Ο Χούμα έκανε κουράγιο και σκούπισε το αίμα που ξεραινόταν πάνω στο σπαθί του. Έριξε μια σύντομη ματιά στον καινούριο του σύντροφο, ο οποίος έδειξε να διακρίνει τον αποτροπιασμό που αποτυπωνόταν στο πρόσωπό του.
«Μπορείς να έρθεις μαζί μου ή να γυρίσεις στους δικούς σου, Καζ» είπε ο Χούμα. «Ό,τι αποφασίσεις. Ίσως δεις την Ιπποσύνη να σε καλοδέχεται σαν αποστάτη.»
Ο Καζ δε δίστασε. «Καταλαβαίνω μερικά αισθήματά σου, Ιππότη της Σολάμνια. Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τις διαφορές μας. Σου έχω χρέος όμως και προτιμώ να αντιμετωπίσω τους συντρόφους σου παρά να γυρίσω στους δικούς μου και να βασανιστώ αργά πριν από την εκτέλεσή μου. Δεν έχω καμιά όρεξη να βρεθώ στο τρυφερό έλεος των ογκρ.»
Κάτι ούρλιαξε μέσα στη νύχτα, πολύ μακριά τους. Λύκος ήταν, κατέληξε ο Χούμα, αλλά πάλι όχι. Ήταν πολύ ψυχρό, πολύ κακόβουλο.
«Καλύτερα να φύγουμε» είπε βιαστικά ο Καζ. «Δεν είναι μέρος αυτό για να περάσουμε τη νύχτα. Η μυρωδιά του θανάτου θα φέρει σίγουρα επισκέπτες – κι εγώ, ιππότη, προτιμώ να φύγουμε.»
Τα μάτια του Χούμα ήταν ακόμα καρφωμένα προς την κατεύθυνση της κραυγής. Έγνεψε, κοφτά, καταφατικά. Ξαφνικά ήταν πολύ ευχαριστημένος που είχε παρέα του το μινώταυρο. «Σύμφωνοι.» Άπλωσε το δεξί του χέρι σε ένδειξη φιλίας. «Το όνομά μου, φίλε Καζ, είναι Χούμα.»
«Χούμα.» Η πίεση του χεριού του Καζ στην παλάμη του Χούμα δεν ήταν αρκετή για να του σπάσει τα κόκαλα, αλλά δεν απείχε και πολύ. «Ρωμαλέο όνομα. Όνομα πολεμιστή.»
Ο Χούμα απομακρύνθηκε βιαστικά και μάζεψε τους σάκους του. Πόσο λάθος μπορεί να έκανε ο μινώταυρος! Πολεμιστής να σου πετύχει! Μέσα από την πανοπλία του, ο Χούμα ένιωθε κάθε κύτταρο του κορμιού του να τρέμει. Προσπάθησε να φανταστεί τον Μπένετ στη θέση του, να ενεργεί σαν ιππότης γεννημένος για να διοικεί. Αυτή η σκέψη τον εκνεύρισε ακόμα περισσότερο, γιατί ήξερε ότι ο Μπένετ δε θα κατέληγε ποτέ σε μια τέτοια κατάσταση.
Έφυγαν από τον καταυλισμό αφήνοντας τη φωτιά του να αργοσβήνει και τα απομεινάρια του σκόρπια, και τράβηξαν προς την κατεύθυνση που είχε διαλέξει ο Χούμα. Κανείς τους δε μιλούσε, για διάφορους λόγους. Πίσω τους –ευτυχώς όχι πιο κοντά από ό,τι νωρίτερα– το ουρλιαχτό ακούστηκε ξανά.
Κεφαλαίο 3
Οι δύο περιπλανώμενοι δεν μπόρεσαν να ταξιδέψουν αρκετά, πριν αναγκαστούν να ξεκουραστούν. Το κεφάλι του Χούμα τον πονούσε ακόμα και ο Καζ δεν είχε ξεπεράσει εντελώς την επήρεια του υπνωτικού που του είχαν δώσει μέσω της τροφής τα γκόμπλιν που τον κρατούσαν αιχμάλωτο.
«Τι ανόητος που ήμουν! Μ’ έπιασαν στον ύπνο σαν μωρό και με δεμάτιασαν του καλού καιρού! Πολλά μπορεί να είμαι, αλλά όχι αρκετά τρελός για να προσπαθήσω να σηκωθώ, με δυο λόγχες να με κρατούν καρφωμένο στη γη. Ακόμη και τα γκόμπλιν δεν αστοχούν από τόσο κοντά.» Με τις τελευταίες του αυτές λέξεις ο Καζ γέλασε, αν και ο Χούμα δε βρήκε πολύ αστεία τη δήλωσή του.
Τελικά συμφώνησαν να σταματήσουν σ’ ένα μικρό ύψωμα που τους παρείχε κάποια προστασία. Έμοιαζε ενοχλητικά με το σημείο που είχε διαλέξει να σταθεί η πρώτη περίπολος των γκόμπλιν. Πάντως ήταν προτιμότερο από το ακάλυπτο έδαφος. Το μόνο που ευχόταν ο Χούμα ήταν να έχει τα μάτια του ανοιχτά για να ξυπνήσει το μινώταυρο όταν θα ήταν η σειρά του να φυλάξει σκοπιά.
Μίλησαν για λίγο, ίσως γιατί κανείς από τους δύο δεν ένιωθε ασφαλής για να κοιμηθεί. Ο Χούμα μίλησε για την Ιπποσύνη, τις βασικές αρχές και την οργάνωσή της. Ο Καζ βρήκε ενδιαφέροντες τους Ιππότες της Σολάμνια. Πολλά που τους αφορούσαν άρεσαν στον ανατολίτη – και ειδικά η μεγάλη σημασία που έδιναν στην τιμή.
Ο Καζ δεν ανέφερε πολλές λεπτομέρειες για τους δικούς του. Ήταν σπουδαίοι ναυτικοί, πράγματι, αλλά πια τη ζωή τους την έλεγχαν τα ογκρ. Εξακολουθούσαν να έχουν τους αγώνες τιμής, όπου βελτίωνες τη θέση σου στην ιεραρχία νικώντας τον αντίπαλό σου, αλλά τα ογκρ δε συμπαθούσαν αυτή τη μέθοδο και προτιμούσαν τρόπους που ταίριαζαν καλύτερα με τα δικά τους έθιμα. Για αυτό το λόγο, ο Καζ είχε ήδη συσσωρεύσει μέσα του μεγάλο μίσος για τους λεγόμενους αφέντες τους πριν από τη φονική σύγκρουσή του με τον αρχηγό τους. Ένιωθε πως οτιδήποτε ήταν προτιμότερο από την υποδούλωση σ’ αυτή τη φυλή.
Ο Ιππότης της Σολάμνια ενοχλούνταν λίγο που εμπιστευόταν τη ζωή του στον Καζ. Είχε διαπιστώσει ήδη πόσο άγρια μπορούσε να φερθεί ο μινώταυρος. Ο Χούμα δε θα μπορούσε ποτέ του να τσακίσει το λαιμό ενός εχθρού με την αποτελεσματικότητα –και την προθυμία– που είχε επιδείξει ο μινώταυρος. Ωστόσο, ένιωθε ότι αν σου έδινε το λόγο του, μπορούσες να τον εμπιστευτείς. Στο μυαλό του Χούμα η διαμάχη συνεχίστηκε, μέχρι που έπεσε θύμα της κούρασης. Τότε έχασε τη σημασία της.