Η Σιόμπαν τον κοίταξε έκπληκτη, προσπαθώντας να καταλάβει τι της λέει. Όμως, σιγά-σιγά κατάλαβε. Ο μάγος είχε ισχυριστεί ότι στο φρούριο στο Τείχος του Μαλπουισάν υψώθηκε η παλιά σημαία του Εριαντόρ! «Το τείχος πάρθηκε;» ρώτησε άναυδη.
«Το τείχος είναι δικό μας!» επιβεβαίωσε ο μάγος υψώνοντας τη φωνή του.
Η Σιόμπαν δεν μπορούσε να μιλήσει. Πώς ήταν δυνατό να τους δοθεί έτοιμη μια τέτοια νίκη;
«Η πλειοψηφία των κατοίκων του Νταν Κάριθ και εκείνων που ζουν στους πύργους των πυλών κατά μήκος του τείχους δεν είναι Κυκλωπιανοί, δεν είναι καν πολίτες του Άβον, είναι Εριαντοριανοί», της εξήγησε ο μάγος. «Ήταν υπηρέτες των στρατιωτών, τεχνίτες και βοηθοί οι περισσότεροι, αλλά είχαν εύκολη πρόσβαση στα οπλοστάσια».
«Άκουσαν για την Πορφυρή Σκιά», είπε η Σιόμπαν.
Ο Μπριντ’Αμούρ έβαλε τα χέρια πίσω από το κεφάλι του και έγειρε πίσω στην καρέκλα ακουμπώντας το κεφάλι στον κεντρικό ορθοστάτη της σκηνής του. «Έτσι φαίνεται», είπε.
22
Κοιτάζοντας από μακριά
Ήταν τόσο αδύνατος που έμοιαζε άρρωστος, με το δέρμα του να κρέμεται πτυχωμένο πάνω από τα κόκαλα και με κατάμαυρους κύκλους κάτω από τα μάτια. Τα κάποτε πυκνά καστανά μαλλιά του είχαν αραιώσει και γκριζάρει αφήνοντας μια ζώνη φαλάκρας στην κορυφή του κεφαλιού του. Όσα του είχαν απομείνει τα χτένιζε προς τα πίσω, έτσι που έμοιαζε να έχει μικρά φτερά πίσω από τα αφτιά του.
Τα φαινόμενα όμως καμιά φορά απατούν, κι αυτό ίσχυε σίγουρα για τούτο τον άνθρωπο. Ο δούκας Πάραγκορ του Πρίνσταουν ήταν ο υπαρχηγός του Γκρινσπάροου, ο ισχυρότερος από τους επτά δούκες που είχαν απομείνει. Μόνο ο Κρέσις, ο αρχηγός των Κυκλωπιανών και μοναδικός δούκας που δεν ήταν μάγος, είχε υψηλότερη θέση στη γραμμή διαδοχής για τον θρόνο, αν κι αυτός ήταν ένας καθαρά πολιτικός ελιγμός του βασιλιά και ο Πάραγκορ ήταν σίγουρος ότι μπορούσε να τον αντιστρέψει, αν συνέβαινε κάτι στον Γκρινσπάροου.
Όμως, το πρόβλημα που απασχολούσε τον Πάραγκορ εκείνη τη μέρα δεν είχε σχέση με τον θρόνο. Τα γεγονότα στο Εριαντόρ γίνονταν όλο και πιο ανησυχητικά. Το Πρίνσταουν βρισκόταν πιο κοντά στο άγριο Εριαντόρ από όλες τις πόλεις του Άβον, γι’ αυτό ο Πάραγκορ ενδιαφερόταν προσωπικά για το αποτέλεσμα της επανάστασης. Έτσι, ο μάγος-δούκας είχε παρακολουθήσει με μεγάλο ενδιαφέρον τις εξελίξεις. Γνώριζε για την ήττα του Μπέλσεν’ Κριγκ έξω από το Μόντφορτ. Γνώριζε για την αιχμαλωσία του στόλου του Άβον. Επίσης, γνώριζε για την αποτυχία του Έσταμπρουκ, του ανθρώπου που είχε στείλει στον βορρά για να κρατήσει τους καβαλάρηδες του Έραντοχ μακριά από τον στρατό της Πορφυρής Σκιάς.
Μόλις εκείνο το πρωί, ένας σκυθρωπός Πάραγκορ είχε παρακολουθήσει χίλιους ιππείς να φτάνουν μαζί με την Πορφυρή Σκιά στο στρατόπεδο των επαναστατών στο Γκλεν Άλμπιν, ένα στρατόπεδο που όλο και μεγάλωνε.
«Κι όλα αυτά με τον Γκρινσπάροου να λείπει για διακοπές στη Γασκόνη!» βρυχήθηκε ο δούκας στον Θόουατλ, έναν κοντό και μυώδη Κυκλωπιανό με στραβά πόδια και μόνο ένα χέρι. Το άλλο το είχε χάσει, από τη μέση του πήχη και κάτω, ενώ έριχνε ένα από τα ίδια του τα παιδιά σε κάποιο λιοντάρι στον φημισμένο ζωολογικό κήπο του Πρίνσταουν. Ο μονόφθαλμος είχε φτιάξει ένα μεταλλικό κάλυμμα με ακίδα σαν στιλέτο στην άκρη, αλλά το κομμένο χέρι του ήταν πολύ ευαίσθητο και δεν μπορούσε να το φορέσει. Παρ’ όλα αυτά, ο Θόουατλ ήταν ο σκληρότερος Κυκλωπιανός του Πρίνσταουν, ασυνήθιστα έξυπνος κι ασυνήθιστα σκληρός ακόμη και για τη φυλή του.
«Δεν είναι παρά Εριαντοριανοί», απάντησε ο Θόουατλ φτύνοντας περιφρονητικά τη λέξη.
Ο Πάραγκορ κούνησε το κεφάλι και πέρασε τα δάχτυλα και των δύο χεριών μέσα από τα πεταχτά μαλλιά του, ανακατεύοντάς τα ακόμη περισσότερο. «Μην κάνεις το ίδιο λάθος με τον βασιλιά μας», είπε. «Υποτίμησε τον εχθρό στον βορρά και το μέγεθος αυτής της εξέγερσης».
«Είμαστε πιο δυνατοί», επέμεινε ο Θόουατλ.
Ο Πάραγκορ δεν διαφωνούσε σε αυτό. Ακόμη κι αν ενωνόταν όλο το Εριαντόρ κατά του Γκρινσπάροου, οι στρατιές του Άβον θα ήταν πολύ μεγαλύτερες, και ακόμη και χωρίς τον στόλο που άρπαξε ο εχθρός, το ναυτικό του Άβον ήταν μεγαλύτερο, με πληρώματα πιο εξοικειωμένα σε ναυμαχίες με τέτοια μεγάλα πλοία. Όμως, ένας πόλεμος τώρα, με πολλούς από τους στρατιώτες του Άβον να βρίσκονται στη νότια Γασκόνη σαν σύμμαχοι των Γασκόνων στον πόλεμό τους κατά του βασιλείου του Ντιρέ, θα τους κόστιζε ακριβά. Επιπλέον, αν περνούσαν τα βουνά ή το Τείχος του Μαλπουισάν και πολεμούσαν τους Εριαντοριανούς στο έδαφος τους, θα αντισταθμιζόταν σε κάποιο βαθμό η αριθμητική υπεροχή του Άβον.