Από κάτω τους, τα ογκρ και οι σύμμαχοί τους ήταν μια ανάμικτη μάζα. Αναγκάζονταν πλέον να πολεμούν σε δύο μέτωπα, γιατί οι Ιππότες του Έργκοθ είχαν βρει το κατάλληλο έδαφος και χτυπούσαν το νότιο κέρας με μεγάλη επιτυχία.
Ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε ολόγυρά τους και ο Χούμα και οι σύντροφοί του πλημμύρισαν από μια προαίσθηση για κάποιο τρομερό επερχόμενο κακό.
Αστραπές τινάχτηκαν με τρομακτική ακρίβεια, χτυπώντας δράκους και αναβάτες και αφήνοντας λίγους ζωντανούς. Οι δρακοκαβαλάρηδες δίστασαν και έπειτα άρχισαν να υποχωρούν. Τα παιδιά της Σκοτεινής Βασίλισσας άρχισαν να πολεμούν με καινούρια μαχητικότητα.
Ο Χούμα χτύπησε τη γροθιά του πάνω στο φυλακτήρα της λόγχης του. Πώς να πολεμήσεις μια καταιγίδα; Αυτό δεν ήταν δημιούργημα μάγου. Σκίασε τα μάτια του με το χέρι. Αν είχε έναν υλικό στόχο, ίσως μπορούσε να κάνει κάτι, αλλά ενάντια στα στοιχεία της φύσης τι μπορούσε να κάνει ακόμη και μια Δρακολόγχη;
Το ερώτημά του απαντήθηκε τη στιγμή που έμπαινε στην καρδιά της θύελλας. Η παρουσία του Κακού ήταν τόσο ισχυρή που ο Χούμα έβλεπε σχεδόν τη δρακοβασίλισσα μπροστά του, να ρίχνει πάνω του τη βροχή και τις αστραπές. Ένας κεραυνός έπεσε ακριβώς πίσω του και ο Χούμα άκουσε μια κραυγή. Τώρα πια δεν ήξερε αν τα μάγουλά του βρέχονταν από τη βροχή ή από τα δάκρυα.
Ξαφνικά η Δρακολόγχη έλαμψε τόσο έντονα που χρειάστηκε να κλείσει για μια στιγμή τα μάτια. Από τις κραυγές γύρω του συμπέρανε ότι το ίδιο συνέβαινε και στους συντρόφους του. Όταν συνήλθαν τα μάτια του, τόλμησε να τα ανοίξει – και συνέχισε να τα ανοίγει μέχρι που γούρλωσαν από την απορία.
Τα σύννεφα της καταιγίδας σκορπίζονταν. Γοργά. Προς μεγάλη του έκπληξη, είδε τον ήλιο να λάμπει πάνω στην πανοπλία του. Ήταν λογικό αυτό; Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, έπρεπε να είναι αργά το απόγευμα. Ο ήλιος έπρεπε να δύει – κι όμως εκείνος ήταν εκεί, ψηλά στον ουρανό.
Από την άλλη πλευρά, κανείς δε χρειαζόταν καλύτερο σημάδι για την έκβαση της μάχης. Οι δράκοι του Σκότους έχασαν την ορμή τους, οπισθοχώρησαν και άρχισαν να φεύγουν από τη μάχη ένας-ένας ή δυο-δυο. Ακόμα και ο πανίσχυρος φόβος για την αφέντρα τους δεν ήταν αρκετός για να τους συγκρατήσει. Ο Πάλανταϊν αποδεικνυόταν ο ισχυρότερος των θεών.
Ωστόσο τα ογκρ πολεμούσαν μανιασμένα. Οι δράκοι μπορεί να έφευγαν για να πολεμήσουν μια άλλη μέρα, αλλά όχι τα ογκρ και οι άνθρωποι σύμμαχοί τους. Δεν υπήρχε μέρος να κρυφτούν χωρίς να τους βρουν οι ιππότες. Γι’ αυτούς ήταν νίκη ή θάνατος.
Ο Καζ και ο Μπένετ ίππευαν δεξιά κι αριστερά του Χούμα και λίγο πιο πίσω. Ο Χούμα άγγιξε με τα δάχτυλα το μενταγιόν που του είχε δώσει ο Άρχοντας Έιβοντεϊλ. Η ζέστη του ήταν ακόμα έντονη και από κάποια παρόρμηση έσκυψε και το ακούμπησε στη Δρακολόγχη.
Ένιωσε τη δύναμη να τον διατρέχει. Τα βουνά ήταν ίσια μπροστά τους. Με κάποιον τρόπο, η πράσινη σφαίρα ήταν κοντά τους όλη αυτή την ώρα, ανεπηρέαστη από τη μανιασμένη θύελλα της δρακοβασίλισσας. Ο Χούμα ήταν σε ετοιμότητα για το ελάχιστο ίχνος του κάστρου. Δεν ήξερε πόσο κοντά μπορεί να βρίσκονταν και το κάστρο, βέβαια, δε θα ήταν ανυπεράσπιστο.
Ξαφνικά, μια έκρηξη ενέργειας τινάχτηκε σε μια από τις μικρότερες κορυφές στα νοτιοδυτικά. Ο Χούμα στράφηκε να την κοιτάξει, ελπίζοντας ότι η λόγχη θα της ανέκοπτε την ορμή, όταν συνέβη και μια δεύτερη. Οι δύο εκρήξεις έσβησαν η μία την άλλη. Η ματιά του Χούμα πήγε στην πηγή της δεύτερης έκρηξης. Ενώ κοίταζε, οι ομάδες των δύο κορυφών άρχισαν να πολεμούν άγρια. Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα ο Χούμα κατάλαβε. Χαμογέλασε βλοσυρά και στράφηκε στον Καζ.
«Οι Μάγοι του Μελανού Χιτώνα κάνουν την κίνησή τους! Χτυπούν τον Γκάλαν Ντράκος και τους δικούς του!» Επανέλαβε το μήνυμα στον Μπένετ, που το μεταβίβασε με τη σειρά του στα παλικάρια πίσω του.
Δώδεκα κόκκινοι δράκοι με τους αναβάτες τους πρόβαλαν ξαφνικά ανάμεσα στα βουνά. Οι ιππείς ήταν όλοι μαυροντυμένοι και –προς μεγάλη φρίκη του Χούμα και των συντρόφων του– ο καθένας τους κρατούσε κι από μία Δρακολόγχη.
Τις είχαν πάρει σίγουρα από τους νεκρούς. Αυτό τον κίνδυνο θα έπρεπε να τον είχε προβλέψει, σκέφτηκε ο Χούμα. Οι λόγχες ήταν το ίδιο φονικές, άσχετα με το ποιοι τις κρατούσαν.
Ήταν διπλάσιοι σε αριθμό από την ομάδα του Χούμα.
Ο Μπένετ και οι υπόλοιποι στάθηκαν πλάι του. Αυτός που φαινόταν για αρχηγός των φρουρών –με μανδύα και κερασφόρα περικεφαλαία με προσωπίδα– έκανε σινιάλο στους δικούς του. Εναλλάξ, οι κόκκινοι δράκοι μια υψώθηκαν και μια χαμήλωσαν, δημιουργώντας δύο επίπεδα. Η στρατηγική τους αποκαλύφθηκε αμέσως. Σε όποια ομάδα κι αν αποφάσιζαν να επιτεθούν, οι άντρες του Χούμα θα έμεναν εκτεθειμένοι σε μια δεύτερη επίθεση από τους άλλους.