Ο ερπετοειδής λαιμός του Γκρινσπάροου τινάχτηκε μπροστά και το στόμα του άνοιξε διάπλατα. Ο Μπριντ’Αμούρ έβγαλε μια στριγγή αξιολύπητη κραυγή σηκώνοντας τα χέρια μπροστά στο πρόσωπό του. Τα δόντια του θηρίου έσκισαν τα μανίκια του κι αυλάκωσαν τη σάρκα του, αλλά με αυτή την κίνηση του μάγου ο Γκρινσπάροου δεν μπόρεσε να τον αρπάξει καλά, έτσι απλώς η μουσούδα του χτύπησε τον Μπριντ’Αμούρ ρίχνοντάς τον κάτω.
Την ίδια στιγμή ο Δρακοβασιλιάς είδε μια κίνηση στο πλάι, καθώς μια μορφή πετάχτηκε από τη βάση ενός δέντρου και όρμησε πάνω του.
Ο σύντροφος του Μπριντ’Αμούρ! σκέφτηκε. Αλλά πώς ήταν δυνατό να μην τον έχει δει τόση ώρα;
Ο Λούθιεν, με δυο μεγάλες δρασκελιές, κρατώντας τον Τυφλωτή με τα δύο χέρια, τον έφερε πάνω από τον ώμο και το κεφάλι του κατεβάζοντάς τον μετά με όλη του τη δύναμη στον τεντωμένο λαιμό του θηρίου. Χτύπησε ξανά και ξανά καθώς ο Γκρινσπάροου προσπαθούσε να γυρίσει για να αντιμετωπίσει τον καινούριο εχθρό. Μαυροπράσινα λέπια ξεκόλλησαν και πετάχτηκαν μακριά. Τα πίσω πόδια του τέρατος αυλάκωσαν βαθιά τη γη ενώ γύριζε οπισθοχωρώντας.
Ο Λούθιεν, τυφλωμένος από οργή, συνέχισε να χτυπάει και να ουρλιάζει μανιασμένα εξακολουθώντας την επίθεση, γιατί ήξερε ότι αν άφηνε το τέρας να συνέλθει θα ήταν καταδικασμένος. Χτυπούσε πάλι και πάλι με το σπαθί και κάθε χτύπημα έβρισκε τον στόχο. Ο Γκρινσπάροου συνέχιζε να οπισθοχωρεί, ενώ ο Λούθιεν του κατάφερνε απανωτά πλήγματα με όλη του δύναμη.
Ξαφνικά όμως γλίστρησε, ένα στιγμιαίο παραπάτημα που ήταν όμως αρκετό για να προλάβει ο Δρακοβασιλιάς να βρει την ισορροπία του και να τραβηχτεί πίσω, ώστε να μην τον φτάνει το σπαθί.
«Η Πορφυρή Σκιά!» μούγκρισε ο Γκρινσπάροου. «Πόσο οδυνηρό αγκάθι ήσουν στα πλευρά μου!
Ο Λούθιεν σηκώθηκε κι ετοιμάστηκε να ορμήσει ξανά, σταμάτησε όμως βλέποντας ότι μια επίθεση, με τον δράκοντα να τον περιμένει έχοντας έτοιμα νύχια και δόντια, θα ήταν βέβαιος θάνατος.
»Μήνες περίμενα αυτήν τη στιγμή», είπε ο Γκρινσπάροου. «Περίμενα να σε ξεπληρώσω για όλα τα προβλήματα που μου προκάλεσες. Για τον Μπέλσεν’ Κριγκ και τον Μόρκνεϊ, για τον Πάραγκορ, δούκα του Πρίνσταουν και τις γελοίες κραυγές, “Εριαντόρ ελεύθερο”, που έφτασαν στα αφτιά μου».
Ο Λούθιεν έκανε ένα βήμα μπροστά δοκιμάζοντας να χτυπήσει, αλλά τραβήχτηκε πίσω πριν ακόμη διαγράψει μισό κύκλο το σπαθί, καθώς ο μακρύς ερπετόμορφος λαιμός του τέρατος απλώθηκε προς το μέρος του. Έπεσε μέσα στη λάσπη και σύρθηκε προς τα πίσω, έτσι καθιστός. Ο Γκρινσπάροου γελούσε τόσο δυνατά, ώστε δεν προσπάθησε να τον ακολουθήσει.
«Θα τον δεις να πεθαίνει, Μπριντ’Αμούρ», είπε ο Δρακοβασιλιάς. «Θα δεις όλες σου τις ελπίδες να σβήνουν».
Ο Λούθιεν κοίταξε τον Μπριντ’Αμούρ ελπίζοντας ότι ο μάγος θα ήταν έτοιμος να ξαναμπεί στη μάχη. Αλλά ο Μπριντ’Αμούρ δεν μπορούσε να τον βοηθήσει αυτήν τη φορά. Ήταν ακόμη πεσμένος κάτω και με δυσκολία κρατιόταν καθιστός. Οι μαγικές του δυνάμεις είχαν στερέψει από τη μάχη με τον Γκρινσπάροου, ιδιαίτερα από τον τελευταίο κεραυνό, την υπέρτατη επίθεσή του. Ο κεραυνός είχε μειώσει πολύ τις δυνάμεις του δράκου, τον είχε υποβιβάσει στην τωρινή του μορφή, αλλά δεν τον είχε εξοντώσει.
Ο Λούθιεν κοίταξε καλύτερα τον εχθρό του. Ο Δρακοβασιλιάς ήταν πληγωμένος, το δέντρο, οι κεραυνοί αλλά και η δικιά του μανιασμένη επίθεση με τον Τυφλωτή, του είχαν προκαλέσει σοβαρά τραύματα. Ο λαιμός του ήταν γεμάτος πληγές, ενώ το ερπετόμορφο μουσούδι του ήταν καμένο από τη μια πλευρά. Το ένα φτερό του ήταν κανονικά μαζεμένο στην πλάτη του, όμως το άλλο κρεμόταν σε μια παράξενη γωνία, φανερά σπασμένο.
Ο Λούθιεν έφερε το πόδι από κάτω του έτοιμος να σηκωθεί.
«Ή ίσως δεν θα ’πρεπε να σε σκοτώσω», έλεγε ο Γκρινσπάροου κοιτάζοντας σκεφτικός κάπου μακριά. «Ίσως θα ’πρεπε να σε πάω πίσω στο Καρλάιλ, να σε βάλω εκεί να ομολογήσεις ότι είσαι ψεύτης και εχθρός του θρόνου. Θα μπορούσα να σε χρησιμοποιήσω για να δυσφημίσω την Ντιάνα Γουέλγουορθ», πρόσθεσε το θηρίο στρεφόμενο πάλι προς τον Λούθιεν — για να τον δει να πετάγεται όρθιος και να ορμάει πάλι!
Ο μακρύς λαιμός του θηρίου πετάχτηκε προς τον νέο, αλλά ήταν πολύ αργά. Το παλληκάρι, υψώνοντας το σπαθί του, είχε καταφέρει να χωθεί κάτω από το στόμα του δράκου που κατέβαινε με ορμή προς το μέρος του, έτσι η δύναμη του Γκρινσπάροου λειτούργησε εναντίον του καθώς ο Τυφλωτής καρφώθηκε κάτω από το σαγόνι του δράκου, διαπέρασε λέπια και δέρμα, διαπέρασε την διχαλωτή γλώσσα του θηρίου και μπήχτηκε στον ουρανίσκο του.