Քայլեց առաջ։ Բայց ինչու չէր զգում հողը, խոտը, ծաղիկների բուրմունքը… Ականջին հասավ մեկի ձայնը։ Մեկը երգում էր։ Նազիկը՞… իր մահացած քույրը… Չի՛ կարո՛ղ պատահել։ Ցնորք է։
Առջևում կոճղի վրա մեջքով դեպի Սոնան նստած էր մի օրիորդ։ Երկար շեկ մազերով, գլխին ամառային գլխարկ, կանաչ շրջազգեստով… Սոնայի շունչը կտրվեց… բայց ինչպե՞ս… չէ որ Նազիկը արդեն տաս տարի է ինչ մահացել է։ Բայց ուրեմն ո՞վ է առաջը նստողը։ Իսկ նստողը անվրդով երգում էր։ Սոնան տագնապը սրտում շրջանցեց կոճղը ու կանգնեց նստողի դիմաց։ Կանգնեց ու արձանացավ… հազիվ էր պահում իրեն, որ չընկնի։ Սիրտը երևի դուրս կգար կրծքից, հենարան էր պետք, ընկնելու էր, եթե չբռներ ծառի ճյուղից։ Քույրն էր, կենդանի ու անվնա՛ս, նույնը ինչպիսին էր տաս տարի առաջ։ Նազիկը դադարեց երգել։
_Նազի՞կ, Նազի՞կ, Նա՜զ....
_Սոնա՞,_պակաս զարմացած չէր նաև քույրը։ Ապշած նայում էր ու չէր հասկանում թե որտեղի՞ց է Սոնան այստեղ։
_Նազի՛կ, քույրի՛կս։ Դու կենդանի՞ ես։ Բայց ինչպե՞ս։
Սոնան մղվեց դեպի քույրը, մոռացած որ անիրական է նրա կենդանությունը։
_Չմոտենա՛ս…
Աղջիկը ոտքի ցատկեց ու արագ քայլերով հեռացավ։ Քույրն էլ բոբիկ էր։
_Նազի՜կ, Նազո՜… մի՞թե մոռացել ես ինձ, քույրի՛կս… ի՞նչ ես անում այստեղ։Բա ե՛ս ինչպե՞ս եմ հայտնվել այստեղ, չեմ հիշում։
Սոնան վազում էր քրոջ հետևից։ Բայց չէր կարողանում հասնել։ Վերջապես քույրը վերցրեց մի քար ու շպրտեց Սոնայի վրա։ Բայց քարը անցավ գլխի կողքով։
_Նազի՛կ, ի՞նչ ես անում։ Մի՛ փախչի՛… ես կարոտել եմ քեզ, արի խոսենք։ Մենք մտածում էինք թե դու մահացել ես… մենք թաղել ենք քեզ տաս տարի առաջ․․․ ինչ հրաշք է սա՛․․․
_Հեռացի՛ր, չե՛մ ուզու՛մ տեսնել քեզ,_Նազիկը կռացավ վերցրեց մի քար ևս։
_Բա մայրի՞կը, նա գիտի՞, որ դու կենդանի ես։ Նազիկ ինչպես նա կուրախանա… չեմ հավատում աչքերիս… ինչպե՞ս… Նազիկ ինչպե՞ս… բացատրի՛ր․․․
Սոնան շունչ քաշեց ու հևաց։ Վաղուց չէր վազել։ Փորի աջ կողմը ծակեց, ափով սեղմեց ու կկոցեց աչքերը։ Նազիկը կանգնել էր մի քանի քայլ հեռու։ Ու չէր շարժվում։ Նա ուշադիր զննեց Սոնային։
_Սոնա՛, չգաս հետևիցս… մնա՛ այստեղ…
_Բայց ինչու՞… գնա՛նք տու՛ն։
_Դու՛ գնա… դու՛ գնա՛… գնա՛ այստեղից, Սոնա՛…
_Բայց ինչու՞… ես կարոտել եմ քեզ…
Այս խոսքերի վրա Սոնան վազեց դեպի քույրը ու գրկեց նրան։ Քրոջ կենդանության փաստից խենթացած, մոռացել էր բազմաթիվ հարցերը, որ հուզում էին իրեն։ Ջերմությամբ գրկեց Նազիկին։ Բայց ստացավ թշնամական պատասխան։ Նազիկը վանեց նրան ու հարվածների տարափ տեղաց Սոնայի հանդեպ։ Նազիկը չէր նայում ու՛ր է խփու՛մ, դեմքի՛ն, գլխի՛ն, մարմնի՛ն…
_Նազի՜կ․․․ ի՞նչ ես անում։
Սոնան ծածկեց դեմքը։ Բայց քույրը չէր դադարում, քանի գնում հարվածում էր ավելի ուժեղ։ Հրեց գցեց հողին։
_Նազի՜կ, մի՛ արա… Նա՛զ, ցավեցնում ես…
_Քեզ ասացի՛, կորի գնա՛…
Նազիկը ճանկեց մի քար խոտերի միջից ու սկսեց կատաղած հարվածել Սոնայի գլխին։ Սուր ցավից Սոնան կծկվեց ու ինչ ուժ ուներ հարվածեց քրոջը։ Բայց Նազիկի մեջ վիթխարի ուժ էր հայտնվել։ Խփում էր հա խփում, մինչև Սոնան արյունլվա չեղավ ու կորցրեց գիտակցությունը։ Նրա աչքերը փակվեցին ու ուղեղը ընկղմվեց խավարի մեջ։
․․․․․
Երբ Նարեկը մտնում էր դիահերձարան, հեռախոսին զանգ եկավ։ Վախը սրտում նայեց թե ով զանգում։ Հիվանդանոցից էր։ Բարձրացրեց ու սեղմեց շրթունքները որ կարողանա դիմանալ եթե վատ լուր հայտնեն։
_Ալո, պարոն Սիրունյա՛ն, ես եմ Արինկան։
Այն բարի բուժքույրն էր։
_Հասկացա՛… ի՞նչ կա… Սոնայի հետ ամեն ինչ կարգի՞ն է…
_Հիմա այո…
_Այսի՞նքն…
_Կլինիկական մահ է անցկացրել։ Բժիշկները զոռով են փրկել։ Հիմա վիճակը կայուն է, բայց ծանր։
Նարեկը այնքան հոգնած էր, որ եթե ասեին որ կինը մահացել է երևի ոչինչ չէր զգա, ու կլիներ միևնույն… արդեն երրորդ օրն է ինչ ինքը որդուց ոչ մի տեղեկություն չունի։
_Լավ պարոն Սիրունյան, պարտավոր էի հայտնել ձեզ։ Եթե ինչ որ փոփոխություններ լինեն ձեզ տեղյակ կպահեմ։
Նարեկը նույնիսկ քաղաքավարություն չունեցավ շնորհակալություն հայտնել։ Անջատեց հեռախոսը, դրեց գրպանը ու առաջացավ, հասավ հարկավոր դուռը ու ծեծեց, ապա բացեց։
_Կարելի՞ է։
Սեղանի մոտ բաժակը ձեռքին կանգնած տղամարդը սուրճ էր խմում և ձեռքով արեց։
Նարեկը մտավ փոքրիկ աշխատասենյակը։ Բացի բաժակով տղամարդուց այնտեղ կային ևս երկու տղամարդ։ Նարեկը բարևեց։
_Ի՞նչ հարցով եք եկել,_հարցրեց բաժակով տղամարդը ու գնաց նստեց սեղանի մոտ։
Ի՞նչ հարցով։ Նարեկի արյունը գլուխը խփեց։ Ի՞նչ հարցով… իր տասնվեցամյա քրոջ դիակը հավի նման կտրտեցին ու թողին։ Անտեր անտիրական գցել են այստեղ խոնավ ու հոտած նկուղում։ Ոչ կարգին մի բան ասացին, ոչ էլ տալիս են։
_Ի՞նչ հարցով,_բղավեց նա,_երեք օր է անցել, ոչի՛նչ ասել չեք կարող։ Ոչ տալիս եք քրոջս, ոչ էլ բան ասում…