Ο Λούθιεν κούνησε το κεφάλι του απορρίπτοντας το λογικό σκεπτικό της. «Αυτοί είναι Πραιτωριανοί Φρουροί», είπε. «Και ο αρχηγός τους είναι πονηρός. Δεν θα επιτεθεί στην πόλη αύριο».
«Σήμερα», τον διόρθωσε η Σιόμπαν, γιατί ήταν περασμένα μεσάνυχτα. «Και πώς το ξέρεις;»
Ο Λούθιεν είχε έτοιμη την απάντηση. «Γιατί ούτε κι εγώ θα έκανα επίθεση στην πόλη αύριο… σήμερα», είπε.
Η Σιόμπαν τον κοίταξε διαπεραστικά για αρκετές στιγμές, αλλά δεν αμφισβήτησε ανοιχτά το επιχείρημά του. «Δηλαδή τι περιμένεις ότι θα κάνει;» ρώτησε.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Λούθιεν δεν είχε ιδέα τι μπορεί να έκανε ο αντίπαλός του, τώρα όμως του ήρθε η σκέψη ξαφνικά και πεντακάθαρα. «Θα περάσει το ποτάμι», είπε και, όταν τελείωσε τη φράση του, δυσκολευόταν να πάρει ανάσα.
Η Σιόμπαν κούνησε με αμφιβολία το κεφάλι.
»Θα περάσει το ποτάμι και θα επιτεθεί στη δύναμη του Πορτ Τσάρλι σε ανοιχτό έδαφος», επέμεινε ο Λούθιεν όλο πιο ανήσυχος.
«Ο στόχος του είναι η πόλη», επέμεινε η Σιόμπαν.
«Όχι!» απάντησε ο Λούθιεν κοφτά, πιο έντονα απ’ ό,τι θα ήθελε. «Θα τους χτυπήσει σε ανοιχτό έδαφος, κι όταν τους εξοντώσει, θα μπορεί πια να γυρίσει σε μας».
«…Αν του έχει απομείνει αρκετή δύναμη για να επιστρέψει σε μας», απάντησε η Σιόμπαν. «Και μέχρι να γυρίσει, θα έχουμε τελειώσει περισσότερα οχυρωματικά έργα». Κούνησε το κεφάλι της πάλι αμφισβητώντας τους ισχυρισμούς του, αλλά έβλεπε από την αυστηρή έκφραση του Λούθιεν ότι δεν τον είχε πείσει.
»Ο χρόνος λειτουργεί εναντίον του», συνέχισε η Σιόμπαν. «Ουσιαστικά δεν έχουν καθόλου τρόφιμα, ενώ είναι πολύ μακριά από τη βάση τους, εξαντλημένοι και τραυματισμένοι.
Ο Λούθιεν ήθελε να της υπενθυμίσει πάλι ότι δεν έχουν να κάνουν με συνηθισμένους Κυκλωπιανούς αλλά με Πραιτωριανούς Φρουρούς, όμως η Σιόμπαν συνέχισε τα επιχειρήματά της:
»Και αν έχεις δίκιο», είπε, «τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Ο Όλιβερ με τους άλλους δεν είναι ανόητοι. Θα τους δουν να πλησιάζουν, οπότε θα είναι ανοιχτός ο δρόμος τους για να μπουν στο Κάερ Μακντόναλντ».
«Ο εχθρός δεν θα τους αφήσει ανοιχτό δρόμο», απάντησε σκυθρωπός ο Λούθιεν.
«Πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στους συμμάχους μας», είπε η Σιόμπαν. «Η δική μας εύθυνη είναι να υπερασπίσουμε το Κάερ Μακντόναλντ». Σταμάτησε καθώς πρόσεξε τη λαχανιασμένη ανάσα του Λούθιεν. Ήταν φανερό ότι ήταν ταραγμένος κι ανήσυχος.
»Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», επέμεινε η Σιόμπαν. Έσκυψε και, αφού τον φίλησε, έγειρε πάλι πίσω χωρίς να σκεπάσει τη γύμνια της. «Έχε τους εμπιστοσύνη», είπε. Άπλωσε το χέρι και χάιδεψε τον Λούθιεν στο μάγουλο, μετά στον λαιμό, ώσπου οι μύες του χαλάρωσαν κάτω από το απαλό της χάδι.
«Κι όμως, υπάρχει κάτι», είπε εκείνος ξαφνικά. Ανακάθισε για να κοιτάξει την Σιόμπαν στα μάτια. «Μπορούμε να βγούμε έξω πριν τα χαράματα, να ακολουθήσουμε τα βόρεια μονοπάτια. Αν κάνουμε κύκλο…
Ο Λούθιεν σταμάτησε. Η Σιόμπαν τον κοίταζε εμβρόντητη, σαν να μην πίστευε στα αφτιά της.
»Ο εχθρός θα τους χτυπήσει στα ανοιχτά», της είπε ικετευτικά. «Και μετά, αν αποφασίσει ότι οι δυνάμεις του δεν είναι αρκετές για να καταλάβει την πόλη, θα γυρίσει για να επιστρέψει στο Πορτ Τσάρλι, που τώρα θα είναι ανυπεράσπιστο. Οι Κυκλωπιανοί θα τους σφάξουν όλους και θα εγκατασταθούν στην πόλη· καθώς η άνοιξη ήδη πλησιάζει, ο Γκρινσπάροου θα έχει δικό του λιμάνι στο Εριαντόρ για να στείλει μια δεύτερη, μεγαλύτερη δύναμη εναντίον μας».
«Πόσους σκέφτεσαι να στείλεις έξω;» ρώτησε η Σιόμπαν. Οι εξηγήσεις του Λούθιεν είχαν αρχίσει να την ανησυχούν.
«Τους περισσότερους», απάντησε αυτός χωρίς δισταγμό.
Η Σιόμπαν τον κοίταξε βλοσυρή. «Αν στείλεις έξω τους περισσότερους και ο εχθρός επιτεθεί πάλι στο Κάερ Μακντόναλντ, θα οχυρωθούν μέσα στην πόλη πριν προλάβουμε να τους χτυπήσουμε. Θα είμαστε χωρίς καταφύγιο, θα μας σκορπίσουν στους κάμπους του Εριαντόρ».
Ο Λούθιεν περίμενε αυτή την κριτική· όντως, το επιχείρημα της Σιόμπαν ήταν βάσιμο σε μεγάλο βαθμό. Αλλά δεν πίστευε ότι ο αντίπαλός του θα χτυπούσε αμέσως την πόλη. Το ένστικτο του έλεγε ότι οι Κυκλωπιανοί θα επιτεθούν στον στρατό του Πορτ Τσάρλι.
«Το κάνεις εξαιτίας της;» ρώτησε η Σιόμπαν ξαφνικά, απρόσμενα.
Ο Λούθιεν την κοίταξε με ανοιχτό το στόμα. Η αναφορά στην Κατρίν με αυτό τον τρόπο τον πλήγωσε, πολύ περισσότερο μάλιστα επειδή για μια στιγμή αναρωτήθηκε μήπως είναι αλήθεια.
Η Σιόμπαν είδε την αντίδρασή του. «Λυπάμαι», είπε με ειλικρίνεια. «Ήταν τρομερό αυτό που είπα». Έσκυψε κοντά του και τον φίλησε πάλι.
»Ξέρω ότι η πρώτη σου φροντίδα είναι το Κάερ Μακντόναλντ», ψιθύρισε. «Ξέρω ότι οι αποφάσεις σου βασίζονται στο τι είναι καλύτερο για όλους. Δεν αμφιβάλλω ποτέ γι’ αυτό». Τον φίλησε ξανά, και ξανά, πιο παθιασμένα αυτήν τη φορά, ενώ ο Λούθιεν την αγκάλιαζε και την έσφιγγε πάνω του, νιώθοντας τη ζέστη του κορμιού της, έχοντας ανάγκη αυτήν τη ζέστη.