“Mi timas ke tio ne taŭgus,”respondis la Birdotimigilo.
“La puto devas esti nature obskura, kaj la akvo devas esti neniam vidinta la taglumon, ĉar alie la magia sorĉo eble tute ne sukcesus.”
“Kiom da akvo vi bezonas?”demandis Joĉjo.
“Cent kvardek du mililitrojn.”
“Kiom estas mililitro?”
“Nu —mililitro estas mililitro, kompreneble,”respondis la Birdotimigilo, kiu ne volis agnoski sian senscion.
“Mi scias!”kriis Ĉiofoneroj. “‘Johano kaj Milio prenis folion —’”
“Ne, ne;tio estas malĝusta,”interrompis la Birdotimigilo.
“Estas du specoj de milioj, mi kredas;unu estas knabino, kaj la alia estas —”
“Manĝaĵo,”diris Joĉjo.
“Ne;mezuro.”
“Kia mezuro?”
“Nu, mi demandos al Doroteo.”
Do la sekvan matenon ili demandis al Doroteo, kaj ŝi diris:
“Mi ne scias precize kiom estas mililitro, sed mi kunportas oran botelon kiu povas enteni duonan litron. Tio estas pli ol cent kvindek mililitroj, mi certas, kaj la Kurbiĝinta
Magiisto povos mem mezuri ĝin laŭvole. Sed kio plej problemas por ni, Joĉjo, estas trovi la puton.”
Joĉjo ĉirkaŭrigardis la pejzaĝon, ĉar li staris en la pordejo de la domo.
“Ĉi tie la lando estas plata, do vi ne trovos obskurajn putojn ĉi tie,”diris li. “Vi devos iri inter la montojn, kie estas rokoj kaj kavernoj.”
“Kaj kie estas tio?”demandis Oĵo.
“En la Kvelula Lando, kiu kuŝas sude de ĉi tie,”responis la Birdotimigilo. “Mi jam de la komenco scias ke ni devos iri al la montoj.”
“Ankaŭ mi,”diris Doroteo.
“Sed —ve! — la Kvelula Lando estas plena de danĝeroj,” deklaris Joĉjo. “Mi mem neniam estis tie, sed —”
“Mi jes,”diris la Birdotimigilo. “Mi frontis la terurajn
Martelkapulojn, kiuj ne havas brakojn kaj batas kiel kaproj; kaj mi frontis la Batalantajn Arbojn, kiuj klinas sin por bati kaj vipi, kaj spertis multajn aliajn aventurojn tie.”
“Ĝi estas sovaĝa lando,”komentis Doroteo, sobre, “kaj se ni iros tien ni certe spertos proprajn problemojn. Sed mi supozas ke ni devos iri tien, se ni volas tiun akvon el la obskura puto.”
Do ili adiaŭis la Kukurbokapon kaj rekomencis sian veturadon, direktante sin nun rekte al la Suda Lando, kie montoj kaj rokoj kaj kavernoj kaj arbaroj kun grandaj arboj abundas. Tiu parto de la Lando Oz, kvankam ĝi apartenis al Ozma kaj devis esti lojala al ŝi, estis tiel sovaĝa kaj apartigita ke multaj strangaj popoloj kaŝis sin en ĝiaj ĝangaloj kaj vivis siamaniere, tute sen scio ke ili havas
Reganton en la Smeralda Urbo. Se oni lasis ilin neĝenitaj, tiuj uloj neniam ĝenis la loĝantojn de la cetero de Oz, sed invadantojn tra fis multaj danĝeroj de ili.
Necesis dutaga veturo de la domo de Joĉjo Kukurbokapo al la rando de la Kvelula Lando, ĉar nek Doroteo nek Oĵo povis tre rapide marŝi kaj ili ofte haltis apud la vojo por ripozi. La unuan nokton ili dormis sur la larĝaj kampoj, inter la ranunkoloj kaj lekantetoj, kaj la Birdotimigilo kovris la infanojn per gaza litkovrilo el sia dorsosako, por ke ne malvarmigu ilin la noktaero. Ĉirkaŭ la vespero de la dua tago ili atingis sablan ebenaĵon kie marŝado estis malfacila; sed iom distance de si ili vidis grupon de palmoj, kun multaj kuriozaj nigraj makuletoj sub si;do ili plupaŝis brave por atingi tiun lokon antaŭ la noktiĝo kaj pasigi la nokton ŝirmate de la arboj.
La nigraj makuloj pligrandiĝis dum ili antaŭeniris, kaj kvankam la lumo estis neforta Doroteo opiniis ke ili aspektas grandaj kaldronoj renversitaj. Tuj preter tiu loko estis disa aro da gigantaj, malglataj rokoj, kiuj sin levis al la malantaŭaj montoj.
Niaj veturantoj preferis provi grimpi tiujn rokojn dum taglumo, kaj ili komprenis ke dum kelka tempo ĉi tiu estos ilia lasta nokto sur la ebenaĵo.
Krepuskolumo jam komenciĝis kiam ili atingis la arbojn, sub kiuj estis la nigraj rondaj objektoj kiujn ili rimarkis el tre for. Dekoj estis dise metitaj kaj Doroteo klinis sin apud unu, kiu estas proksimume same alta kiel ŝi, por pli detale ekzameni ĝin. Dum ŝi faris tion la supro ekmalfermiĝis kaj elaperis malhela ulo, kiu sin levis etendiĝante en la aeron kaj poste faligis sin sur la teron tuj apud la knabineto. Plia kaj plia elsaltis el la ronda, potsimila loĝejo, dum el ĉiuj aliaj nigraj objektoj venis saltante pli da uloj —tre similaj al saltludiloj kiam oni malriglas la kestojn —ĝis plena cento staris kuniĝinte ĉirkaŭ nian grupeton da veturantoj.
Doroteo jam trovis ke ili estas homoj, etaj kaj strangaformaj, tamen homoj. Ilia haŭto estis malhela kaj ilia hararo staris rekte, kvazaŭ dratoj, kaj estis brile skarlata. Iliaj korpoj estis nekovritaj escepte de haŭtoj ligitaj ĉirkaŭ iliaj talioj kaj ili portis braceletojn sur siaj maleoloj kaj pojnoj, kaj kolĉenojn, kaj grandajn pendantajn orelringojn.
Toto kaŭris apud sia mastrino kaj muĝis kvazaŭ al li tute ne plaĉas tiuj strangaj uloj. Ĉifoneroj komencis murmuri ion pri “salte, palte, kalte, bum!”sed neniu atentis ŝin. Oĵo tenis sin tre proksime al la Birdotimigilo kaj la Birdotimigilo tenis sin tre proksime al Doroteo;sed la knabineto turnis sin al la kuriozaj uloj kaj demandis:
“Kiuj vi estas?”
Ili respondis tiun demandon kune, kiel ia ĉantanta ĥoro, kaj la vortoj estis ĉi tiuj:
“Ni estas gajaj Totenhotoj, Kaj al ni ne plaĉas tago; Ni ĝoje festas dum nokto restas; Kure saltas ĉiu ago.
Eviti sunon, saluti lunon
Ni volas forte, neniam lame; Do ĉi tie Totenhotoj pie
Atendas lunon, ĉiam same.
Je ĉiu fojo plenigas ĝojo
Kaj ankaŭ petolado nin.
Sed se vi ludos dum ni apudos
Ni ĉiam bone traktos vin.”
“Salutojn al vi, Totenhotoj,”diris la Birdotimigilo solene.
“Sed ne supozu ke ni ludos kun vi dum la tuta nokto, ĉar ni veturadis dum la tuta tago kaj kelkaj el ni estas tre lacaj.”
“Kaj ni ne povos luti la lunon,”aldonis la Miksĉifona Knabino. “Ni ne estas su fiĉe altaj.”
Tiujn komentojn salutis laŭtaj ridoj de la petolemuloj kaj unu kaptis brakon de la Birdotimigilo kaj mire ĝi trovis ke estas tre facile ĉirkaŭsvingadi la pajloplenigiton. Do la Totenhoto levis la Birdotimigilon alte en la aeron kaj ĵetis lin trans la kapojn de la amaso. Iu kaptis lin kaj reĵetis lin, kaj kriante pro ĝojo ili plu tiel ĵetadis la Birdotimigilon tien kaj reen, kvazaŭ li estus pilko.
Baldaŭ alia petolulo prenis Ĉifonerojn kaj komencis ĵetadi ŝin sammaniere. Ili trovis ŝin iom pli peza ol la Birdotimigilo tamen ankoraŭ su fiĉe malpeza por ĵeti ŝin kvazaŭ sofkusenon, kaj ili multe ĝuis sian ludon ĝis kiam Doroteo, kolera kaj indigna pro ilia traktado de ŝiaj amikoj, kuris inter la Totenhotojn kaj komencis bati kaj puŝi ilin ĝis ŝi savis la Birdotimigilon kaj la Miksĉifonan Knabinon kaj tenis ilin proksime al si, unu ĉe ĉiu flanko. Eble ŝi ne tiel facile sukcesus venki la petolulojn se Toto ne helpus, bojante kaj mordante cele iliajn nekovritajn krurojn ĝis ili volonte fuĝis de lia atako. Rilate al Oĵo, kelkaj el la uloj provis ĵeti ankaŭ lin, sed trovinte lian korpon tro peza ili surteren ĵetis lin kaj vico de la petoluloj sidis sur li kaj tenis lin por ke li ne helpu la bataladon de Doroteo.
La malgrandajn brunulojn multe surprizis la atako farata de la knabino kaj la hundo, kaj unu-du kiuj estis plej forte frapitaj komencis plori. Post tio ili subite kriis, ĉiuj kune, kaj ekmalaperis en siajn diversajn domojn, kies suproj fermiĝis per aro da klakoj kiuj sonis kiel aro da eksplodantaj piroteknikaĵoj.
La aventurantoj nun trovis sin solaj, kaj Doroteo demandis maltrankvile:
“Ĉu iu estas vundita?”
“Ne mi,”respondis la Birdotimigilo. “Ili bone skuis mian pajlon kaj eligis la bulojn. Mia stato estas nun grandioza kaj mi vere dankas la Totenhotojn pro ilia afabla traktado de mi.”
“Mi iom same sentas,”diris Ĉifoneroj. “Mia katuna plenigaĵo multe sagis dum la tago da marŝado kaj ili disskuis ĝin tiel ke mi nun sentas min dika kiel kolbaso. Sed la ludado estis iom malmilda kaj ĝi jam tute ne plu plaĉis al mi, kiam vi intervenis.”