Ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως μαζί με μερικούς τοξότες ξωτικά προχωρώντας δυτικά και μετά βόρεια. Σε λιγότερο από μια ώρα μετά την αυγή οι τριακόσιοι πολεμιστές, που είχαν διαλεχτεί ένας ένας για αυτή τη σημαντική μάχη, περίμεναν ενάμισι χιλιόμετρο νότια της γέφυρας του μικρού ποταμού Φέλινγκ Ραν. Από την άλλη όχθη, την ανατολική, οι επιδρομείς έβλεπαν τον καπνό που υψωνόταν από τις καπνοδόχους των σπιτιών του Φέλινγκ Ντάουνς, ένα ακόμη δόλωμα για τους Κυκλωπιανούς.
Λίγο αργότερα είδαν προς βορρά για πρώτη φορά τον στρατό του Άβον, μια πελώρια μαύρη και ασημί μάζα που τράνταζε το έδαφος καθώς προχωρούσε με αποφασιστικό βήμα. Ο Λούθιεν κράτησε την ανάσα του για αρκετές στιγμές, όταν συνειδητοποίησε το μέγεθος αυτής της δύναμης. Σκέφτηκε τον Όλιβερ και την πρότασή του να εγκαταλείψουν την εξέγερση, να το σκάσουν στις βόρειες περιοχές, και αναρωτήθηκε για πρώτη φορά μήπως ο φίλος του είχε δίκιο.
12
Φέλινγκ Ντάουνς
Οι στήλες καπνού που υψώνονταν από τις καπνοδόχους του Φέλινγκ Ντάουνς ήταν ορατές από το σημείο όπου βρισκόταν η κυκλωπιανή δύναμη, η οποία τώρα προχωρούσε προς τα νοτιοανατολικά. Γρήγορα έφτασαν στον Φέλινγκ Ραν, ένα μικρό ποτάμι. Το πλάτος του δεν ξεπερνούσε τα έξι μέτρα, ενώ επίσης το βάθος του ήταν μέτριο με τα νερά του να φτάνουν γενικά μέχρι τη μέση. Στη μέση του ποταμού φαινόταν τρεχούμενο νερό, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του παρέμενε παγωμένο με κομμάτια γκρίζου πάγου σκεπασμένα από λευκό χιόνι.
Ο Μπέλσεν’ Κριγκ πήγε με τον αλογόχοιρό του μέχρι την όχθη, σε ένα σημείο λίγο πιο νότια από τη μοναδική γέφυρα που φαινόταν στην περιοχή, και κοίταξε το νερό και το χωριό πίσω από το ποτάμι. Μπορούσαν, αφού περάσουν απέναντι εδώ, μετά να στρίψουν κατευθείαν προς νότο για το Μόντφορτ συντρίβοντας το χωριό στο δρόμο τους, ή μπορούσαν να στρίψουν νότια τώρα κατευθυνόμενοι προς τους πρόποδες των λόφων δυτικά της πόλης. Ο πελώριος, αποκρουστικός αρχηγός των Κυκλωπιανών ήθελε να λεηλατήσει το χωριό, πίστευε ότι το αίμα και οι προμήθειες θα έκαναν καλό στους άνδρες του, αλλά δίσταζε, για κάποιο λόγο που δεν μπορούσε να καταλάβει και ο ίδιος.Ίσως επειδή το χωριό ήταν τόσο δελεαστικός και εύκολος στόχος. Οι κάτοικοι της περιοχής ήξεραν ότι έρχονται οι Κυκλωπιανοί. Ο Μπέλσεν’ Κριγκ ήταν σίγουρος γι’ αυτό, ιδιαίτερα μάλιστα μετά τις επιθέσεις που είχε δεχτεί η δύναμή του σε όλη τη διαδρομή από το Πορτ Τσάρλι. Όλο το νότιο Εριαντόρ ήξερε για τον στρατό που ερχόταν, και ήταν φανερό ότι αυτό δεν άρεσε σε πολλούς. Γιατί λοιπόν οι κάτοικοι αυτού του χωριού απέναντι από το ποτάμι έμειναν στα σπίτια τους, ενώ ήξεραν ότι σε λίγο θα περνούσαν οι Κυκλωπιανοί; Και γιατί, σκέφτηκε ο Μπέλσεν’ Κριγκ, οι επαναστάτες του Μόντφορτ άφησαν άθικτη αυτήν τη γέφυρα, που προφανώς ήταν ο ευκολότερος δρόμος για την πόλη;
«Υπάρχει πρόβλημα, κύριέ μου;» Η φωνή που ακούστηκε πίσω του ξάφνιασε τον ασυνήθιστα στοχαστικό Κυκλωπιανό. Ο Μπέλσεν’ Κριγκ, κοιτάζοντας πάνω από τον ώμο του, είδε τέσσερις από τους υποδιοικητές τους καβάλα σε αλογόχοιρους να τον ατενίζουν με περιέργεια.
«Οι στρατιώτες ανυπομονούν», είπε ο ίδιος υποδιοικητής, ένας λεπτός Κυκλωπιανός με μακριά σγουρά ασημόχρωμα μαλλιά και μεγάλες φαβορίτες, κάτι εντελώς ασυνήθιστο για τη φυλή του. Τον φώναζαν Μακρυμανίκη, γιατί συνήθιζε να φοράει φίνα πουκάμισα κουμπωμένα μέχρι ψηλά στον λαιμό, με μακριά μανίκια που έφταναν μέχρι το μέσο της παλάμης του.
Ο Μπέλσεν’ Κριγκ κοίταξε πάλι προς το Φέλινγκ Ραν και τους καπνούς του χωριού. Αυτούς τους τόσο δελεαστικούς καπνούς… Ο Κυκλωπιανός ήξερε ότι ο Μακρυμανίκης λέει την αλήθεια, ότι οι στρατιώτες του κοίταζαν το ίδιο θέαμα και τους έτρεχαν τα σάλια.
«Πρέπει να κινηθούμε», είπε ένας άλλος υποδιοικητής.
«Απέναντι ή νότια;» ρώτησε ο Μπέλσεν’ Κριγκ, περισσότερο τον εαυτό του παρά τους άλλους.
«Νότια;» αντέδρασε ο Μακρυμανίκης.
«Μπορούμε να πάμε νότια, στους πρόποδες, έτσι ώστε να πλησιάσουμε το Μόντφορτ από τα δυτικά χωράφια», είπε ένας κατώτερος Κυκλωπιανός, απλός υπασπιστής ενός υποδιοικητή. Ο Μακρυμανίκης πήγε να χτυπήσει τον αυθάδη, αλλά τον σταμάτησε ο άλλος υποδιοικητής, εξηγώντας ότι ο υπασπιστής του είχε υπηρετήσει πολλά χρόνια στη φρουρά του Μόντφορτ, άρα γνωρίζει καλά την περιοχή.
«Συνέχισε», διέταξε τον υπασπιστή ο Μπέλσεν’ Κριγκ.
«Λιγάκι πιο πάνω ο Φέλινγκ Ραν στενεύει πολύ», συνέχισε ο υπασπιστής δείχνοντας νότια. «Είναι απλώς μερικά ρυάκια που ενώνονται μεταξύ τους. Μπορούμε να πάμε προς τα εκεί, να τα περάσουμε περπατώντας και έτσι να έχουμε μόνο τρία χιλιόμετρα πορεία μέχρι το Μόντφορτ».