Το πρώτο πλοίο, μόλις διακόσια μέτρα μπροστά από το Ντόζιερ’ς Ντριμ, μπήκε στη στροφή μα, πριν προλάβει να την ολοκληρώσει, αποκαλύφθηκε ο εχθρός. Μπάλες φλεγόμενης πίσσας διέσχισαν τον αέρα και έπεσαν σφυρίζοντας στο νερό γύρω από τα πρώτα εριαντοριανά πλοία. Τα πληρώματα άρχισαν αμέσως να κάνουν ελιγμούς κατεβάζοντας ταυτόχρονα τα πανιά σε θέση μάχης.
«Κατρίν, κοντά μου!» φώναξε ο γέρο-Φέλπσι Ντόζιερ από τον τιμόνι.
Η Κατρίν έτρεξε κοντά στον παλαίμαχο ναυτικό. Το πλοίο ήταν δικό του, ενώ του είχαν αναθέσει και τη διοίκηση όλου του στόλου από σεβασμό επειδή ήταν ο γηραιότερος ναυτικός του Πορτ Τσάρλι, αλλά ο Φέλπσι ήταν συνετός και ήξερε τα όριά του. «Ετοίμασέ τους!» είπε στην Κατρίν. Μετά κοίταξε πίσω της κουνώντας το κεφάλι, όπως το είχε κουνήσει προηγουμένως και η Κατρίν. «Κι εσύ, θα κατεβείς επιτέλους απ’ αυτό το ηλίθιο πόνι;» φώναξε στον Όλιβερ.
«Άλογο!» τον διόρθωσε ο Όλιβερ και, όταν ο Θρεντμπέαρ σαν να είχε καταλάβει την προσβολή του γέροντα χτύπησε θυμωμένος τα πόδια του στο κατάστρωμα, ο χάφλινγκ πρόσθεσε; «Και ο Θρεντμπέαρ δεν είναι ηλίθιος!»
Καθώς τα περισσότερα πλοία έστριβαν δυτικά για να απομακρυνθούν από την ακτή, τη στιγμή που έπαιρναν τη στροφή, η Κατρίν είδε για πρώτη φορά τη δύναμη του εχθρού. Τα πλοία του Άβον ήταν τουλάχιστον όσα και τα δικά τους, σαράντα με πενήντα πολεμικά, σίγουρα με πεπειραμένα πληρώματα από Κυκλωπιανούς και ανθρώπους. Οι σύντροφοι της Κατρίν ήταν κι αυτοί επιδέξιοι ναυτικοί, αλλά ελάχιστοι είχαν λάβει μέρος σε ναυμαχίες με πλοία τέτοιου μεγέθους.
Όμως, ό,τι τους έλειπε σε επιδεξιότητα, οι Εριαντοριανοί το αναπλήρωναν με το κουράγιο τους. Έτσι ένιωθε και η Κατρίν. Είδε πολλά εριαντοριανά πλοία να στρίβουν, ενώ άλλα τόσα αβονιανά έστριβαν κι αυτά για να τους κόψουν τον δρόμο. Το πρώτο εριαντοριανό σκάφος όμως γρήγορα θα βρισκόταν περικυκλωμένο χωρίς τρόπο διαφυγής. Το πλοίο δέχτηκε μια πύρινη μπάλα από πίσσα, μετά μια δεύτερη, ώσπου γρήγορα το πλήρωμα ήταν πολύ απασχολημένο με τις φωτιές για να ασχοληθεί με τα πολεμικά του Άβον, που το πλησίαζαν ήδη ασυγκράτητα κι απειλητικά από όλες τις πλευρές.
Η Κατρίν φώναξε να ανοίξουν όλα τα πανιά κρατώντας την ίδια πορεία.
Ο Όλιβερ, κοιτάζοντας από την ασυνήθιστα γι’ αυτόν ψηλή οπτική γωνία του, είδε τι σκόπευε να κάνει και κατάλαβε το ρίσκο. «Γιατί διαλέγω πάντα τρελούς ανθρώπους για φίλους μου;» αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα.
«…Είπε ο χάφλινγκ, που καθόταν πάνω σε ένα πόνι στο κατάστρωμα ενός πλοίου!» προσέθεσε αμέσως η Κατρίν.
«Άλογο!» τη διόρθωσε ο Όλιβερ.
«Αφού κάθεσαι εκεί πάνω για να δείχνεις σπουδαίος, κάνε και κάτι χρήσιμο», τον μάλωσε η Κατρίν. «Βάλε τους τοξότες στη γραμμή από την αριστερή πλευρά και πες τους να μη ρίξουν, παρά μόνο όταν θα είμαστε αρκετά κοντά για να κάνουμε ρεσάλτο. Το ίδιο και οι χειριστές του καταπέλτη!»
Ο Όλιβερ κατένευσε, αλλά μετά κοίταξε μπερδεμένος την Κατρίν.
«Ρεσάλτο! Θα πηδήσουμε στο άλλο πλοίο», του εξήγησε εκείνη.
«Το περίμενα αυτό», απάντησε ο Όλιβερ. Γυρίζοντας τον Θρεντμπέαρ, απομακρύνθηκε πάνω στο κατάστρωμα με τις οπλές του πόνι να κροταλίζουν στο ξύλο.
Το επικεφαλής εριαντοριανό πλοίο, αντιμετωπίζοντας δυο αβονιανά που το πλησίαζαν, ένα από κάθε πλευρά, είχε αρχίσει να ανταλλάσσει βολές μαζί τους με καταπέλτες, μεγαβαλλίστρες και τόξα. Και τα τρία είχαν κατεβασμένα τα πανιά —δεν τολμούσαν να τα σηκώσουν με αυτό το πύρινο μπαράζ. Τα κύματα της φουρτούνας χτυπούσαν περισσότερο το πιο απομακρυσμένο αβονιανό πλοίο, εκείνο από τη δεξιά πλευρά του εριαντοριανού προς το μέρος του Μπαράντουιν. Τα κύματα το έσπρωχναν ανελέητα οδηγώντας και τα τρία πλοία προς την ακτή και στριμώχνοντάς τα όλο και πιο κοντά μεταξύ τους.
Η Κατρίν προσπάθησε να υπολογίσει την απόσταση και την ταχύτητα που είχαν τα τρία πλοία. Δεν ήξερε αν μπορούσε να χωθεί ανάμεσα στο εριαντοριανό και το αβονιανό πλοίο που ήταν πιο κοντά στην ακτή.
«Έχεις κουράγιο αγριόγατας», της είπε ο γέρο-Φέλπσι Ντόζιερ. «Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι μάλλον έχεις και μυαλό αγριόγατας!» πρόσθεσε με έναν καγχασμό.
Ο Κατρίν είχε συμπαθήσει τον γέροντα. Τον είχε γνωρίσει στο πρώτο της ταξίδι στο Πορτ Τσάρλι, όταν είχε πάει εκεί σαν απεσταλμένη του Λούθιεν την εποχή που η επανάσταση ήταν ακόμα περιορισμένη στο Κάερ Μακντόναλντ. Όποιος έβλεπε τον Φέλπσι, θα τον θεωρούσε ένα ασθενικό και ίσως ανόητο γεροντάκι, όμως είχε καταφέρει τότε να παγιδέψει την Κατρίν και τον Όλιβερ στο αμπάρι του πλοίου του, ενώ τώρα, με τον θάνατο να τον κοιτάζει κατά πρόσωπο, δεν έχανε ούτε το κουράγιο ούτε το χιούμορ του.