ԿՈՐՍՎԱԾ ԲԱՐԴԻՆԵՐ

Ես ժպտացի:

– Գնում ենք, – ասաց Բորյան, նայելով գետնին,– երեկոյան վեցին Վորոշիլովգրադում պիտի լինենեք:

Ես դուրս եկա ճանապարհելու:

– Ուլյան գիտի՞, որ գնում եք, – ասացի ես, ծածուկ նայելով Տոլյային: Ես վաղուց գիտեյի, որ Տոլյան անտարբեր չէ Ուլյայի նկատմամբ:

–Իհարկե, – արագ ասաց Բորյան: -Այնտեղից ենք գալիս: Նա քիչ հետո կգա քեզ մոտ: Ինքն ասաց:

Մինչև փողոցի ծայրը գնացի նրանց հետ:

– Երևի, էլի կգամ, – կամացուկ ասաց Բորյան:

–Ե՞րբ, – հարցրի ես:

–Եկող շաբթին երևի: – Նա երկար նայում էր ինձ: – Կգանք ձեզ տեսնելու ու նորից կգնանք: Քեզ ու Ուլյանին այսինքն: Տոլյայի հետ պայմանավորվել ենք արդեն:

–Պետք չէ, -ասացի ես, նայելով նրան: -Լսու՞մ ես, Բորկա, պետք չԷ:

–Ոչ, կգամ,– առարկություն չվերցնող տոնով ասաց նա: – Անպայման կգամ: Մի՞թե դու չես կարոտում, – հանկարծ հարցրեց նա:

– Կարոտում եմ, – խոստովանեցի ես, գլուխս սեղմելով նրա ուսին: – Իհարկե կարոտում եմ …

Ես երկար ժամանակ մնացի այդպես, նրան ամուր հպված, իսկ հետո, թեթևակի հրելով նրան, ասեցի.

– Գնա, տղաները սպասում են։

Նա գնում ու ետ էր նայում: Անընդհատ շրջվում ու ետ էր նայում…

P. S. Գնացինք Վիտյային ճանապարհելու: Բաժանվելիս նույնիսկ չժպտաց մի անգամ: Նա բռնել էր բեռնատարի թափքակողից ու շարունակ նայում էր իմ կողմը: Մի՞թե ես, իրոք մեղավոր եմ նրա առաջ: Ես Բորյային եմ սիրում: Եվ Վիտյայի առջև ուրիշ մեղք չունեմ դրանից բացի: Հիմա էլ, այս պահին, իմ աչքի առաջ է Վիտյան: Տխրությամբ ու թախիծով լի նրա հայացքը չեմ մոռանա երբեք…

–Մայեչկա, ոնց որ քեզ են կանչում,-մյուս սենյակից ասաց

Մայան արագ փակեց օրագիրը, դուրս եկավ պատշգամբ: Աղջիկներն էին՝ Ուլյան, Նինա Մինաևան, Շուրան, Զինան, Լիլիան, Անգելինան, Նինա Գերասիմովան, Վերա Պոկրովինան և, իհարկե, Ալեքսանդրա Եմելյանովնան: Նրանք կանգնել էին բլրի վրա, տներից այն կողմ, բլրի վրա թեթև քամի էր, քամին փողփողում էր նրանց չթե շրջազգեստները, մազերը շարունակ թափում էր ճակատներին, իսկ նրանք ուշադրություն չէին դարձնում, կանգնել էին բլրի վրա ու ձեռքով էին անում:

– Հիմա գալիս եմ,– ձեռքն օդում ճոճեց Մաշան:– Մի քիչ սպասեք:

– Շուտ արա, թե չէ նկատողությունն արդեն պատրաստ է, – հեռվից կանչեց Ուլյան:

Քանի օր էր Աննա Փեհլիվանովան հիվանդ պառկած էր, աշխատանքի չէր գնում: Բայց այսօր որոշել էր աշխատանքի դուրս գալ:

–Սպասիր, միասին դուրս գանք, – մայրը որոնեց, գտավ դռան բանալին:

–Դու ու՞ր ես գալիս, մամանյա,– մի պահ կանգ առնելով և նայելով մորը՝ հարցրեց Մայան: – Գոնե երկու օր էլ պառկեիր:

– Հեշտ է ասելը՝ երկու օր էլ պառկեիր: Իսկ այնտեղ, աստված գիտի, թե ինչ է կատարվում: Մի հասարակ գրիպի համար արդեն մի շաբաթ է տանն եմ:

– Քեզ է թվում՝ հասարակ է: Գրիպը բոլորովին էլ հասարակ հիվանդություն չէ, մամանյա: Ինքդ հո գիտես, թե ինչպիսի հետևանքներ է տալիս:

– Իհարկե, գիտեմ, – գորովանքով նայելով աղջկան, ասաց մայրը: – Շատ վատ հետևանքներ է տալիս: – Մոր կկոցված աչքերը ժպտում էին:

– Հիմա էլ ծիծաղու՞մ ես, մամանյա: – Իբր նեղացած՝ Մայան իջավ բակ: – Իսկ եթե հանակարծ նորից հիվանդանա՞ս,– շրջվելով հարցրեց նա:

– Չեմ հիվանդանա, – կողպելով դուռը ասաց Աննա Փեհլիվանովան և, բանալին դնելով պայուսակում, Մայայի ետևից գնաց դեպի ելքի դուռը:

Անձրևից հետո տաք արև էր:

– Տես ինչ հիանալի եղանակ է Մայա, – ծածկելով այգու դռնակը, ասաց մայրը: – Իսկ դու ինձ ասում ես՝ կհիվանդանաս:

Մայան թևանցուկ արեց մորը, և նրանք քայլեցին ճանապարհի կողմը:

Աղջիկները վերևից, բլրի կողմից, աղմկելով իջան ճանապարհի վրա:

– Ահա և մենք, – դեռ հեռվից ժպտաց Ուլյան: – Բարև ձեզ Աննա Վասիլևնա:

– Շատ բարև, -պատասխանեց Աննան: -Ինչպե՞ս ես, Ուլեչկա:

– Շնորհակալություն, Աննա Վասիլևնա, լավ եմ:

–Դու՞ք ինչպես եք, Ալեքսանդրա, -Աննա Վասիլևնան ժպտուն նայեց Ալեքսանդրա Եմելյանովնային: – Աղջիկները ինչպե՞ս են պահում ձեզ:

– Առանց նրանց գժվել կարելի է, Աննա Վասիլևնա, -ժպտադեմ ասաց Ալեքսանդրա Եմելյանովնան, գորովագին նայելով Մայային:

– Իսկ գիտե՞ք թե ինչ մտածեցինք մենք, Աննա Վասիլևնա, երբ դուք դուրս եկաք այգուց,– առաջ գալով ասաց Ուլյան՝ չարաճճիորեն նայելով Աննա Վասիլևնային: – Այսինքն, երբ դուք և Մայան գալիս էիք մեր կողմը:

–Ի՞նչ մտածեցիք,– հետաքրքրասիրությամբ հարցրեց Աննա Փեհլիվանովնան, ուշադիր նայելով և սպասելով թե՛ ինչ կասի նա:

–Մենք մտածեցինք, որ դուք և Մայան բոլորովին նման չեք մոր ու աղջկա, – ասաց Ուլյան ժպտալով: – Դուք ավելի շուտ քույրեր կսազեք: Բայց ոչ մայր ու աղջիկ, ազնիվ խոսք:

– Ուլեչկա, մամանյայիս աչքով չտաս,– ժպտաց Մայան: – Դու շատ չար աչք ունես, ես դա գիտեմ. դառնությունս փորձ ունի:

Բոլորը ծիծաղեցին:

– Աննա Վասիլևնա,– ծիծաղի միջից ասաց Ոլյան:– Տեսնու՞մ եք ինչեր է ասում ձեր հավերժահարս Մայեչկան:

–Լավ հավերժահարս է,– նայելով աղջկան ու փակ շուրթերով ժպտալով ասաց Աննա Փեհլիվանովան: – Մազերն էլ կտրել է: Իսկապես հավերժահարս է :

–Դե դա ոչինչ, Աննա Վասիլևնա,– Մայային աչքով անելով, կրկին խոսեց Ուլյան:– Հասունության ատեստատ է ստացել, մի բանով պիտի՞ երևա, թե՞ չէ: Հետո էլ գրազի հարց էր: Բորկա Գլավանի հետ գրազ էր եկել, որ ատեստատը ստանալուն պես մազերը կտրելու է : Նա ասում էր՝ չես կարող կտրել, մայրիկիցդ կվախենաս, Մայան էլ թե՝ կկտրեմ: Ու կտրեց: