Φωνές απελπισίας και αγωνίας, πραγματική μουσική για τα αφτιά του δαίμονα.
24
Γιατί πρέπει
«Την πήρε!» φώναξε ο Λούθιεν. Ήταν εκνευρισμένος ή και απελπισμένος ακόμη, με την ατελείωτη συζήτηση που γινόταν λίγο αργότερα στη σκηνή του Μπριντ’Αμούρ. Ο μάγος, ο Όλιβερ, η Σιόμπαν και η Καϊρίν συζητούσαν τη σημασία της επιδρομής του δαίμονα, και το βασικό ερώτημα τώρα ήταν αν πρέπει να κάνουν την επίθεση κατά του Πρίνσταουν, όπως είχαν σχεδιάσει αρχικά, ή αν η απαγωγή της Κατρίν έδειχνε μια επιθυμία για ανακωχή.
Ο Έσταμπρουκ, που βρισκόταν κι αυτός στη σκηνή, καθόταν σε ένα σκαμνί παράμερα εντελώς αποθαρρυμένος.
«Μην ξεχνάς ότι ο δαίμονας δεν τη σκότωσε, πράγμα που είναι το πιο σημαντικό», απάντησε ο Μπριντ’Αμούρ στον Λούθιεν, προσπαθώντας να τον παρηγορήσει. «Είναι αιχμάλωτη, δηλαδή θα έχει μεγαλύτερη αξία αν…»
«Μεγαλύτερη αξία για ποιον;» ρώτησε ο Όλιβερ.
Ο Μπριντ’Αμούρ δεν ήταν σίγουρος. Μπορεί ο Γκρινσπάροου να είχε ανακαλύψει από τη Γασκόνη τι συμβαίνει και γι’ αυτό να έστειλε τον δαίμονα. Το πιθανότερο όμως ήταν ότι αυτό το έκανε ο Πάραγκορ, ο δούκας του Πρίνσταουν.
«Δεν μπορούμε να παραμείνουμε ακινητοποιημένοι εδώ», είπε η Σιόμπαν, ενώ η Καϊρίν ήλθε και στάθηκε δίπλα της δείχνοντας ότι συμφωνεί. «Ο στρατός μας δεν είναι μισθοφορικός. Οι πολεμιστές μας είναι άνδρες και γυναίκες που έχουν να φροντίσουν τα αγροκτήματα τους. Αν καθίσουμε εδώ άπραγοι, θα χάσουμε πολλούς συμμάχους».
«Την πήρε ο δούκας Πάραγκορ του Πρίνσταουν», αποφάσισε ο Μπριντ’Αμούρ. «Ξέρει ότι πηγαίνουμε σ’ αυτόν και ξέρει ότι δεν μπορεί να μας αντιμετωπίσει».
«Θα πρέπει να αλλάξουμε κάποια από τα σχέδιά μας», είπε η Σιόμπαν. «Θα μπορούσαμε ίσως να στείλουμε κατασκόπους, ή να προτείνουμε ανακωχή στον δούκα όταν θα είμαστε μπροστά στα τείχη του».
Αυτή η υπολογιστική συζήτηση έκανε το αίμα του Λούθιεν να βράζει. Ο Πάραγκορ είχε αρπάξει την Κατρίν, αλλά οι φίλοι του μιλούσαν για ευρύτερα σχέδια και σημαντικότερα πράγματα. Για τον Λούθιεν Μπέντγουιρ δεν υπήρχε τίποτα πιο σημαντικό στον κόσμο από την σωτηρία της Κατρίν — ούτε καν η ελευθερία του Εριαντόρ. Ο Μπριντ’Αμούρ και η Σιόμπαν διαμόρφωναν τα σχέδιά τους κατάλληλα για να προστατέψουν την αιχμάλωτη Κατρίν, όμως το κύριο μέλημά τους δεν ήταν η σωτηρία της αλλά η επανάσταση.
Και αυτό είναι το σωστό, συνειδητοποίησε ο Λούθιεν, μολονότι δεν μπορούσε να υποταχθεί ο ίδιος σ’ αυτήν τη λογική. Κούνησε απελπισμένος τα χέρια, κοίταξε τον απογοητευμένο Έσταμπρουκ και βγήκε από τη σκηνή αφήνοντας πίσω του μερικές στιγμές αμήχανης σιωπής.
«Αυτό ακριβώς που ήλπιζε ο Πάραγκορ», είπε ο Μπριντ’Αμούρ. Δεν έκρινε τον Λούθιεν, απλώς έκανε μια παρατήρηση.
«Ξέρετε φυσικά πού σκοπεύει να πάει», είπε η Σιόμπαν.
«Έχει ξεκινήσει κιόλας», απάντησε ο Όλιβερ, που ήξερε καλά τον νεαρό του φίλο. Κανείς δεν αμφέβαλλε γι’ αυτό.
Ο Μπριντ’Αμούρ δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Έπρεπε να προσπαθήσει να αλλάξει γνώμη στον Λούθιεν; Ή να του προσφέρει τη βοήθειά του, να συμπαραταχθεί με το σκεπτικό του Λούθιεν ότι η σημαντικότερη προτεραιότητα ήταν η σωτηρία της Κατρίν; Ο Μπριντ’Αμούρ ένιωθε διχασμένος. Ήξερε όμως ότι δεν μπορεί να τρέξει να κυνηγήσει τον δαίμονα, ούτε για την Κατρίν ούτε για κανέναν άλλο. Η κυρίαρχη ευθύνη του δεν ήταν απέναντι σε ένα μόνο άτομο αλλά σε όλο το Εριαντόρ.
«Πρέπει να πάει», είπε ξαφνικά η Σιόμπαν τραβώντας την προσοχή όλων τους. Κοίταζε το παραπέτασμα της σκηνής καθώς μιλούσε, σαν να έβλεπε κιόλας τον Λούθιεν να φεύγει. «Αυτή είναι η θέση του.
Όταν κοίταξε πάλι τους άλλους, πρόσεξε πιο πολύ τον Όλιβερ που την παρατηρούσε καχύποπτα.
»Έτσι θα φουντώσει ακόμη περισσότερο ο θρύλος της Πορφυρής Σκιάς», επέμεινε η Σιόμπαν.
«Ή μήπως η περιφρονημένη γυναίκα θέλει να δει τον πρώην εραστή της νεκρό;» ρώτησε ωμά ο Όλιβερ.
Ο Μπριντ’Αμούρ έκανε έναν μορφασμό πόνου. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζονταν τώρα, ήταν να αρχίσουν να μαλώνουν μεταξύ τους!
«Σωστή ερώτηση», απάντησε ήρεμα η Σιόμπαν διαλύοντας την ένταση. «Αλλά δεν είμαι γυναίκα, δεν είμαι καν άνθρωπος», υπενθύμισε στον Όλιβερ. «Η Κατρίν κινδυνεύει και ο Λούθιεν πρέπει να πάει να τη σώσει. Αν δεν το κάνει, θα περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή του θεωρώντας τον εαυτό του δειλό».
«Αυτό είναι αλήθεια», συμφώνησε ο Μπριντ’Αμούρ.
«Δεν θέλουμε για αρχηγό μας έναν δειλό», είπε ψυχρά η Καϊρίν Κάλθγουεϊν.
Ο Όλιβερ τους κοίταξε έναν-έναν, εξίσου εκνευρισμένος με τον Λούθιεν. Ήξερε ότι έχουν δίκιο, τα επιχειρήματά τους ήταν σωστά, αλλά αυτό δεν τον παρηγορούσε καθόλου. Ήταν δίπλα στον Λούθιεν από την αρχή, πριν ακόμη ο Μπριντ’Αμούρ δώσει στον νεαρό Μπέντγουιρ τον πορφυρό μανδύα, πριν ακόμη αρχίσουν να ακούγονται ψίθυροι για την Πορφυρή Σκιά στα δρομάκια του Μόντφορτ. Τώρα ο Λούθιεν έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, πήγαινε να σώσει τη γυναίκα που αγαπούσε, έτσι ο Όλιβερ έπρεπε να ακφουγκραστεί κι αυτός την καρδιά του και να βοηθήσει τον φίλο του.