτς είναι το τελευταίο πράγμα που μας μένει για να κερδίσουμε μερικούς βαθμούς».
Ακόμη και το κουίντιτς, όμως, δεν ήταν ικανό να προσφέρει ευχαρίστηση στον Χάρι. Τ' άλλα παιδιά της ομάδας δεν του μιλούσαν στην προπόνηση κι όταν έπρεπε οπωσδήποτε να το κάνουν, τον έλεγαν «ο ανιχνευτής».
Η Ερμιόνη κι ο Νέβιλ υπέφεραν κι αυτοί. Δεν αντιμετώπιζαν τόση εχθρότητα όση ο Χάρι, γιατί ήταν λιγότερο γνωστοί. Παρ' όλ' αυτά κανείς δεν τους μιλούσε. Η Ερμιόνη, μάλιστα, είχε πάψει πια να τρα6ά επάνω της την προσοχή της τάξης της, μια και δεν απαντούσε στις ερωτήσεις των καθηγητών και δούλευε σιωπηλή και με σκυμμένο το κεφάλι.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Χάρι σχεδόν χαιρόταν με τους διαγωνισμούς που πλησίαζαν, γιατί με τις διαρκείς επαναλήψεις κρατούσε το μυαλό του απασχολημένο, ξεχνώντας κάπου κάπου το δυσάρεστο γεγονός. Μαζί με τον Ρον και την Ερμιόνη μελετούσαν ως αργά τη νύχτα μακριά από τους άλλους, αποστηθίζοντας ένα σωρό παράξενα υλικά που έπρεπε να χρησιμοποιήσουν για κάποια πολύπλοκα φίλτρα, μαθαίνοντας απέξω ξόρκια και προσπαθώντας να μην ξεχνούν χρονολογίες μαγικών ανακαλύψεων κι επιστημονικών επαναστάσεων...
Και ξαφνικά, μόλις μια εβδομάδα πριν από τις εξετάσεις, η απόφαση του Χάρι να μην ανακατευτεί ποτέ πια σε πράγματα που δεν τον αφορούσαν, δοκιμάστηκε από ένα απροσδόκητο γεγονός. Γυρίζοντας ένα απόγευμα μόνος του από τη βιβλιοθήκη, άκουσε πνιχτές και τρομαγμένες φωνές να βγαίνουν από μια τάξη μπροστά του. Καθώς πλησίασε, άκουσε καθαρά τη φωνή του καθηγητή Κούιρελ.
«Όχι... όχι... όχι πάλι... σε παρακαλώ...» έλεγε ο καθηγητής.
Έμοιαζε σαν κάποιος να τον απειλούσε, ή να τον βασάνιζε. Ο Χάρι πλησίασε περισσότερο.
«Ααα... καλά... σύμφωνοι...» άκουσε πάλι την τρεμουλιαστή φωνή του Κούιρελ.
Την επόμενη στιγμή η πόρτα της τάξης άνοιξε κι ο καθηγητής Κούιρελ βγήκε έξω τρέχοντας, στερεώνοντας ταυτόχρονα το τουρμπάνι στο κεφάλι του. Ήταν κατάχλομος και φαινόταν έτοιμος να κλάψει. Έστριψε βιαστικά στην πρώτη γωνία κι εξαφανίστηκε. Ο Χάρι ήταν σίγουρος πως δεν τον είχε πάρει είδηση. Περίμενε ώσπου να σβήσει ο θόρυβος από τα βήματα του καθηγητή και μετά πλησίασε την ανοιχτή πόρτα και κοίταξε μέσα. Η τάξη ήταν άδεια, αλλά η πόρτα που υπήρχε στην άλλη πλευρά της τάξης ήταν κι αυτή ανοιχτή. Ο Χάρι άρχισε να προχωρεί προς τα εκεί. Είχε διασχίσει σχεδόν τη μισή τάξη, όταν θυμήθηκε την απόφαση του να μην ανακατεύεται στις υποθέσεις των άλλων.