Θα είχαν περάσει περίπου τρεις μήνες απ’ την εποχή που το ραδιόφωνο μπήκε στο σπίτι, όταν συνέβηκε το πρώτο παράξενο περιστατικό. Ο Τσαρλς εκείνο το βράδυ έλλειπε. Είχε πάει να παίξει μπριτζ.
Το πρόγραμμα είχε κάποιο κοντσέρτο με τραγούδια. Μια διάσημη σοπράνο, τραγουδούσε το «Άννυ Λώρη». Και στη μέση του τραγουδιού, έγινε αυτό το πράγμα. Μια ξαφνική διακοπή, η μουσική σταμάτησε, ο βόμβος συνεχίστηκε για λίγο, για να σβήσει κι αυτός σιγά-σιγά. Ακολούθησε σιωπή, μαζί με έναν ανεπαίσθητο βόμβο απ’ το βάθος.
Η κυρία Χάρτερ είχε την εντύπωση – ούτε κι αυτή ήξερε το γιατί – πως το ραδιόφωνο είχε πιάσει κάποιον άλλο μακρινό σταθμό και τότε καθαρά και ευδιάκριτα ακούστηκε μια ανδρική φωνή, με ανεπαίσθητη Ιρλανδική προφορά, να λέει:
«Μαίρη… με ακούς Μαίρη; Είμαι ο Πάτρικ… Σου μιλάει ο Πάτρικ, Μαίρη… Έρχομαι σύντομα για σένα. Θα είσαι έτοιμη; Έτσι δεν είναι, Μαίρη;»
Κι αμέσως μετά, η άρια της «Άννυ Λώρη» ξαναγύρισε στο δωμάτιο.
Η κυρία Χάρτερ ανακάθισε. Τα χέρια της είχαν αρπάξει τα μπράτσα της πολυθρόνας. Μήπως είχε ονειρευτεί; Ο Πάτρικ! Η φωνή του Πάτρικ! Ναι, ήταν η φωνή του Πάτρικ που είχε ακουστεί μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο και της μιλούσε! Όχι, δεν ήταν δυνατόν! Ήταν όνειρο, δεν μπορούσε παρά να είναι μια ψευδαίσθηση, θα πρέπει να είχε κοιμηθεί για λίγο. Αλλά τι παράξενο όνειρο. Να ακούσει, λέει, τη φωνή του Πάτρικ, να της μιλάει απ’ τον άλλο κόσμο! Ένοιωσε για μια στιγμή το φόβο να την ζώνει. Αλήθεια τι είχε πει;
«Έρχομαι σύντομα για σένα. Θα είσαι έτοιμη; Έτσι δεν είναι, Μαίρη;»
Μήπως ήταν ένας οιωνός; Μια στιγμιαία αδυναμία της καρδιάς. Η καρδιά της. Στο κάτω της γραφής τα είχε τα χρονάκια της.
—Είναι μια προειδοποίηση, οπωσδήποτε αυτό ήταν, μονολόγησε η κυρία Χάρτερ, καθώς σηκωνόταν αργά και επώδυνα απ’ την πολυθρόνα της, προσθέτοντας:
—Και να σκεφθείς πως ξόδεψα ένα σωρό χρήματα για να εγκαταστήσω αυτό το ασανσέρ!
Δεν ανέφερε σε κανένα το περιστατικό, άλλα για τις δυο επόμενες μέρες ήταν λιγάκι σκεπτική και αφηρημένη.
Και τότε ακολούθησε το δεύτερο περιστατικό. Ήταν και πάλι μόνη της στο δωμάτιο. Το ραδιόφωνο, που εκείνη την ώρα μετέδιδε αποσπάσματα από όπερες, σταμάτησε πάλι κατά τον ίδιο τρόπο, που της ήταν γνωστός και σιωπή απλώθηκε γύρω της. Η σιωπή, η αίσθηση του μακρινού και πάλι η φωνή του Πάτρικ, αλλά όχι έτσι όπως μιλούσε, την εποχή που ήταν κοντά της, τότε, ζωντανός, αλλά μια φωνή μακρινή κι απόκοσμη.
«Σου μιλάει ο Πάτρικ, Μαίρη. Θα έρθω να σε βρω πολύ σύντομα τώρα…»
Μετά οι γνωστοί θόρυβοι και το ραδιόφωνο συνέχισε το πρόγραμμά του.
Η κυρία Χάρτερ κοίταξε το ρολόι. Όχι, αυτή τη φορά δεν είχε κοιμηθεί. Ήταν ξύπνια και κυρία όλων των αισθήσεών της. Ήταν βέβαιη πως δεν είχε παραισθήσεις. Είχε ακούσει τη φωνή του Πάτρικ. Ναι, ήταν σίγουρα η φωνή του Πάτρικ.
Με το μυαλό κάπως θολωμένο απ’ το υπερφυσικό γεγονός, προσπάθησε να θυμηθεί όλα όσα της είχε εξηγήσει ο Τσαρλς σχετικά με τα κύματα του ραδιοφώνου.
Μα μπορούσε πραγματικά να της έχει μιλήσει ο Πάτρικ; Μπορούσε η ίδια του η φωνή να είχε μεταφερθεί κατά κάποιο ανεξήγητο τρόπο, απ’ την ατμόσφαιρα μέχρι τ’ αυτιά της; Να είχαν μπερδευτεί τα διάφορα κύματα η κάτι παρόμοιο τέλος πάντων; Θυμήθηκε τα λόγια του Τσαρλς, σχετικά με τις σχεδόν υπερφυσικές δυνάμεις που έχουν τα ερτζιανά κύματα. Μήπως τα κενά στις συχνότητες μπορούσαν τάχα να εξηγήσουν αυτά που συνηθίζουμε να αποκαλούμε, ψυχολογικά φαινόμενα; Όχι, δεν υπήρχε τίποτα το απίθανο σ’ αυτή τη σκέψη. Ο Πάτρικ, ήταν γεγονός, πως της είχε μιλήσει. Είχε χρησιμοποιήσει τη σύγχρονη επιστήμη για να την προετοιμάσει για κείνο που έπρεπε να ερχόταν πολύ σύντομα.
Η κυρία Χάρτερ χτύπησε το κουδούνι για την υπηρέτρια της την Ελίζαμπεθ.
Η Ελίζαμπεθ ήταν μια ψηλόλιγνη ξερακιανή γυναίκα, γύρω στα εξήντα. Πίσω από ένα αλύγιστο και ψυχρό παρουσιαστικό, έκρυβε για την κυρία της μια απαράμιλλη στοργή και αδυναμία.
—Ελίζαμπεθ, είπε η κυρία Χάρτερ, όταν παρουσιάσθηκε η πιστή της υπηρέτρια, θυμάσαι τι ακριβώς σου είπα; Το πάνω-πάνω αριστερό συρτάρι, του γραφείου μου. Είναι κλειδωμένο και το κλειδί είναι εκείνο το μακρύ με την άσπρη ετικέτα. Το κάθε τι είναι εκεί μέσα τακτοποιημένο όπως πρέπει.
—Όπως πρέπει, κυρία;
—Για την κηδεία μου, είπε ανυπόμονα η κυρία Χάρτερ. Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ, Ελίζαμπεθ. Εσύ η ίδια με βοήθησες να τα βάλουμε εκεί.
Το πρόσωπο της υπηρέτριας πήρε ένα παράξενο ωχρό χρώμα.
—Ω, κυρία, είπε θλιμμένα, μη μιλάτε για τέτοια πράγματα. Κι εγώ που νόμιζα πως πηγαίνατε καλύτερα τώρα.