Τελικά η φασαρία έξω άρχισε να μειώνεται κάπως. Ο συνεχής θόρυβος έγινε σποραδικός, οι φωνές των Κυκλωπιανών ήταν τώρα πολύ λιγότερες. Μετά ακούστηκε επιτέλους ένα χτύπημα στην πόρτα.
Πριν προλάβουν να αντιδράσουν, η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα η Γκρέτελ. Το πρόσωπό της ήταν σοβαρό, αλλά δεν είχε απολογητική ή ένοχη έκφραση.
«Ωραία», είπε στον Όλιβερ. «Βλέπω βρήκες τα τρόφιμα που σας αφήσαμε».
«Μου αρέσει πολύ το ψάρι!» δήλωσε πανευτυχής εκείνος. «Ω!» έκανε μετά χαμηλώνοντας το βλέμμα όταν είδε την Κατρίν να τον αγριοκοιτάζει.
«Μας υποσχέθηκες!..» γρύλλισε η Κατρίν στην Γκρέτελ.
Εκείνη σήκωσε το χέρι παραμερίζοντας την επίκρισή της σαν να ήταν κάτι ασήμαντο. «Κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε», είπε.
«Ακόμη κι αν έτσι καταδικάζετε άλλους Εριαντοριανούς;» απάντησε η Κατρίν.
«Ήταν προς το συμφέρον όλων μας να αφήσουμε τους Κυκλωπιανούς να περάσουν, να τους αντιμετωπίσουμε σαν φίλους», προσπάθησε να της εξηγήσει η Γκρέτελ.
Αλλά η Κατρίν δεν άκουγε. «Η μοναδική μας ελπίδα ήταν να ακινητοποιήσουμε τον στόλο στο λιμάνι, να τους κρατήσουμε στη θάλασσα μέχρι να ολοκληρωθούν οι οχυρώσεις του Κάερ Μακντόναλντ και να συγκεντρώσουμε ενισχύσεις από όλη τη χώρα», επέμεινε.
«Και τι ήθελες να κάνουμε, δηλαδή;»
«Να μην τους αφήσετε να αποβιβαστούν!» φώναξε η Κατρίν. «Να καταστρέψετε τις εξωτερικές προβλήτες!»
«Και μετά τι θα γινόταν;» ρώτησε η Γκρέτελ. «Λες να κάθονταν οι μονόφθαλμοι στα πλοία τους με σταυρωμένα χέρια; Είσαι έξυπνη κοπέλα. Θα πήγαιναν βόρεια, θα έβρισκαν μια παραλία, θα αποβιβάζονταν εκεί και δεν θα μπορούσαμε να τους σταματήσουμε!»
«Έτσι θα κερδίζαμε λίγο χρόνο», απάντησε η Κατρίν χωρίς δισταγμό.
«Η πόλη μας έχει τρεις χιλιάδες ψυχές», της εξήγησε η Γκρέτελ. «Δεν θα μπορούσαμε να τους σταματήσουμε· κι αν έκαναν επίθεση στο Πορτ Τσάρλι…»
Άφησε τη φράση της μισοτελειωμένη να αιωρείται στον αέρα δραματική και δυσοίωνη, αλλά ξανά η Κατρίν δεν θέλησε να δεχθεί τα επιχειρήματά της.
«Το μόνο που έχει σημασία είναι η ελευθερία του Εριαντόρ», δήλωσε με σφιγμένα δόντια, ενώ τα πράσινα μάτια της άστραφταν επικίνδυνα. Τίναξε τα κόκκινα μαλλιά από το πρόσωπό της για να δει η Γκρέτελ την ανυποχώρητη βλοσυρή της έκφραση.
«Η Γκρέτελ επαναλαμβάνει τα δικά μου λόγια», ακούστηκε μια φωνή από την πόρτα, καθώς ένας γέροντας έμπαινε στο μικρό δωμάτιο. Είχε κατάλευκα γένια, μακριά μαλλιά δεμένα πίσω αλογοουρά, ενώ τα ρούχα του ήταν πλούσια και βαριά, με ζωηρό μπλε χρώμα.
Ο Όλιβερ τον κοίταξε με ανοιχτό το στόμα, μόνο τότε συνειδητοποιώντας ποιος ήταν αυτός που καθόταν δίπλα στο τζάκι στη συγκέντρωση. Έξυπνη μεταμφίεση!
«Δεν σε ξέρω», είπε η Κατρίν έτοιμη να τον αγνοήσει, παρ’ ότι τα ρούχα κι η όψη του έδειχναν ότι είναι σημαντικός άνθρωπος. Για μια στιγμή φοβήθηκε μήπως είναι κάποιος από τους δούκες του Γκρινσπάροου.
«Α, σε ξέρω όμως εγώ, Κατρίν Ο’ Χέιλ», είπε ο γέροντας. «Η καλύτερη φίλη που είχε ποτέ ο Λούθιεν Μπέντγουιρ».
«Έι!» έκανε στο μεταξύ ο Όλιβερ καθώς πεταγόταν όρθιος από την κουκέτα.
Η Κατρίν, κοιτάζοντας τον χάφλινγκ και μετά τον γέροντα, είδε τα βλέμματα αναγνώρισης ανάμεσά τους και τα χαμόγελα που θα αντάλλασσαν δυο φίλοι. Ξαφνικά κατάλαβε.
«Ο Μπριντ’Αμούρ;» είπε ξέπνοα.
Ο γέροντας έκανε μια βαθιά υπόκλιση όλο χάρη. «Πολύ σωστά, Κατρίν Ο’ Χέιλ· ήταν καιρός να σε γνωρίσω», είπε. «Είμαι γέρος», συνέχισε κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι στον Όλιβερ, «και γερνάω όλο περισσότερο κάθε μέρα, αλλά μπορώ ακόμη να εκτιμήσω μια τέτοια ομορφιά σαν τη δική σου».
Η πρώτη παρόρμηση της Κατρίν ήταν να του δώσει γροθιά. Πώς τολμούσε να σκέφτεται κάτι τόσο ασήμαντο μια τέτοια στιγμή; Μετά όμως, καταλαβαίνοντας ότι ο τόνος του δεν ήταν ανέμελος, συνειδητοποίησε με κάποιον τρόπο ότι η ομορφιά στην οποία αναφερόταν ο Μπριντ’Αμούρ ήταν κάτι πολύ περισσότερο από την εξωτερική της εμφάνιση. Ξαφνικά τον αισθάνθηκε σαν έναν πατέρα, έναν σοφό επιτηρητή των γεγονότων που τους παρακολουθεί και τους βοηθά, όπως οι γέροντες ψαράδες στο Χέιλ που εκπαίδευαν τους αρχάριους στη θάλασσα. Ο Μπριντ’Αμούρ έμοιαζε μ’ εκείνους τους παλιούς ψαράδες, αλλά η εκπαίδευση που πρόσφερε αφορούσε την ίδια τη ζωή. Η Κατρίν τα ένιωσε αυτά ενστικτωδώς, γι’ αυτό όταν μετά θυμήθηκε τι είπε ο μάγος υποστηρίζοντας τα λόγια της Γκρέτελ, αισθάνθηκε κάποια παρηγοριά και άρχισε να ελπίζει ότι εφαρμόζεται ήδη κάποιο άλλο σχέδιο, ένα καλύτερο σχέδιο.
«Πρέπει να αφήσουμε τους μονόφθαλμους να περάσουν από το Πορτ Τσάρλι», είπε ο Μπριντ’Αμούρ απευθυνόμενος περισσότερο στην Κατρίν, σαν να ήξερε ότι αυτή θα ήταν πιο δύσκολο να πειστεί. «Πρέπει να αφήσουμε τον Γκρινσπάροου να νομίζει ότι η εξέγερση στο Μόντφορτ…»