Κούνησε άγρια το κεφάλι του. «Η φυλή μου είναι φυλή της γης και της θάλασσας, Δεν είμαστε πουλιά.»
«Είναι απολύτως ασφαλές.» Η δράκαινα τον κοίταξε περιφρονητικά. «Κι ένα μωρό θα καβαλούσε άφοβα.»
«Τα μωρά είναι ανόητα. Εγώ όχι.»
«Μη φοβάσαι, Καζ.»
Τα λόγια του Χούμα τον έτσουξαν για τα καλά, όπως ακριβώς είχε ελπίσει ο ιππότης. Αν ένας κοινός άνθρωπος μπορούσε να αντιμετωπίσει μια τέτοια πρόκληση, τότε σίγουρα θα μπορούσε και ένας μινώταυρος. Ρουθουνίζοντας αγριεμένος, έπιασε το χέρι του Χούμα κι ανέβηκε. Κάθισε ακριβώς πίσω από τον ιππότη χωρίς να μιλάει, αν και ήταν σφιγμένοι όλοι οι μύες του κορμιού του. Σφίχτηκε από το λαιμό της δράκαινας με χέρια και με πόδια.
«Έτοιμοι κι οι δύο;»
Ο Χούμα γύρισε και κοίταξε τον Καζ, ο οποίος κοίταζε ίσια μπροστά του χωρίς να βλέπει. Ο ιππότης γύρισε ξανά μπροστά. «Όσο καλύτερα γίνεται, φαντάζομαι.» Η καρδιά του βροντούσε και ένιωθε περισσότερο σαν μικρό παιδάκι παρά σαν Ιππότης της Σολάμνια. «Θα πετάξουμε ψηλά;»
Η ασημένια δράκαινα γέλασε στ’ αλήθεια με ένα βαθύ, λαρυγγόφωνο γέλιο. «Όχι όσο ψηλά θα ήθελες, αλλά δε νομίζω να απογοητευτείς.»
Έριξε μια τελευταία περιπαιχτική ματιά στο μινώταυρο και ύστερα πλατάγισε τα φτερά της. Ο Χούμα είδε μαγεμένος το έδαφος να απομακρύνεται από κάτω τους. Μέσα σε δευτερόλεπτα η ασημένια δράκαινα βρέθηκε ν’ ανεβαίνει κυκλικά στον ουρανό. Ο Χούμα κατέβασε την προσωπίδα του για να προφυλαχτεί όσο μπορούσε από τον άνεμο που του έδερνε το πρόσωπο. Ο Καζ κρατιόταν απλώς με όλη του τη δύναμη – και αυτό δεν άλλαξε ούτε όταν το ασημένιο θηρίο σταμάτησε να παίρνει ύψος κι άρχισε επιτέλους να πετάει αργά και σταθερά.
Ο Χούμα σήκωσε την προσωπίδα του κι έσκυψε όσο πιο κοντά μπορούσε στο κεφάλι της δράκαινας. «Είναι… είναι φανταστικά!»
«Ίσως έπρεπε να είσαι κι εσύ δράκος!» του φώναξε εκείνη. «Μακάρι να έβλεπες τον κόσμο όπως τον βλέπω εγώ!»
Δεν προσπάθησε να του εξηγήσει και ο Χούμα δεν της το ζήτησε. Για μια σύντομη στιγμή ο πόλεμος, η Ιπποσύνη και όλα του τα προβλήματα είχαν εξαφανιστεί.
Ο Χούμα βολεύτηκε και απόλαυσε το μεγαλείο.
Κεφαλαίο 4
Ο πόλεμος επρόκειτο να είναι σύντομος και τελειωτικός. Η Τακίσις, η Βασίλισσα του Σκότους, είχε στείλει προπομπούς τα παιδιά της, τους σκλάβους της, τους πολεμιστές της, τους μάγους της και τους μύστες της σε μια μεγάλη συλλογική δύναμη. Επίκεντρο της επίθεσης της ήταν οι Ιππότες της Σολάμνια, γιατί στο πρόσωπό τους έβλεπε τη δύναμη και τον κίνδυνο που κάποτε αντιπροσώπευαν τα ξωτικά. Τώρα πια τα ξωτικά ήταν μια σκιά της αλλοτινής τους δύναμης. Η αυτοεξορία τους από τον εξωτερικό κόσμο τούς είχε αφαιρέσει την ικμάδα. Θα είχαν την προσοχή της αφού πρώτα έλιωνε την Ιπποσύνη.
Οι ιππότες όμως είχαν κι αυτοί τους συμμάχους τους και –το κυριότερο– είχαν την τάξη και την πειθαρχία που απουσίαζε θλιβερά από τους ακολούθους της βασίλισσας. Επίσης, οι ιππότες είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στον αιώνιο εχθρό της, τον Πάλανταϊν.
Έλεγαν ότι είχε δημιουργήσει την Ιπποσύνη ο ίδιος ο Πάλανταϊν. Ήταν βέβαια αλήθεια ότι ο Βίνους Σολάμνους, ο διοικητής από το Έργκοθ που είχε στραφεί ενάντια στην τυραννία του αυτοκράτορά του, είχε εισαγάγει τον Όρκο και το Μέτρο που ακολουθούσαν οι στρατιώτες του, αλλά πάντα ισχυριζόταν ότι είχε πέσει σ’ ένα άλσος του μακρινού νησιού Σάνκριστ, ενός τόπου πέρα από τις δυτικές ακτές του ίδιου του Άνσαλον, όπου τον περίμενε ο ίδιος ο Πάλανταϊν. Με τους δίδυμους γιους του, τις θεότητες Κίρι-Τζόλιθ και Χάμπακουκ, ο Πάλανταϊν είχε οδηγήσει τον Βίνους Σολάμνους στη δημιουργία μιας ισχυρής ομάδας στην υπηρεσία του Καλού.
Από τον Χάμπακουκ προερχόταν το Τάγμα του Στέμματος, το οποίο θεωρούσε την πίστη ως κυριότερη έκφρασή του. Όλοι οι νέοι ιππότες γίνονταν μέλη αυτού του τάγματος για να μάθουν καλύτερα να δρουν συλλογικά, να βοηθούν τους συντρόφους τους και να ακολουθούν πιστά τον Όρκο και το Μέτρο.
Από την Κίρι-Τζόλιθ, θεά της Δίκαιης Μάχης, προερχόταν το Τάγμα του Ξίφους. Όσοι το επιθυμούσαν μπορούσαν να γίνουν μέλη του μόλις αποδείκνυαν την αξία τους ως μέλη του Στέμματος. Για τον Ιππότη του Ξίφους το πρώτο και κυριότερο ήταν η τιμή. Κανένα χέρι δε θα υψωνόταν με άδικο θυμό, κανένα σπαθί δε θα τραβιόταν για προσωπική αντιζηλία.
Τέλος, από τον ίδιο τον Πάλανταϊν προερχόταν το Τάγμα του Ρόδου. Αυτοί αποτελούσαν την ελίτ και ήταν οι ιππότες που είχαν τόσο ενστερνιστεί τα έργα του Πάλανταϊν που για αυτούς τίποτε άλλο δε μετρούσε. Η σοφία και η δικαιοσύνη κυβερνούσαν τη ζωή τους. Από τις τάξεις τους εκλεγόταν συνήθως ο Μέγας Μάγιστρος, ο ανώτατος αρχηγός των ιπποτών.