Do la matrono ridetis kaj respondis:
- Nenio speciala knabino! Onklino nun sentos vin pro la malpermesita - pikado, tranĉado, kemio! Nu, sekretaj notoj!
Rozo, malsukcese penante kovri sian nudecon per siaj manoj, respondis:
- Mi havas nenion, kaj ĝi estas humiliga kaj naŭza!
La matrono kun oficiraj epoletoj ridis kaj respondis decideme:
- Ne moviĝu! Alie ĝi doloros!
Kaj grandaj manoj en maldikaj kaŭĉukaj gantoj komencis senceremonie furaĝi ĉirkaŭ la bela, bela, deloga korpo de Rozo. Du aliaj gardistoj, ankaŭ viraj kaj altaj, firme tenis la junan, figuron per la manoj, ne permesante al ŝi kovri ŝiajn hontindajn lokojn per siaj propraj.
La granda matrono tiris la orelojn de Roza, palpis ŝin kaj rigardis en ŝiajn naztruojn. Tiam ŝi atingis la buŝon per siaj gantitaj fingroj. Kaj estis tre abomena, Rozo sentis sin malsana pro la tuŝo de kaŭĉuko. Krome, ekestis la penso, ke eble ĉi tiuj ne estas foruzeblaj gantoj, kaj ŝi uzis ilin pli frue, grimpante en la intimajn lokojn de virinoj. Kaj de ĉi tiuj pensoj, Rozo preskaŭ vomis. Nur titana klopodo de volo, kaj malemo montri ŝian malforton, permesis al Roza bremsi la liberigon de vomaĵo .
Kaj ŝiaj fingroj atingis la tonsilojn mem, estis sub la lango, palpis la ĉielon, malantaŭ la vangoj, kaj tre abomena gusto de kaŭĉuko restis en ŝia buŝo. Fininte kun la ĉeko en la buŝo, la matrono komencis denove knedi la bruston de Roza. Ĉe ŝia malglata tuŝo, la skarlataj cicoj de la juna virino ŝveliĝis kaj malmoliĝis.
La gardistoj ridetis kaj murmuris:
- Nu? Ŝati? Mi vidas, ke miaj karesoj ekscitas vin!
Rosa Luxembourg grumblis:
- Hundino! Kondutu tiel!
La ina oficiro en respondo forigis la junan revoluciulon en la vizaĝo kaj notis:
- Konu vian lokon kiel ribelulo! Alie mi sendos vin al la glaciĉelo - nuda!
Tiam ŝi daŭre senhonte furaĝis ĉirkaŭ la korpo de la kaptito.
Ŝiaj fortaj fingroj premis ŝian umbilikon, igante Rozan Luksemburgon krii pro doloro. Tiam ili sentis tre malglate kaj dolore sub la akseloj de revolucia virino.
Sed la plej malĝentila kaj humiliga estis ankoraŭ venonta. La matrono ordonis:
- Pli larĝe etendu viajn krurojn!
Rozo kontraŭvole obeis. Kaj la ina gardisto malĝentile metis sian grandan piedon en la vaginon. La ganitaj dikfingroj, glitigaj pro la salivo, kiu estis en la buŝo de la rozo, eniris la uteron de la virino tre profunde. La muroj de la vagino forte disiĝis, kaj ĝi fariĝis nekredeble dolora.
Rozo kriegis kaj ektremis, penante liberiĝi. Sed la potencaj gardistoj, kiuj havis konsiderindan sperton en la serĉado, forte tenis ŝin. La fingroj de la prizonestro atingis la uteron mem, kaj daŭre plukis. Ĝi estis kaj dolora kaj ege humiliga.
Kaj la vira gorilgardisto daŭre ŝpinis. Fine, post alia turno de sia grandega piedo, la revoluciulino morte paliĝis, kaj anhelante, ŝi malŝaltis. Ŝia kapo kun blondaj haroj falis flanken.
La prizonestro dekstre rimarkis:
- Ŝi estas ŝokita!
La granda matrono tre lerte frapetis la vangojn de Roza, masaĝis ŝian kolon, krude pinĉante ŝin. La virino rekonsciiĝis. Estis larmoj en ŝiaj okuloj pro doloro kaj humiliĝo. Ŝi atendis ĉion de la malliberejo, sed ŝi ne pensis, ke ŝi estos renkontita tiel, malĝentile, kvazaŭ ŝi ne estus homo, sed malpli ol besto.
La ĉefmatrono afable diris:
- Nu, ne timu! Nun kliniĝu, via onklino sentos vian azenon kaj la plej malbona estos finita!
Rozo per tremanta voĉo, faligante larmon sur la plankon, diris:
- Eble ni ne devus!
La gorila gardisto grumblis.
- Ne! Ĝuste tion vi bezonas! Ni klinu ŝin!
Potencaj provosistoj malglate tordis la brakojn de Rosa, igante ŝin sibili pro doloro kaj kliniĝis. La knabino estis en la pozo de kancero. Kaj ŝia nuda korpo brilis pro ŝvito, kvazaŭ oleita.
Kaj la gorilgardisto, sen ceremonio, enŝovis ŝiajn du grandajn, longajn fingrojn en ŝian anuson. Kaj tre profunde, al la tre dika intesto algluiĝis. Rozo kriegis pro doloro kaj honto. Tre fortaj inaj prizonestroj tenis ŝin firme kaj ne lasis ŝin eskapi. Kaj la potenca mano de la kontrolisto svarmis en la azenon de bela kaj deloga revoluciulo.
Rozo ĝemis, kaj ŝiaj nudaj mamoj leviĝis kaj falis. Kaj larmoj fluis laŭ lia elĉerpita, pala vizaĝo. La serĉo estis kiel torturo, kaj morala kaj fizika.