Χωρίς άλλες κουβέντες, η ασημένια δράκαινα σηκώθηκε ψηλά στον αέρα. Ο Χούμα και οι άλλοι αναγκάστηκαν να αποστρέψουν το πρόσωπο για να αποφύγουν τη σκόνη. Όταν κατακάθισε επιτέλους, το εκπληκτικό πλάσμα βρισκόταν ήδη μακριά. Η ομάδα την είδε να χάνεται μέσα στα σύννεφα, νιώθοντας ακόμη δέος εξαιτίας της παρουσίας της. Ο Ρέναρντ γύρισε και μέτρησε τους άντρες που βρίσκονταν στις διαταγές του –μαζί με τον Χούμα και τον Καζ– κι έστρεψε το άλογό του. Δεν έδωσε καμιά διαταγή –ούτε και χρειαζόταν. Οι άλλοι απλώς τον ακολούθησαν, με τους δύο νεοφερμένους να ιππεύουν ακριβώς από πίσω του.
Μόνο όταν προχώρησαν κάμποσο, τους έγνεψε ο Ρέναρντ να πάνε στο πλάι του. Μιλώντας, εξακολούθησε να κοιτάζει το δρόμο μπροστά του. «Εκείνοι οι ιππείς… Έτυχε ποτέ να τους ξαναδείς ή να ακούσεις κάτι γι’ αυτούς, Χούμα;»
«Θα έπρεπε;»
«Μπορεί. Ο μινώταυρος…»
«Το όνομά μου είναι Καζ.» Φαινόταν να έχει απαυδήσει να του μιλούν σαν να μην ήταν εκεί.
«Καζ, λοιπόν. Εσύ θα πρέπει να τους ξέρεις σίγουρα.»
«Είναι η Μαύρη Φρουρά. Ένα από τα πολλά τους ονόματα. Υπηρετούν τον αποστάτη μάγο Γκάλαν Ντράκος και τον πολέμαρχο της βασίλισσας, τον Κράινους.»
«Και ο ίδιος ο πολέμαρχος;»
Ο Καζ σήκωσε τους ώμους. «Είναι ένας γίγαντας, αν και κατά πόσο είναι ογκρ, άνθρωπος ή κάτι άλλο, αυτό το ξέρουν μόνο μερικοί επίλεκτοι. Είναι ένα στρατηγικό μυαλό που του αρέσει να ρισκάρει, ακόμη και τον εαυτό του. Το αγαπημένο του υποζύγιο… υποζύγιο…» Ο μινώταυρος σταμάτησε να μιλάει και γούρλωσε τα μάτια.
Ένα λεπτό, φονικό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του Ρέναρντ, τρομακτικό –αλήθεια– θέαμα σε τέτοια θανάσιμη μορφή. Ο Ρέναρντ στράφηκε στον Χούμα. «Αυτό που πιστεύω ότι θα πρόσθετε είναι ότι το αγαπημένο υποζύγιο του Κράινους είναι ένας πελώριος μαύρος δράκος που ονομάζεται Τσαρ. Τόσο ο άνθρωπος όσο και το θηρίο είναι μανιακοί με τον κίνδυνο και η μονομαχία είναι από τις πιο αγαπημένες τους ασχολίες.»
«Και… κι εγώ μονομάχησα μαζί του.» Ο Χούμα τρόμαξε από αυτή τη συνειδητοποίηση. Είχε αντιμετωπίσει τον ίδιο τον Κράινους και είχε επιζήσει.
Το ίδιο και ο πολέμαρχος, σκέφτηκε ξαφνικά. Είχε πληγωθεί βαριά, όντως, αλλά ήταν σίγουρος ότι θα ζούσε και, κατά κάποιον τρόπο, ο Χούμα ήταν σίγουρος ότι ο πολέμαρχος θα έψαχνε να τον βρει. Για να ξανακερδίσει την αξιοπρέπειά του. Την τιμή του. Για να πατσίσει μαζί του και κάτι παραπάνω.
Για να τον σκοτώσει.
«Αντιλαμβάνομαι ότι ο πολέμαρχος παίρνει πολύ προσωπικά τις μάχες του» πρόσθεσε ο Ρέναρντ σχεδόν αδιάφορα. Ξαφνικά πίεσε το άλογό του να βιαστεί και οι υπόλοιποι τον ακολούθησαν κατά πόδας όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Ακόμη κι έτσι όμως, δεν προχωρούσαν αρκετά γρήγορα για τον Χούμα, ο οποίος ξαφνικά άρχισε να κοιτάζει τον ουρανό γεμάτος νευρικότητα.
Κεφαλαίο 5
Αν η καταστροφή φαινόταν τρομερή από ψηλά, με μια ματιά από κοντά φαινόταν ακόμα χειρότερη. Πλέον ο Χούμα έβλεπε καθαρά με πόση αποτελεσματικότητα είχε σαρώσει ο θάνατος ολόκληρη την περιοχή. Το Κάιρ –μια πόλη στα σύνορα του Έργκοθ που έσφυζε κάποτε από ζωή– δεν υπήρχε πια. Τα χωράφια είχαν γίνει στάχτη. Οι νεκροί κείτονταν εδώ και εκεί σαν σπασμένες κούκλες. Τα περισσότερα κτίρια δεν ήταν παρά άδεια κελύφη – και ούτε καν. Όσο προχωρούσε η περίπολος γύρω από το ανατολικό τείχος της πόλης –ή ό,τι απόμενε από αυτό– η δυσωδία της αποσύνθεσης γινόταν όλο και περισσότερο αισθητή. Ο Χούμα ευχόταν να μη χάσει τον έλεγχο και η θέα πολλών ιπποτών που φαίνονταν έτοιμοι να ξεράσουν δεν τον ανακούφισε καθόλου. Ο Ρέναρντ προχωρούσε δείχνοντας αδιάφορος.
Μέχρι το τέλος της μέρας άλογα και πανοπλίες είχαν σκεπαστεί από λάσπη. Συνειδητοποιώντας ότι δε θα έφταναν την κυρίως δύναμη πριν περάσουν ώρες και γνωρίζοντας πόσο επικίνδυνος ήταν ο δρόμος μπροστά τους, ο Ρέναρντ τους διέταξε να σταματήσουν σ’ ένα στεγνό σημείο εκεί κοντά, σ’ ένα σκληρό πατημένο κομμάτι γης που κάποτε ήταν επαρχιακός δρόμος. Πίσω τους έβλεπαν σύννεφα καπνού να υψώνονται από το Κάιρ. Οι φωτιές είχαν σβήσει από ώρα, αλλά ο καπνός αρνιόταν να διαλυθεί, σαν να ήθελε να τους θυμίσει την αποτυχία της Ιπποσύνης.
Η νύχτα πέρασε χωρίς απρόοπτα. Ο Καζ, πιστός στον όρκο του, προσπάθησε να σταθεί φρουρός πάνω από το νεαρό ιππότη όλη τη νύχτα, μέχρι που τόσο ο Ρέναρντ όσο και ο Χούμα επέμειναν να κοιμηθεί, επιτέλους, ο εξαντλημένος μινώταυρος.
Συνέχισαν την πορεία τους με το πρώτο φως, με τον Χούμα και τον Καζ να ιππεύουν ξανά στο πλευρό του περιπολάρχη. Ο Χούμα προσπάθησε να παρασύρει τον Ρέναρντ σε κουβέντα, αλλά ο δεύτερος ήταν λιγομίλητος όπως πάντα. Μιλούσε όταν το έκρινε απαραίτητο, ποτέ άλλοτε.
Μέχρι το μεσημέρι κόντευαν στο εξωτερικό όριο της νότιας πτέρυγας. Η μάχη δεν ήταν παρά μια μεγάλη σειρά αψιμαχιών, καθώς η κάθε πλευρά προσπαθούσε να βρει κάποιο αδύνατο σημείο της άλλης. Η περίπολος είχε σταθεί τυχερή. Αν είχαν φτάσει κάποια άλλη ώρα της ημέρας, μπορεί να είχαν πέσει πάνω σε μια τέτοια μάχη.