Γι’ αυτό λοιπόν ο Λούθιεν είχε αρνηθεί το στέμμα του Εριαντόρ όταν συζητήθηκε να του το προσφέρουν, λίγο μετά την ανεξαρτοποίηση της πατρίδας του από το Άβον του Γκρινσπάροου. Ο Όλιβερ κοίταζε επίμονα τον νεαρό του φίλο, κάνοντας καταφατικά νεύματα καθώς καταλάβαινε καλύτερα την συμπεριφορά του. Γι’ αυτό ο Λούθιεν είχε προτείνει τον Ίθαν για τον τίτλο που του πρόσφερε ο Μπριντ’Αμούρ. Γι’ αυτό ο Λούθιεν και η Κατρίν είχαν δεχτεί τόσο πρόθυμα να μείνουν στο Καρλάιλ. Μήνες ολόκληρους έκαναν έναν δίκαιο πόλεμο. Ήταν νέοι, γεμάτοι όρεξη για περιπέτεια. Τι είχε να τους προσφέρει το Κάερ Μακντόναλντ;
«Ξέρετε», είπε η Κατρίν λίγο αργότερα, καθώς το τρίο είχε ξεκινήσει πάλι, μολονότι πιο αργά αυτήν τη φορά, «όσο ταξιδεύαμε στη δυτική και νότια ακτή του Άβον, έκανα πολλές συζητήσεις με τον δούκα Μακλένι… τον βασιλιά Μακλένι. Και μου είπε πολλά πράγματα για το Μπαράντουιν, μια άγρια αδάμαστη χώρα.
Ο Λούθιεν την κοίταξε χαμογελώντας. Είχε μπει κιόλας στο νόημα.
Ο Όλιβερ βόγγηξε.
»Αδάμαστη», επανέλαβε η Κατρίν. «Μια χώρα που χρειάζεται μερικούς καλούς ήρωες».
«Πολύ μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται αυτή η γυναίκα» είπε ο Λούθιεν και αμέσως έστριψε τον Ριβερντάνσερ δυτικά.
Ο Όλιβερ βόγγηξε πάλι. Ήθελε να πείσει τον Λούθιεν και την Κατρίν να δεχτούν την πολυτελή ζωή, να νοικοκυρευτούν και να κάνουν παιδιά, ενώ αυτός θα ζούσε χοντραίνοντας μέσα στις ανέσεις του παλατιού του Μπριντ’Αμούρ. Κατά βάθος όμως όχι μόνο καταλάβαινε, αλλά, έστω και απρόθυμα, συμφωνούσε με αυτή την αλλαγή κατεύθυνσης. Το Μπαράντουιν ήταν τραχύ και άγριο, ένα μέρος όπου ένας χάφλινγκ, ληστής στο επάγγελμα, θα μπορούσε να βρει διασκέδαση και θησαυρούς. Ξαφνικά θυμήθηκε τις ξένοιαστες μέρες που ζούσαν με τον Λούθιεν όταν πρωτογνωρίστηκαν, την εποχή που ταξίδευαν στο Εριαντόρ ληστεύοντας τους εμπόρους τους οποίους έβρισκαν στον δρόμο τους. Φαντάστηκε μια παρόμοια ζωή τώρα, με τον Λούθιεν και αυτό τον υπέροχο μανδύα, με την Κατρίν μαζί τους, μια ικανότατη βοηθό για κάθε ανάγκη. Καθώς προχωρούσαν, αυτές οι πρώτες σκέψεις εξελίχθηκαν σε μια κανονική φαντασίωση, ολοζώντανη και πολύ διασκεδαστική — μέχρι που είδε ότι κάτι έλειπε από την εικόνα.
«Αχ, αγαπημένη μου Σιόμπαν!» είπε ο Όλιβερ, γιατί στη φαντασία του η ομάδα που τριγύριζε στους πράσινους λόφους του Μπαράντουιν είχε τέσσερα μέλη, όχι τρία. «Μακάρι να ήσουν εδώ…
Ο Λούθιεν και η Κατρίν τον κοίταξαν συμμεριζόμενοι τη λύπη του. Πόσο πιο πλήρεις θα ένιωθαν κι αυτοί αν είχαν μαζί τους την όμορφη μισοξωτική!
»Θα είμασταν το ζευγάρι των ζευγαριών!» δήλωσε ο Όλιβερ ενώ το πρόσωπό του φωτιζόταν, με τα λακκάκια να βαθαίνουν από το εύθυμο χαμόγελο που είχε απλωθεί στο αγγελικό πρόσωπό του. «Θα μας έλεγαν “Οι Δυο Δυάδες”, και θα μας έτρεμαν όλοι οι εμπορότυποι!»
Ο Λούθιεν και η Κατρίν γέλασαν ασυγκράτητα, με την ευθυμία τους να επισκιάζεται από τα τραύματα του πολέμου που δεν θα επουλώνονταν ποτέ τελείως.