– Tak. Belgijski student zgubił paszport w hostelu Ifjúság.
– Kiedy?
– Na razie nie możemy tego ustalić. Przyjechał w piątek po południu dwudziestego drugiego lipca. Alf Matsson zgłosił się tego samego dnia wieczorem.
– To by się zgadzało.
– Prawda? Kłopot polega na tym, że ten młody człowiek, Roeder, jest na Węgrzech pierwszy raz i nie zna naszych procedur. Uznał za rzecz oczywistą, że paszport odbiera się dopiero w momencie opuszczania hotelu. Ponieważ miał rezerwację na trzy tygodnie, w ogóle o tym nie myślał i poprosił o paszport dopiero w poniedziałek, czyli tego samego dnia, kiedy się poznaliśmy. Był mu potrzebny do załatwienia bułgarskiej wizy. To naturalnie jego wersja.
– Może być prawdziwa.
– Oczywiście. W recepcji są przekonani, że Roeder wziął paszport następnego dnia rano, czyli dwudziestego trzeciego, kiedy Matsson przeniósł się z Ifjúság do Duny i przepadł bez wieści. Roeder przysięga, że nie brał paszportu, a personel jest absolutnie pewien, że paszport leżał w jego przegródce w piątek wieczorem, powinien go zatem odebrać w sobotę rano. Takie są procedury.
– Czy ktoś z pracowników pamięta, że dostał go z powrotem?
– Nie. Nie można tego od nich wymagać. O tej porze roku często mają po pięćdziesiąt paszportów dziennie i tyle samo wydają. Poza tym kto inny sortuje je wieczorem i wkłada do przegródek, a kto inny wydaje następnego dnia.
– Czy widział pan Roedera?
– Tak. Został w hostelu. Ambasada załatwia mu powrót.
– No i jak? Jest podobny?
– Ma brodę. Sądząc z fotek, nie są zbyt podobni. Ale rzadko przypominamy siebie na starych zdjęciach paszportowych. Równie dobrze ktoś mógł w nocy ukraść jego paszport. Nic prostszego. Recepcjonista jest sam, czasami musi się odwrócić albo na chwilę wyjść. A kontrolerzy nie mają czasu na studiowanie twarzy, kiedy przez granicę przelewają się tłumy turystów. Jeśli pański rodak wziął paszport Roedera, równie dobrze mógł na nim wyjechać z Węgier. – Szluka milczał przez chwilę. – W każdym razie ktoś to zrobił.
Martin Beck wyprostował się.
– To pewne?
– Tak. Otrzymałem wiadomość dwadzieścia minut temu. Mamy zezwolenie Roedera na wyjazd. Odebrała je policja graniczna w Hegyeshalom w sobotę po południu dwudziestego trzeciego lipca. Od pasażera pociągu ekspresowego Budapeszt–Wiedeń. Pasażerem nie mógł być Roeder, bo wciąż u nas jest. – Szluka zawahał się. – Znaczyłoby to, że Matsson opuścił Węgier.
– Nie – powiedział Martin Beck. – On tam w ogóle nie był.
Rozdział 24
Martin Beck źle spał i wcześnie się obudził. Mieszkanie w Bagarmossen wydawało się nijakie, bez wyrazu, wszystkie dobrze mu znane sprzęty ani go ziębiły, ani grzały. Wziął prysznic. Ogolił się. Wyjął odprasowany szary garnitur. Ubrał się z niezwykłą starannością. Wyszedł na balkon. Nie padało. Spojrzał na termometr. Szesnaście stopni. Jak na słomianego wdowca przystało, zjadł obrzydliwe śniadanie (popił sucharki herbatą) i czekał.
Kollberg był o dziewiątej w towarzystwie Stenströma. Pojechali na komendę.
– Jak poszło? – zapytał Martin Beck.
– Tak sobie. – Stenström wertował notatnik. – Molin pracował w sobotę. To pewne. Siedział w redakcji od ósmej rano. W piątek nie ruszał się z domu, odsypiał trudy pijackiej nocy. Trochę się poprztykaliśmy o to spanie. Powiedział, że nie spał, bo miał doła. „Nie wiesz, pędraku, co to znaczy mieć doła i leżeć w wyrze z lękościskiem? Nadajesz się na policjanta, bo ni cholery nic nie rozumiesz”. Zapisałem słowo w słowo.
– A niby czemu miał lękościsk? – zapytał Kollberg.
– Chyba sam tego nie wiedział. Nie pamiętał, co robił w nocy z czwartku na piątek. I wcale się tym nie przejął. W ogóle był okropnie bezczelny i nabzdyczony.
– Dalej – przynaglił go Martin Beck.
– Niestety, wczoraj się pomyliłem, mówiąc, że Lund i Kronkvist są czyści. Okazało się, że na Lidingö z dziewczynami pojechał nie Kronkvist, tylko Fors. Za to Kronkvist pojechał z Lundem do Karlstadu. Nie w piątek, tylko w sobotę. Trochę to zagmatwane, ale nie wydaje mi się, żeby Lund kłamał, kiedy podawał pierwszą wersję. Nie bardzo pamiętał. On i Kronkvist byli najbardziej pijani z całej paczki. Lundowi wszystko się pomieszało. Fors był przytomniejszy i wyjaśnił mi, co i jak. Ledwie przyjechali do mieszkania panny Svensson, Lundowi urwał się film i cały piątek miał z głowy. W sobotę rano zadzwonił do Forsa, który go stamtąd zabrał, i poszli do knajpy. Do baru Opera, nie do restauracji Pod Cynowym Pucharem, jak myślał Lund. Kiedy Lund coś przekąsił i wypił dwa piwa, przejrzał na oczy, wrócił do domu, zabrał sprzęt fotograficzny i pojechali z Kronkvistem do Karlstadu. Kronkvist był wtedy u siebie.
– A co robił wcześniej?
– Leżał w domu, czuł się pod psem. Pewne jest tylko to, że był tam w sobotę o wpół do piątej po południu.
– Sprawdziłeś?
– Tak. Wieczorem przyjechali do hotelu w Karlstadzie. Kronkvist też cierpiał na lękościsk. Tak mi powiedział. A Lund powiedział, że na nic nie cierpiał, bo za dużo wypił. Aha, Lund nie nosi brody. Zapisałem to.
– Aha.
– Gunnarsson miał lepszą pamięć. W piątek siedział w domu i pisał. W sobotę był w redakcji przed południem i wieczorem, żeby oddać różne artykuły.
– Wiesz to na sto procent?
– Tego bym nie powiedział. Redakcja jest duża, nie znalazłem nikogo, kto by to potwierdził. W każdym razie na pewno podrzucił jeden artykuł, ale mógł to zrobić rano albo wieczorem.
– Paszporty?
– Zaraz. Pia Bolt też była dość przytomna. Ale nie chciała powiedzieć, gdzie spędziła noc z czwartku na piątek. Odniosłem wrażenie, że z kimś się przespała i wolała nie mówić, z kim.
– To całkiem prawdopodobne – przyznał Kollberg. – W końcu był czwartek i w ogóle.
– Co masz na myśli? – zapytał Stenström.
– Nic. Może numerek nie był popisowy.
– Dalej – powiedział Martin Beck.
– W sobotę od jedenastej przed południem była u mamy. Dyskretnie sprawdziłem. A teraz paszporty. Molin nie chciał mi pokazać. Powiedział, że nie będzie się legitymował we własnym domu. Lund ma prawie nowy paszport. Jest fotografem i dużo jeździ. Ostatni stempel przybili mu na Arlandzie szesnastego czerwca. Wracał z Izraela. Chyba się zgadza.
– Nie chciał pokazać paszportu – wtrącił Kollberg. – I położyłeś uszy po sobie?
– Pia Bolt dwa lata temu była tydzień na Majorce. I to wszystko. Kronkvist ma stary paszport. Wygląda jak główka kapusty, jest pobazgrany i zniszczony. Ostatni stempel przystawili mu w maju w Göteborgu, kiedy przyjechał z Anglii. Gunnarsson też ma stary paszport, ale w ciut lepszym stanie. Są tam stemple z Arlandy, wyjazd siódmego maja i powrót dziesiątego maja. Powiedział, że był w zakładach Renault w Billancourt. Francuzi najwyraźniej nie stemplują paszportów.
– Tak, to prawda – wtrącił Martin Beck.
– Wszystkich nie zdążyłem przepytać. Krister Sjöberg był w domu z rodziną, mieszka w Älvsjö. Meredith to Amerykanin, w dodatku kolorowy.
– Możemy go olać – powiedział Kollberg. – I tak nie moglibyśmy go przyskrzynić, bo by nas hipisi obdarli ze skóry.
– Głupi jesteś.
– A to mi nowina! Myślę, że nie musisz kontynuować.
– Tak – zgodził się Martin Beck. – To nam wystarczy.
– Wiecie, kto to jest? – zapytał Stenström.
– Tak nam się przynajmniej wydaje.
– Kto?
Kollberg przeszył Stenströma wzrokiem.
– Ruszże mózgownicą, człowieku. Czy to Alf Matsson był w Budapeszcie? Czy Matsson wziąłby z sobą tyle szmalu na towar i zostawił wszystko w walizce w hotelu? Czy Matsson podrzuciłby klucz pod drzwi komendy policji? Powinien ją raczej omijać szerokim łukiem, prawda? Dlaczego Matsson w ogóle miałby w taki sposób aranżować własne zniknięcie?