Ni paroladis ĝis venis la momento por eniri – aŭ pli precize, mi parolis dum ŝi demandis. Mi rimarkis, ke kvankam ŝi volas aŭdi mian tutan historion, ŝi estas malpli preta rakonti pri si mem. Mi provis ne tro atente rigardi dum ŝi senvestiĝis, sed mi vidis, ke ŝi suferis oftan bategadon, ankaŭ sufiĉe lastatempe.
“Sed aŭskultu kiel mi daŭre babilaĉas,” mi diris finfine, dum ni malstreĉiĝis en la agrabla varmo de la varmega kuvo. Ŝiaj kontuzitaj ŝultroj estis sekure kaŝitaj sub la akvo, kaj ŝajnis al mi, ke jen la plej bona momento por riski kelkajn taktajn demandojn. “Kaj vi diras eĉ ne unu vorton, nur kuŝas silente kaj senmove kiel muska ŝtonego sur monto.” Kia ĝojo denove paroli mian propran lingvon, kaj senti tiujn ellaboritajn frazojn ruliĝi de mia lango! “Rakontu al mi, kion vi faris dum ĉi tiuj longaj jaroj. Kio okazis al Etiona kaj... kiel ŝi nomiĝis?”
“ Taŭsa .”
“Ĝuste, Taŭsa . Kio okazis al vi tri, post tiu tago kiam tiu fremdulo forkondukis vin, dum ĉiuj viroj grakis kaj kriĉis kiel korvoj?”
ŝi ve-spiris. “Vi estis bonŝanca, Bivana , laŭ tio kion vi rakontas al mi, kun via viro kaj via filo kaj via propra eta butiko. Mi dezirus, ke mi havus saman historion por rakonti al vi.”
Tiam ŝi priskribis al mi, kiel oni kondukis ŝin kaj la aliajn du knabinojn al domo en la havena kvartalo, ne malproksime de la loko, kie ni albordiĝis. Ĝi estis malpurega, malseketa ejo, laŭ ŝi, kun dekoj da tute malgrandaj ĉambretoj, kaj en la komenco ĝi ŝajnis al ili kiel giganta labirinto. Sed tio kio ĉefe surprizis ilin estis malkovri, ke ĉiuj ĉambroj estas plenegaj je knabinoj kaj junulinoj: ne temis pri virinoj el ilia propra lando, sed pri fremdulinoj, kiuj ne parolis ilian lingvon. Pro sia tiel mallarĝa sperto de la mondo, ili ne tuj komprenis al kia loko oni portis ilin, sed tio rapide iĝis konsterne klara. Ili pasigis la postajn monatojn kvazaŭ ili vagus en konfuza hororsonĝo.
“Kaj ili tute ne permesis al ni eliri,” Koventina daŭrigis. “La aliaj junulinoj eliradis post la tagmezo por serĉi virojn, sed ili tenis nin tri ŝlositaj kiel kokinojn en kaĝo. Ili sciis, ke se ni sukcesus unu fojon videti la teron kaj la ĉielon, ili neniam vidus nin plu. Ni estus preferintaj malsatmorti en tiuj ŝtonaj stratoj, aŭ dronigi nin en la maro, ol vivi tian vivon kian ni pasigis en tiu loko. Estas mirige, ke ni ne mortis tuj, pro la malsekaj muroj kaj la haladza aero. Sed ni trovis, ke ne estas tiel facile morti, eĉ kiam oni deziregas tion en ĉiu momento de la tago.”
Iom post iom ili alkutimiĝis al sia nova profesio, kaj amikiĝis kun la aliaj junulinoj. “Ni havis malĝojan vivon en tiu malvarma, ŝtona loko, kie la viroj pinĉis nin kaj palpis nin kiel maturajn berojn, kaj la sola afero, kiu helpis nin iomete elteni, estis la kunestado kun la aliaj junulinoj. Ili ŝajnis al ni sufiĉe strangaj en la komenco, pro siaj brunaj haŭtoj kaj ŝminkitaj vizaĝoj kaj siaj haroj puŝitaj supren, kiel fojno lasita ekstere por sekiĝi. Sed ili ne traktis nin malbone, kiam ni lernis deĉifri ilian parolmanieron. Nu, ili komprenis niajn sentojn; ankaŭ ili ĉiuj jam travivis la saman sperton.
“Tamen la mastrino: ŝi estis alia afero. Ŝi estis kruela, malica virino, kaj ŝi batis ĉiun junulinon, kiu eliris kaj ne revenis kun viro. Sufiĉe ofte mi elspezis mian monon por aĉeti malbenon kontraŭ ŝi, sed ĝi neniam portis al ŝi ion ajn pli malbonan ol kapdoloron aŭ ventrodoloron. Tiu virino kapablus fortimigi iun ajn malbenon, kiu venus serĉi ŝin, kaj resendi ĝin kriĉantan al la Alia Mondo.
“Estis la aliaj junulinoj, kiuj instruis al ni nian metion, kaj kiel gajni kelkajn monerojn por ni mem – kvankam ni apenaŭ komprenis la aferon en la komenco: tiun manieron laŭ kiu ili babilaĉis pri mono, mono la tutan tempon, per ĉiu dua vorto, kiun ili elbuŝigis. Sed ni eklernis sufiĉe rapide. Ni devis mem pagi niajn vestojn kaj juvelojn, kaj tiun fekaĵon kiun ni metas sur niajn vizaĝojn; ĝi plaĉas al la viroj, eĉ se nur la spiritoj scias kial.”
Ili laboris plurajn jarojn en la bordelo, kaj finfine Etiona mortis pro fuŝita abortigo. Ankaŭ Koventina estis devigata abortigi plurajn fojojn, kaj la lastan fojon ŝi perdis sufiĉe da sango kaj preskaŭ mortis. De tiam, ŝi neniam plu gravediĝis.
“Sed mi vidas, ke ankaŭ vi estas graveda,” ŝi aldonis, kiam ni venis el la kuvo por pluiri al la malvarma baseno. “Mi envius vin, se mia vivo ne estus tia, kia ĝi estas. Sed neniu virino dezirus varti infanon en la loko, kie mi troviĝas nun.”
ŝi plurakontis al mi, ke pluraj el la virinoj malsaniĝis pro unu el la malsanoj, kiuj atakas virinojn en tiu profesio, kaj tiel finiĝis Taŭsa . Poste disvastiĝis la onidiro, ke la inoj estas malpuraj, kaj la posedanto devis fermi la entreprenon. La restantaj virinoj supozis, ke oni vendos ilin; tiu perspektivo ege maltrankviligis ilin, ĉar eĉ se ne aparte plaĉis al ili la nuna profesio, ili ja kutimis je ĝi kaj ne havis aliajn lertojn. Sed anstataŭe, ilia posedanto translokis la tutan bandon al nova ejo en Romo. Ili loĝis jam plurajn jarojn en la urbo, en bona pozicio apud la Amfiteatro, kie ili povis kapti la virojn, kiuj eliris post la spektakloj.
“Ĉu apud la Amfiteatro?” mi demandis. “Tiu estas sufiĉe malproksima de ĉi tie. Ĉu ne troviĝas pli apuda banejo ol ĉi tiu?” La vorto “banejo” mankis en mia lingvo; mi devis uzi la roman nomon.
“Ja estas banejo, kaj mi iras preskaŭ ĉiutage post la tagmezo, por naĝeti kun la viroj.”
“Ĉu vi iras kiam ĉeestas la viroj?” mi demandis, tute ŝokite.
“Jes, sed ne miskomprenu la aferon. Tio estas la plej bona momento por kapti la virojn, kiam ili kuŝas tute senstreĉaj kaj pretaj fordonaci sian monon por virino aŭ iu ajn alia objekto, kiu tiklas ilian deziron. Sed hodiaŭ mi devis iri matene, kaj tiu acida sekiĝinta maljuna pordistinaĉo forĉasis min. Ŝi diris, ke mi ne havas kialon eniri dum la matenaj horoj, ĉar tiuj horoj estas intencitaj nur por respektindaj virinoj. La spiritoj malbenu ŝin; mi pagas por eniri kaj mi same rajtas uzi la banejon kiel ĉiuj aliaj. Almenaŭ mi ne kunportas infanon, kiel faras kelkaj virinoj, kiu kriaĉas sufiĉe por fortimigi la spiritojn kaj malpurigas la akvon, kie aliaj homoj volas lavi sin.”
Dum ni sekigis nin mi demandis, “Ĉu vi aŭdis ion pri la aliaj junulinoj, kiuj estis kun ni en la ŝipo?”
“La sola, pri kiu mi scias, estas Sulabaraka ,” ŝi diris, dum ŝi tiris niajn vestojn el la niĉo kaj ĵetis al mi mian robon. “Ĉu vi sukcesas revoki ŝin al via menso: tute senkarna estaĵo, farita nur el ostoj kaj anguloj? Oni vendis ŝin al paro, kiu posedis buĉistan vendejon proksime al la loko, kie mi laboris antaŭe. Ŝi devis fari la laboron de du sklavoj, aŭ de tri, ĉar ili estis tro avaraj por aĉeti alian por helpi ŝin, dum ŝi ankoraŭ sukcesis stari sur la piedoj.”
ŝi paŭzis por tiri sian robon super la kapon kaj daŭrigis: “Kiam ajn mi pasis laŭ tiu vojo, jen ŝi verŝis akvon por lavi la ŝtonan plankon, aŭ knedis vestojn en la fontano per ruĝaj, rompitaj manoj, aŭ stufis viandon super fumanta, haladza karbujetaĉo. Ŝi terure suferis en la komenco, antaŭ ol ŝi lernis ilian manieron fari aferojn. Sed nun ŝi lernis ĉion perfekte, kaj ŝi havis du infanojn, kiam mi laste vidis ŝin.”
Ni salutis nin kun multaj promesoj rerenkontiĝi, kaj mi marŝis hejmen kun Bendiso, kiu pacience atendis min. Tiom entuziasmigis min la neatendita renkontiĝo kun Koventina , ke mi senĉese paroladis laŭ la tuta vojo kaj rerakontis al Bendiso ĉion, kion mi memoris.