Μια αλήθεια καθόλου παρήγορη, που της προκάλεσε ρίγος.
Οι προβλέψεις της Σιόμπαν αποδείχτηκαν ακριβείς την επόμενη μέρα, όταν άρχισαν να φτάνουν στο Κάερ Μακντόναλντ κάτοικοι από κοντινά χωριά και κωμοπόλεις. Έρχονταν κυρίως οι πιο νέοι και οι πιο προχωρημένοι σε ηλικία άνδρες, όλοι με προμήθειες, έτοιμοι να πολεμήσουν αν χρειαζόταν, να αντισταθούν στον φαύλο βασιλιά του Άβον μέχρι τον τελευταίο. Κάθε ομάδα που ερχόταν, μιλούσε για τους πιο ικανούς μαχητές του χωριού τους που κινούνταν ήδη προς τα δυτικά για να συναντήσουν την κυκλωπιανή δύναμη και να δυσκολέψουν τον δρόμο της.
Ο Λούθιεν ήξερε, χωρίς να χρειαστεί να ρωτήσει, ότι αυτό είναι έργο της Σιόμπαν, ότι ενώ αυτός καθόταν πάνω στη στέγη συλλογιζόμενος τη σίγουρη όπως του φαινόταν ήττα, η μισοξωτική με τους συντρόφους της έτρεχαν σε όλη την περιοχή ξεσηκώνοντας τις κωμοπόλεις, διακηρύσσοντας ότι ήρθε η ώρα της ανεξαρτησίας τους.
Η ανταπόκριση ήταν εκπληκτική. Εκείνη τη μέρα και την επόμενη ο Λούθιεν είδε τη φρουρά της πόλης να αυξάνεται από έξι σε δέκα χιλιάδες άνδρες και, παρ’ όλο που πολλοί από τους νεοφερμένους πολεμιστές ήταν ηλικιωμένοι και δεν μπορούσαν να τα βάλουν με έναν δυνατό Κυκλωπιανό σε μάχη σώμα με σώμα, είχαν μεγαλώσει στους κάμπους του Εριαντόρ κυνηγώντας ελάφια και ήταν επιδέξιοι τοξότες.
Το ίδιο συνέβαινε επίσης με τους ακμαιότερους πολεμιστές των χωριών, που βγήκαν κατά ομάδες να λάβουν μέρος στην επανάσταση, κι έτσι ο στρατός του Μπέλσεν’ Κριγκ άρχισε να υφίσταται τις επιπτώσεις του ανταρτοπόλεμου μόλις δύο μέρες μετά την αναχώρησή του από το Πορτ Τσάρλι, σε απόσταση μόνο δεκαπέντε χιλιομέτρων από την παραθαλάσσια πόλη.
Οι απώλειες του τεράστιου στρατού δεν ήταν σημαντικές. Κάθε τόσο ένας Κυκλωπιανός σωριαζόταν κάτω, συνήθως τραυματισμένος ή μερικές φορές σκοτωμένος, ενώ φλεγόμενα βέλη έπεφταν στις άμαξες με τα εφόδια προκαλώντας αναστάτωση. Το σημαντικότερο όμως ήταν η επίδραση που είχαν αυτές οι αψιμαχίες στο ηθικό του στρατού, γιατί οι Κυκλωπιανοί δέχονταν επιθέσεις από έναν εχθρό που χτυπούσε γρήγορα από κρυφές θέσεις πριν εξαφανιστεί πάλι σαν σμήνος μέλισσες σε δυνατό άνεμο, έναν εχθρό που δεν μπορούσαν να δουν και να αντιμετωπίσουν.
Ο Μπέλσεν’ Κριγκ διατηρούσε την πειθαρχία και συνέχιζε την πορεία προς το Μόντφορτ υποσχόμενος στους άνδρες του ότι, όταν θα κυρίευαν την πόλη, θα μπορούσαν να σκοτώσουν χίλιους ανθρώπους για κάθε νεκρό Κυκλωπιανό.
Ο Όλιβερ κοίταξε την πυκνή ομίχλη που είχε σηκωθεί τη νύχτα, την τρίτη μετά την αποβίβαση των Κυκλωπιανών στο Πορτ Τσάρλι, και κατάλαβε ότι δεν ήταν φυσικό φαινόμενο. Από τότε που είχε γνωρίσει τον Μπριντ’Αμούρ, ο μάγος παραπονιόταν συνεχώς λέγοντας ότι η δύναμη της μαγείας έχει εξασθενήσει πολύ σε σύγκριση με την παλιά εποχή· ο Όλιβερ όμως έβρισκε αυτήν τη μαγική ομίχλη υπέροχη, μια τέλεια κάλυψη για τη νυχτερινή τους επιχείρηση.
Εβδομήντα πλοία από το Άβον ήταν αγκυροβολημένα στο λιμάνι, μεγάλα πολεμικά πλοία, πολλά με καταπέλτες ή μεγαβαλλίστρες στο υπερυψωμένο πίσω κατάστρωμα. Μελετώντας αυτά τα υπέροχα σκάφη εκείνη τη μέρα, ο Όλιβερ και η Κατρίν συμφώνησαν ότι τελικά ήταν καλό που επενέβη ο Μπριντ’Αμούρ στο Πορτ Τσάρλι. Αν είχαν ακολουθήσει το αρχικό τους σχέδιο και δοκίμαζαν να εμποδίσουν την αποβίβαση των Κυκλωπιανών, αυτή η μαγευτική πόλη θα είχε μετατραπεί σε έναν σωρό ερείπια.
Λίγο αργότερα, η Κατρίν, ο Μπριντ’Αμούρ και η Γκρέτελ συναντήθηκαν με τον Όλιβερ στην προβλήτα. Η Κατρίν τον αγριοκοίταξε, αλλά ο Όλιβερ έκανε ότι δεν καταλαβαίνει.
Η Κατρίν του έβγαλε το καπέλο με το φτερό από το κεφάλι και ανασήκωσε τον μοβ μανδύα του. «Δεν μπορούσες να ντυθείς καλύτερα για την περίσταση;» του γκρίνιαξε.
Ο Όλιβερ της ξαναπήρε το καπέλο βάζοντας συγχρόνως το ελεύθερο χέρι στην καρδιά του, σαν να είχε πληγωθεί θανάσιμα. «Μα είμαι καλά ντυμένος για την περίσταση!» διαμαρτυρήθηκε. «Δεν ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να εντυπωσιάζεις τον εχθρό σου;»
«Αν τα καταφέρουμε απόψε», είπε ο Μπριντ’Αμούρ, «ο εχθρός δεν θα προλάβει να μας δει ποτέ».
«Α, όχι, θα μας δουν!» τον διαβεβαίωσε ο Όλιβερ. «Θα ξυπνήσω τουλάχιστον έναν Κυκλωπιανό και θα τον αφήσω να δει την καταδίκη του, πριν του τρυπήσω τον λαιμό με το ξίφος μου».
Η Κατρίν χαμογέλασε. Της άρεσε η παράξενη τραγουδιστή προφορά του Όλιβερ, ο τρόπος που τόνιζε σχεδόν όλες τις λέξεις στη λήγουσα. Δεν ήταν πραγματικά θυμωμένη για το ντύσιμό του, απλώς τον πείραζε λίγο για να εκτονώσει τα δικά της νεύρα. Η Κατρίν ήταν πρωταθλήτρια της αρένας, είχε μάθει να πολεμάει στα ίσια, γι’ αυτό τούτη η ύπουλη επιχείρηση δολοφονίας δεν της άρεσε πολύ.