Ξαφνικά ένιωσε ένα δυνατό πόνο στο κεφάλι του, ένα πόνο που δεν είχε νιώσει ποτέ στη ζωή του. Έμοιαζε λες και το σημάδι στο μέτωπο του να είχε πιάσει φωτιά! Μισότυφλος από τον πόνο, ο Χάρι έκανε δυο βήματα στο πλάι... Άκουσε ποδοβολητό πίσω του... Μετά κάτι τον προσπέρασε καλπάζοντας, πήδησε από πάνω του κι όρμησε στο πλάσμα με την κουκούλα...
Ο πόνος στο κεφάλι του Χάρι ήταν τώρα τόσο δυνατός, που έπεσε γονατιστός στο χώμα. Πέρασαν έτσι ένα-δυο λεπτά, μέχρι ο πόνος ν' αρχίσει να υποχωρεί. 'Οταν ο Χάρι άνοιξε πάλι τα μάτια του, το πλάσμα με την κουκούλα είχε εξαφανιστεί! Ένας Κένταυρος στεκόταν δίπλα στον Χάρι, αλλά δεν ήταν ούτε ο Ρόναν, ούτε ο Μπέιν. Ο καινούριος Κένταυρος έδειχνε πιο νέος από τους άλλους δυο. Είχε ξανθά μαλλιά και ουρά και ξανθοκάστανο τρίχωμα.
«Είσαι εντάξει;» τον ρώτησε ο Κένταυρος, ενώ έσκυβε για να τον σηκώσει όρθιο.
«Ναι... ευχαριστώ... Μα τι ήταν αυτό;» ρώτησε ο Χάρι τον Κένταυρο.
Ο Κένταυρος δεν του απάντησε. Τα γαλάζια μάτια του στηλώθηκαν στο σημάδι που είχε ο Χάρι στο μέτωπο του.
«Είσαι ο νεαρός Πότερ», είπε κατόπιν. «Καλύτερα να ξαναγυρίσεις κοντά στον Χάγκριντ. Το δάσος δεν είναι σίγουρο αυτή την εποχή... ιδιαίτερα για σένα. Ξέρεις ιππασία; Θα είναι γρηγορότερα έτσι...»
Κατόπιν λύγισε τα μπροστινά του πόδια και χαμήλωσε, για να μπορέσει ο Χάρι να σκαρφαλώσει στη ράχη του.
«Το όνομα μου είναι Φιρέντσε», πρόσθεσε μετά ο Κένταυρος.
Ξαφνικά ακούστηκαν κι άλλα ποδοβολητά. Ο Ρόναν και ο Μπέιν εμφανίστηκαν μέσα από τα φυλλώματα και σταμάτησαν λαχανιασμένοι μπροστά τους.
«Φιρέντσε!» φώναξε θυμωμένος ο Ρόναν. «Τι κάνεις εδώ; Έχεις έναν άνθρωπο στην πλάτη σου; Τι είσαι, λοιπόν; Ένα οποιοδήποτε μουλάρι;»
«Ξέρεις ποιος είναι αυτός;» αποκρίθηκε ατάραχος ο Φιρέντσε. «Ο μικρός Πότερ! Όσο πιο γρήγορα, λοιπόν, βγει από αυτό το δάσος, τόσο το καλύτερο...»
«Τι του είπες;» ρώτησε απότομα ο Μπέιν. «Μην ξεχνάς, Φιρέντσε, πως έχουμε ορκιστεί να μη βρεθούμε αντιμέτωποι με τους ουρανούς. Λες και δε διαβάσαμε στους πλανήτες τι πρόκειται να συμβεί;»
Ο Ρόναν μπήκε στη μέση.
«Είμαι σίγουρος πως ο Φιρέντσε έκανε αυτό που νόμιζε καλύτερο», είπε, χτυπώντας νευρικά τη μια οπλή του στο χώμα.
Ο Μπέιν, όμως, ήταν ακόμη πολύ θυμωμένος.
«Τι θα πει "έκανε το καλύτερο";» φώναξε. «Τι σχέση έχει αυτό μ' εμάς; Οι Κένταυροι ενδιαφέρονται μόνο για ό,τι έχει κιόλας προβλεφθεί! Δεν είναι δική μας δουλειά να τρέχουμε στο δάσος σαν γαϊδούρια, πίσω από κάθε άνθρωπο που έχει χάσει το δρόμο του!»
Θυμωμένος, ο Φιρέντσε σηκώθηκε στα πισινά του πόδια τόσο απότομα, που ο Χάρι αναγκάστηκε να πιαστεί σφιχτά από τους ώμους του για να μην πέσει κάτω.
«Δε Βλέπεις, λοιπόν, αυτόν το μονόκερο;» φώναξε κατόπιν ο Φιρέντσε στον Μπέιν. «Δεν καταλαβαίνεις γιατί σκοτώθηκε; Ή μήπως οι πλανήτες δε σου εμπιστεύθηκαν το μυστικό; Εγώ αντιμετωπίζω καθετί που δεν έχει θέση σ' αυτό το δάσος, Μπέιν! Και, αν χρειάζεται, και με ανθρώπους στο πλευρό μου!...»
Τελειώνοντας τα λόγια του, ο Φιρέντσε έκανε μιαν απότομη στροφή κι έφυγε καλπάζοντας, με τον Χάρι πάντα γαντζωμένο στη ράχη του.
Ο Χάρι δεν είχε ιδέα για το τι έτρεχε.
«Γιατί ήταν τόσο θυμωμένος ο Μπέιν;» ρώτησε τον Φιρέντσε. «Και τι ήταν αυτό το πράμα με την κουκούλα;»
Ο Φιρέντσε σταμάτησε να καλπάζει. Στη συνέχεια συμβούλεψε τον Χάρι να κρατά το κεφάλι του χαμηλωμένο, για να μην τον χτυπήσει κανένα κλαδί, αλλά δεν απάντησε στην ερώτηση του. Συνέχισαν να διασχίζουν το δάσος αμίλητοι. Δεν αντάλλαξαν ούτε λέξη, τόσο που ο Χάρι νόμιζε ότι ο Κένταυρος δεν ήθελε άλλες κουβέντες μαζί του. Καθώς όμως περνούσαν μέσα από ένα κομμάτι του δάσους με πάρα πολύ πυκνά δέντρα, ο Φιρέντσε ξαφνικά σταμάτησε.
«Χάρι Πότερ», ρώτησε, «ξέρεις σε τι χρησιμοποιείται το αίμα του μονόκερου;»
«Όχι», αποκρίθηκε εκείνος, παραξενεμένος από την ξαφνική ερώτηση. «Στο μάθημα για τα φίλτρα έχουμε χρησιμοποιήσει μόνο τη σκόνη από τα κερατά του και τις τρίχες της ουράς του...»
«Ε, λοιπόν, μάθε το!» του αποκρίθηκε ο Κένταυρος. «Το αίμα του μονόκερου μπορεί να σε κρατήσει ζωντανό ακόμη κι αν είσαι δυο βήματα από το θάνατο. Όμως το τίμημα είναι τρομερό, γιατί για να πιεις το αίμα του μονόκερου, σημαίνει ότι πρώτα τον σκότωσες — ένα ζώο τόσο αγνό κι ανυπεράσπιστο! Κι απ' τη στιγμή που το αίμα του θ' αγγίξει τα χείλη σου, η ζωή σου θα είναι μίζερη και καταραμένη!»
Ο Χάρι κοίταξε το πίσω μέρος του κεφαλιού του Φιρέντσε, που έδειχνε ασημένιο στο φως του φεγγαριού.
«Μα... ποιος θα βρισκόταν ποτέ σε τόσο μεγάλη ανάγκη, ώστε να σκοτώσει ένα μονόκερο;» αναρωτήθηκε δυνατά. «Αν πρόκειται να είσαι καταραμένος, ο θάνατος είναι καλύτερος, έτσι;»
«Ναι», συμφώνησε ο Κένταυρος. «Εκτός κι αν το μόνο που σου χρειάζεται, είναι να ζήσεις ώσπου να μπορέσεις να πιεις κάτι άλλο... κάτι που θα σου ξαναδώσει όλη σου τη δύναμη... κάτι που θα σε κάνει αθάνατο! Χάρι Πότερ, ξέρεις τι υπάρχει κρυμμένο στο σχολείο σου;»