Νιώθοντας ανίκητος.
Στο παλάτι του Πρίνσταουν, ο δούκας Πάραγκορ περπατούσε πάνω κάτω μέσα στο υπνοδωμάτιό του. Ήταν κουρασμένος από τις μαγικές του δραστηριότητες, αλλά σκεφτόταν αν πρέπει να καλέσει τον Γκρινσπάροου.
Τελικά αποφάσισε να μην το κάνει, καθώς συνειδητοποίησε τι αποτέλεσμα θα είχε μια τέτοια μακρινή επικοινωνία. Ο Γκρινσπάροου θα θεωρούσε ασήμαντο το πρόβλημα, θα του έλεγε ότι οι αντάρτες του Εριαντόρ δεν είναι παρά ένας όχλος.
Ο Πάραγκορ σκέφτηκε τι άλλο μπορούσε να κάνει. Οι πιο κοντινοί μάγοι-δούκες βρίσκονταν στο Έβερσορν στον νότο, και στο Γουόρτσεστερ, μετά από το νότιο άκρο του Άιρον Κρος, στις όχθες της λίμνης Σπεϊθενφέργκους. Θα τους έπαιρνε μερικές βδομάδες για να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους και μερικές ακόμη για να καλύψουν την απόσταση μέχρι το Πρίνσταουν, μέσα στη λάσπη και στα χιόνια που έλιωναν. Οι ίδιοι οι δούκες φυσικά μπορούσαν να έλθουν αμέσως με μαγικές μεθόδους, ενώ ίσως θα μπορούσαν να φέρουν μαζί τους επίσης μια μικρή δύναμη από Πραιτωριανούς Φρουρούς. Θα μπορούσαν όμως τόσο λίγοι πολεμιστές να κάνουν τίποτα ενάντια στη στρατιά που ερχόταν από το Εριαντόρ; Εξάλλου έπρεπε να συνυπολογίσει και τη δική του ντροπή, αν υποχρεωνόταν να τους παρακαλέσει να τον βοηθήσουν και τελικά οι Εριαντοριανοί αποφάσιζαν να μην επιτεθούν στο Πρίνσταουν!
«Έχω άλλους συμμάχους, όμως!» γρύλλισε ξαφνικά ο Πάραγκορ ξαφνιάζοντας τον Θόουατλ, που καθόταν πάνω στο χαλί σε μια γωνιά του πολυτελούς δωματίου.
Ο Θόουατλ τον κοίταξε αναγνωρίζοντας τη διαβολική έκφραση του αφέντη του. Ο Πάραγκορ θα καλούσε έναν δαίμονα ή, ίσως, περισσότερους από έναν.
»Για να δούμε μήπως μπορούμε να τους κόψουμε την όρεξη για πόλεμο!» συνέχισε ο δούκας. «Ίσως, αν σκοτωθεί η Πορφυρή Σκιά…»
«Αυτό θα μεγαλώσει τον θρύλο του», τον προειδοποίησε ο Κυκλωπιανός. «Θα τον κάνεις μάρτυρα και τότε θα γίνει ακόμη πιο δυνατός!»
Ο Πάραγκορ ήθελε να φέρει αντίρρηση, αλλά κατάλαβε ότι δεν είχε τι να πει. Ο ασυνήθιστα διορατικός μονόφθαλμος είχε δίκιο πάλι. Αλλά υπήρχαν τρόποι για να σκοτώσεις το πνεύμα ενός ανθρώπου χωρίς να σκοτώσεις και τον ίδιο. «Ίσως, λοιπόν, μπορώ να σπάσω τη θέληση της Πορφυρής Σκιάς», ψιθύρισε.
Ίσως μπορούσε να του ραγίσει την καρδιά.
23
Συγκεντρώνοντας συμμάχους
Το δωμάτιο ήταν γυμνό, με μοναδικό αντικείμενο κάποιο μαγκάλι πάνω σε ένα γερό τρίποδο κοντά στη νοτιοανατολική γωνία. Κάθε τοίχος διέθετε έναν αναμμένο δαυλό στο στήριγμά του, κατά τα άλλα ήταν απλοί και γκρίζοι όπως και το ταβάνι. Το δάπεδο όμως δεν ήταν συνηθισμένο. Πολύπλοκα τοποθετημένες ψηφίδες σχημάτιζαν ένα κυκλικό μωσαϊκό στο κέντρο του δωματίου, που συνέθετε μια πεντάλφα. Η εξωτερική περίμετρος του κύκλου ήταν μια διπλή γραμμή, ενώ στο εσωτερικό του υπήρχαν ρούνοι δύναμης και προστασίας.
Ο Πάραγκορ στάθηκε μέσα στον κύκλο, με τον Θόουατλ δίπλα στο μαγκάλι. Ο Κυκλωπιανός είχε ένα μικρό κιβώτιο με πολλά εσωτερικά χωρίσματα κρεμασμένο με ιμάντα από τον δυνατό λαιμό του. Οι ψηφίδες του μωσαϊκού είχαν τοποθετηθεί πριν από πολλά χρόνια από τον ίδιο τον δούκα μία-μία, δουλειά που ήταν πολύ δύσκολη. Πολλές φορές ο Πάραγκορ τελείωνε ένα τμήμα και, όταν το επιθεωρούσε, ανακάλυπτε ότι δεν είναι τέλειο. Τότε ξήλωνε πάλι όλες τις ψηφίδες κι άρχιζε από την αρχή, γιατί ο Κύκλος της Μαγείας έπρεπε να είναι τέλειος, ώστε να προστατεύει τον μάγο από τους δαίμονες που θα καλούσε. Το σχέδιο είχε αντέξει στη δοκιμασία πολλών δαιμόνων, εδώ και τόσα χρόνια.
Ο Πάραγκορ, εντελώς ακίνητος, απάγγελε έναν μακροσκελή και πολύπλοκο ψαλμό, μια κλήση στην ίδια την κόλαση ανάμεικτη με χιλιάδες ξόρκια προστασίας. Κάθε τόσο σήκωνε το χέρι του προς τον Θόουατλ προφέροντας έναν αριθμό, οπότε εκείνος έβγαζε από το αντίστοιχο χώρισμα του κιβωτίου το βότανο ή τη σκόνη που περιείχε και το έριχνε στο μαγκάλι.
Μερικές φορές το συστατικό παρήγαγε καπνό με βαριά οσμή, άλλες μια ξαφνική φλόγα σαν μικρή έκρηξη. Καθώς περνούσαν οι ώρες και η μαγική τελετουργία συνεχιζόταν, η φωτιά στο μαγκάλι άρχισε να δυναμώνει. Στην αρχή υπήρχαν μόνο μερικές αδύναμες φλόγες, τώρα όμως στη μέση του μαγκαλιού μαινόταν μια δυνατή φωτιά, που η ζέστη της είχε λούσει στον ιδρώτα τον ήδη βρόμικο Κυκλωπιανό.
Ο Πάραγκορ δεν αντιλαμβανόταν τι συμβαίνει γύρω του. Η πραγματική πηγή της φωτιάς ήταν ο ίδιος και η μαγεία του. Υπάρχουν δύο ήδη μαγείας, ο δανεισμός και η γνήσια κλήση. Ο δανεισμός είναι ο πιο εύκολος τρόπος, αφού ο μάγος επιτρέπει στον δαίμονα να μπει στο σώμα του. Η γνήσια κλήση, την οποία έκανε τώρα ο Πάραγκορ, ήταν πολύ πιο δύσκολη και επικίνδυνη. Ο Πάραγκορ είχε σκοπό να φέρει έναν δαίμονα σε όλη του την ανίερη μεγαλοπρέπεια μέσα στο δωμάτιο και μετά να τον απελευθερώσει στον κόσμο, αφού πρώτα τον ανάγκαζε να υπακούσει σε μια σειρά από οδηγίες που θα του έδινε.