“Ses el ili sidis sur mi,”diris Oĵo, “sed ĉar ili estas tre malgrandaj ili ne multe dolorigis min.”
Ĝuste tiam la tegmento de la domo antaŭ ili malfermiĝis kaj Totenhoto eletendis sian kapon, tre zorge, kaj rigardis la fremdulojn.
“Ĉu vi ne povas elteni ŝercon?”li demandis, riproĉe;“ĉu vi tute ne havas kapablon amuziĝi?”
“Se mi havus tian kvaliton,”respondis la Birdotimigilo, “via popolo jam delonge estus elbatinta ĝin. Sed mi ne gardas malamon. Mi pardonas vin.”
“Ankaŭ mi,”aldonis Ĉifoneroj. “Tio estas, se vi bone kondutos de nun.”
“Ni nur iom forte ludis, nenio pli,”diris la Totenhoto.
“Sed la demando ne estas ĉu ni bone kondutos, sed ĉu vi bone kondutos. Ni ne povos resti enfermitaj dum la tuta nokto, ĉar jen nia ludotempo;nek ni volas eliri kaj esti maĉataj de sovaĝa besto aŭ batataj de kolera knabino. Tiu batado ege dolorigas;kelkaj el miaj parencoj ploras pro ĝi.
Do jen nia propono: vi lasu nin netuŝataj kaj ni lasos vin netuŝataj.”
“Vi komencis,”deklaris Doroteo.
“Nu, vi finis, do ni ne kverelu pri la afero. Ĉu ni povos reeliri?Aŭ ĉu vi restas kruela kaj batema?”
“Ni kompromisu,”diris Doroteo. “Ni ĉiuj estas lacaj kaj volas dormi ĝis la mateno. Se vi permesos nin eniri vian domon, kaj resti tie ĝis la tagiĝo, vi povos ludi ekstere laŭvole.”
“Konsentite!”kriis la Totenhoto fervore, kaj li faris kuriozan fajfosonon kiu saltigis lian popolon el iliaj domoj ĉiu flanke. Kiam la domo antaŭ ili estis vaka, Doroteo kaj
Oĵo klinis sin super la truon kaj enrigardis, sed povis vidi nenion ĉar estis tro senlume. Sed se la Totenhotoj dormis tie dum la tuta tago la infanoj opiniis ke ili povos dormi tie dum la nokto, do Oĵo subeniris kaj trovis ke la planko ne estas tre profunda.
“Mola kuseno kovras la tutan plankon,”diris li. “Envenu.”
Doroteo transdonis Toton al la knabo kaj poste mem engrimpis. Post ŝi venis Ĉifoneroj kaj la Birdotimigilo, kiuj ne volis dormi sed kiuj preferis resti for de la petolemaj Totenhotoj.
Ŝajne ne estis mebloj en la ronda loĝejo, sed molaj kusenoj estis dismetitaj sur la planko kaj ili trovis ke tiuj estas tre komfortaj litoj. Ili ne fermis la truon en la tegmento sed lasis ĝin malfermita por ke envenu aero. Ankaŭ envenis la krioj kaj senĉesa ridado de la petolemaj Totenhotoj ludantaj ekstere, sed Doroteo kaj Oĵo, lacaj pro sia veturo, baldaŭ profunde dormis.
Tamen Toto tenis unu okulon malfermita kaj faris nelaŭtajn minacajn muĝojn kiam ajn la bruo farata de la uloj ekstere fariĝis tro ĝena;kaj la Birdotimigilo kaj la Miksĉifona Knabino sidis apogate de la muro kaj konversaciis flustre dum la tuta nokto. Neniu ĝenis la veturantojn ĝis la tagiĝo, kiam ensaltis la Totenhoto kiu posedas la loĝejon kaj petis ilin eliri el lia domo.
Ĉapitro 20. Jup kaptita
Dum ili pretiĝis foriri, Doroteo demandis:“Ĉu vi povas informi nin pri kie estas obskura puto?”
“Pri tio ni neniam aŭdis,”diris la Totenhoto.
“Ni estas vekaj plejparte en la mallumo, kaj dormas dum la taglumo; sed ni neniam vidis obskuran puton, nek ion similan.”
“Ĉu iu loĝas sur tiuj montoj preter ĉi tie?” demandis la Birdotimigilo.
“Multaj homoj. Sed prefere ne vizitu ilin. Ni neniam iras tien,”estis la respondo.
“Kiaj estas tiuj homoj?”Doroteo demandis.
“Ne scias. Oni ordonis ke ni fortenu nin de la montaj vojoj, do ni obeas.
Ĉi tiu sabla dezerto estas su fiĉe bona por ni, kaj oni ne ĝenas nin ĉi tie,”deklaris la Totenhoto.
Do ili foriris de la viro kiu komfortigis sin en sia malluma loĝejo por dormi, kaj eliris en la sunlumon, prenante la padon kiu kondukis al la rokoplenaj lokoj. Ili baldaŭ trovis la grimpadon malfacila, ĉar la rokoj estis malglataj kaj plenaj de akraj pintoj kaj randoj kaj nun tute ne plu estis pado. Rampante tie kaj tie inter la rokegoj ili senhalte pluiris, malrapide ili altiĝis pli kaj pli ĝis fine ili atingis grandan fendon en parto de la monto, kie la roko ŝajne disfendiĝis kaj lasis altajn murojn ĉiu flanke.
“Eble ni iru ĉidirekte,”proponis Doroteo;“estas multe pli facile marŝi ol transgrimpi la montetojn.”
“Kion pri tiu a fiŝo?”demandis Oĵo.
“Kiu a fiŝo?”ŝi demandis.
La Manĝtula knabo indikis kelkajn vortojn pentritajn sur la muro de roko apud ili, kiun ne rimarkis Doroteo. La vortoj diris:
“ATENTU: JUP!”
La knabino okulumis tiun a fiŝon dum momento kaj poste turnis sin al la Birdotimigilo, demandante:
“Kiu estas Jup;aŭ kio estas Jup?”
La pajlulo gapneis. Poste ŝi rigardis Toton kaj la hundo diris “Vuf!”
“Nure eblos sciiĝi se ni antaŭeniros.”diris Ĉifoneroj.
Ĉar tio estas tute vera, ili antaŭeniris. Dum ili antaŭeniris, la rokaj muroj ĉiu flankaj pli kaj pli altiĝis. Baldaŭ ili atingis plian a fiŝon, kiu diris:
“AVERTO: JUP KAPITA.”
“Nu, rilate al tio,”komentis Doroteo, “se Jup estas kaptita ne necesas avertiĝi pri li. Negrave kiu estas Jup, mi multe preferas ke li estu kaptita ol kuranta libere.”
“Ankaŭ mi,”konsentis la Birdotimigilo, kapjesigante sian surpentritan kapon.
“Sed,”diris Ĉifoneroj penseme:
“Jup-te-hup-te-lup-te-gup!
Kial estas pasto en la sup’?
Nin avertas, sed ni certas, Ni lertas iri al la Jup.”
“Ve!Ĉu vi fartas iom mise, ĝuste nun?”Doroteo demandis al la Miksĉifona Knabino.
“Ne misfarta, freneza,”diris Oĵo. “Kiam ŝi diras tiaĵojn, mi estas certa ke ŝia cerbo iel difektiĝis kaj misfunkcias.”
“Mi ne komprenas kial oni avertas nin pri la Jup se li ne estas danĝera,”komentis la Birdotimigilo perplekse.
“Ne gravas;ni informiĝos plene pri li kiam ni atingos lin,”respondis la knabineto.
La mallarĝa kanjono turniĝis kaj tordiĝis tien kaj tien, kaj la fendo estis tiom mallarĝa ke ili povis tuŝi ambaŭ murojn samtempe kiam ili etendis siajn brakojn. Toto antaŭenkuris, petolante lude, sed subite li sonigis akran timbojon kaj revenis kurante al ili kun la vosto inter la kruroj, kion faras hundoj timoplenaj.
“Ha,”diris la Birdotimigilo, kiu gvidis, “evidente ni estas proksime al Jup.”
Ĝuste tiam, dum li ĉirkaŭiris akutan angulon, la pajlulo ekhaltis tiel subite ke la aliaj ĉiuj fraprenkontis lin.
“Kio estas?”demandis Doroteo, starante sur siaj piedpintoj por rigardi trans lian ŝultron. Sed kiam ŝi vidis kio estas ŝi kriis “Ho!”per miregoplena tono.
En unu el la rokmuroj —tiu maldekstre de ili —granda kaverno estis ĉizita, kaj antaŭ ĝi estis vico de dikaj feraj stangoj, kies suproj kaj malsuproj estis firme fiksitaj en la solida roko. Super tiu kaverno estis granda a fiŝo, kiun
Doroteo legis tre scivole, laŭte parolante la vortojn por ke ĉiuj sciu kion la vortoj diras:
“SINJORO JUP —LIA KAVO
La Plej Granda Sovaĝa Giganto Kaptita.
Alto, 7 Metroj —(Tamen li ne uzas subteran trajnon.)
Pezo, 750 Kilogramoj —(sed ki’logas?)
Aĝo, 400 Jaroj ‘kaj eĉ pli’(kiel diras reklamoj).
Temperamento, Terura kaj Feroca —(Sed ne dum li dormas.)
Apetito, Nesatigebla —(Preferas Viandajn Homojn kaj
Oranĝan Marmeladon.)
FREMDULOJ PROKSIMIĜANTAJ AL ĈI TIU KAVO
PRENAS SUR SIN LA RISKON!
P. S. — Ne mem provizu al la Giganto Manĝon.”
“Tute bone,”diris Oĵo, ĝemante;“ni retroiru.”
“La vojo estas longa,”deklaris Doroteo.
“Tiel estas,”komentis la Birdotimigilo, “kaj necesos tede rampi trans tiujn akrajn rokojn se ni ne povos uzi ĉi tiun padon. Mi opinias ke plej bone estos preterkuri la kavon de la Giganto kiel eble plej rapide. Ŝajne Sinjoro Jup ĝuste nun dormas.”