Η σύγκρουση συνεχίστηκε για αρκετές ώρες ακόμη, έτσι ώστε ήταν πια περισσότεροι οι άνθρωποι και οι μονόφθαλμοι που έπεφταν από την εξάντληση παρά από τα βέλη. Από τα ογδόντα εφτά πλοία που έπαιρναν μέρος στη ναυμαχία, δεκαεφτά είχαν βουλιάξει ή είχαν εξουδετερωθεί και τώρα παρασέρνονταν ακυβέρνητα από τα κύματα έχοντας υψώσει τη σημαία της παράδοσης, που έδειχνε ότι είναι έτοιμα να παραδοθούν.
Πάνω από τα μισά από αυτά τα δεκαεφτά πλοία ήταν εριαντοριανά.
Η Κατρίν διατηρούσε ακόμη ελπίδες ότι μπορεί να νικούσαν, ήξερε όμως ότι ο στόλος της θα ήταν τόσο εξασθενημένος όταν θα έβγαινε από τον πορθμό του Μάνινγκτον, ώστε δεν θα κατάφερνε να παίξει σημαντικό ρόλο, αν έφτανε ποτέ στον ποταμό Στράτον και στα τείχη του Καρλάιλ.
Ήξερε όμως επίσης ότι έπρεπε να συνεχίσουν τη ναυμαχία, γιατί με κάθε κάθε πλοίο του Άβον που βούλιαζαν, θα υπήρχε ένας επιδρομέας λιγότερος για να χτυπήσει το Πορτ Τσάρλι, το Νταϊαμοντγκέιτ ή ακόμη και την πατρίδα της, το νησί του Μπέντγουιντριν.
«Οι μονόφθαλμοι είναι καλοί, τελικά», είπε ο γέρο-Ντόζιερ. Στεκόταν ανάμεσα στην Κατρίν που κρατούσε το τιμόνι και τον Όλιβερ, ο οποίος καθόταν ακόμη καβάλα στον Θρεντμπέαρ.
Στην πραγματικότητα οι τιμονιέρηδες των αβονιανών πλοίων ήταν σχεδόν όλοι άνθρωποι, αλλά η Κατρίν δεν μπορούσε να διαφωνήσει με τον Φέλπσι, όσο κι αν δεν της άρεσε να ακούει επαίνους για τους άθλιους μονόφθαλμους.
«Στη Γασκόνη έχουμε μια παλιά παροιμία», είπε ο Όλιβερ. «Ο μπαμπάς μου μου είπε κάποτε: “Μια μάχη γίνεται πρώτα με τη δεξιοτεχνία και μετά με την καρδιά”. Και μου είπε επίσης», συνέχισε ο χάφλινγκ παίρνοντας ηρωική πόζα για έμφαση: «“Οι μονόφθαλμοι έχουν μεγάλο στήθος αλλά πολύ μικρή καρδιά!” Θα νικήσουμε».
Η απλή σιγουριά στον τόνο του Όλιβερ όταν είπε αυτές τις δύο τελευταίες λέξεις, “Θα νικήσουμε”, επηρέασε βαθιά την Κατρίν. Με ένα αποφασιστικό γρύλλισμα έστριψε το πλοίο για να κόψει τον δρόμο στο κοντινότερο αβονιανό σκάφος, φωνάζοντας να ανοίξουν όλα τα πανιά.
Αυτήν, τη φορά φρόντισε να μην πλευρίσει τον εχθρό. Υπήρχαν πάρα πολλά ελεύθερα αβονιανά πλοία, και θα το εκμεταλλεύονταν αμέσως για να βουλιάξουν το σκάφος της. Το πλήρωμα ήταν τώρα πολύ μεγαλύτερο, πάνω από τετρακόσια άτομα, έτσι, καθώς το πλοίο τους πέρασε μπροστά από την πλώρη του αβονιανού, το μπαράζ από βέλη που εξαπέλυσαν οι Εριαντοριανοί σκέπασε το εχθρικό κατάστρωμα με πολλά θύματα, ανάμεσά τους και δυο ανθρώπους και έναν Κυκλωπιανό που βρισκόταν κοντά στο τιμόνι.
Το πλήρωμα της Κατρίν ζητωκραύγασε δίνοντάς της κουράγιο. Ο καταπέλτης εκτόξευσε άλλη μία βολή, καθώς η Κατρίν γύριζε το πλοίο σε μια απότομη στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών, πριν προλάβει το αβονιανό πλοίο να αντικαταστήσει τον τιμονιέρη και να αντιδράσει. Αυτήν τη φορά η Κατρίν πέρασε πίσω από την πρύμνη του εχθρού, ενώ ο καταιγισμός των βελών άρχιζε νωρίτερα καθαρίζοντας το πίσω κατάστρωμα από τους Κυκλωπιανούς, τους τοξότες και τους χειριστές του καταπέλτη. Οι Εριαντοριανοί τοξότες εκτόξευσαν δεύτερη βολή, μετά τρίτη καθώς απομακρυνόταν το πλοίο, και ο καταπέλτης περίμενε την πιο κατάλληλη στιγμή για να ρίξει μια μπάλα φλεγόμενης πίσσας, που βρήκε το μεσαίο κατάρτι του αβονιανού πλοίου και το άναψε σαν λαμπάδα.
Ξανά η απάντηση από το αβονιανό σκάφος ήταν περιορισμένη και αναποτελεσματική, γι’ αυτό η Κατρίν αποφάσισε να μην κάνει τρίτο πέρασμα αφού είχε όλα τα πανιά της ανοιχτά. Ήξερε ότι η μάχη ενάντια σε τόσα πολλά πλοία σε τόσο στενά και επικίνδυνα νερά ήταν αναγκαστικά παράτολμη. Μια μπάλα πίσσας μπορούσε να βάλει φωτιά σε όλο το κατάστρωμα, ένα φλεγόμενο βέλος μπορούσε να καταστρέψει το κατάρτι.
«Ίσως πρέπει να κατεβάσουμε τα πανιά σε θέση μάχης», είπε ο Όλιβερ καθώς πλησίαζαν δύο αβονιανά πλοία.
«Εσύ έλεγες πάντα ότι οι Κυκλωπιανοί δεν ξέρουν σημάδι», απάντησε η Κατρίν. «Ότι δεν μπορούν να χτυπήσουν ούτε βουνό».
Καθώς ο Όλιβερ κοίταξε πάνω, του φάνηκε ότι αυτά τα απλωμένα πανιά έδιναν μεγαλύτερο στόχο κι από ένα βουνό. Κοίταξε την ξεροκέφαλη Κατρίν κουνώντας το κεφάλι του.
Η Κατρίν δεν χρειαζόταν να τον κοιτάξει για να νιώσει το βλέμμα του, ήταν όμως αποφασισμένη να ρισκάρει. Τώρα ήταν ώρα για παράτολμες ενέργειες. Διόρθωσε την πορεία τους βάζοντας στόχο τα δύο αβονιανά πλοία.
Σε λίγο όμως, παρά την αποφασιστικότητά της, αναγκάστηκε να υποχωρήσει όταν είδε ότι από τα δύο πλοία την είχαν δει και φώναζαν από το ένα στο άλλο συντονίζοντας την πορεία τους. Με ένα θυμωμένο γρύλλισμα η Κατρίν έστριψε αριστερά, με το πλοίο να γέρνει χαμηλά στο νερό. Το πλήρωμά της εκτόξευσε ένα μπαράζ από βέλη όπως και τα δύο αβονιανά σκάφη, αλλά η απόσταση ήταν ακόμη πολύ μεγάλη, γι’ αυτό οι βολές δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα.