А на шарэнніку хлусня
І мусіць быць салодкай.
Каб выплысці на бераг дня,
Хоць пасылай за лодкай.
Вясло развагі
Спаласні.
Але душа абные
І зноў падасца да хлусні
На астравы начныя!
* * *
Шчаслівай зоркі самародак
Цвяліўся з вечнай нематы.
Ашчадна жыў далёкі продак
I ліха важыў на фунты.
* * *
Хай хваля паспіць пад чаўнамі.
Блакіт, туманом палавей!
Ластаўка дзень пачынае,
Канчае дзень салавей.
Упрочкі ціша начная
Збіраецца.
Бор, не ўдавей!
Ластаўка дзень пачынае,
Канчае дзень салавей.
У песні аб сінім Дунаі
Усцешна, душа, ласкавей:
Ластаўка дзень пачынае,
Канчае дзень салавей...
* * *
Ранак — рынак.
Ну, а дзень — кірмаш.
Разгавей на досвітку душу:
Даль адмервай і надзеі важ,
Засветла вяртайся з кірмашу!
* * *
Не трэба
З жанчыны рабіць святую.
Яна зямная, як сенажаць.
Няхай бунтуе,
Адчай бінтуе.
Ёй гора жаць і дзяцей раджаць.
Начэе смуткам,
Днее слязою.
Займаюцца на сенажаці ў цішы
Зняверу дзядоўе
І красак сузор'е —
Каб знічкамі. падаць
У студню душы...
* * *
Дабраўшы праўды груз, лухты луску
Тугу дапіўшы з зорнага каўша,
Дзіцём застанься здзіўленым, душа
Нібы адбітак ножкі на пяску.
Чалавек
Не хлеба кус
І сала шмат,
А сэнс ядра зямнога
Разгрызці трэба акурат.
Спраў шмат,
Турбот замнога:
Чарэпаць золата i гразь,
За д'ябла i за бога,
За ўсіх адказным быць,
Іграць
Яшчэ сябе самога.
Нябыт пільнуе кожны міг,
І шчэрыцца знямога.
Усё ён ведае i ўсіх,
Апроч
сябе самога!
* * *
Бачаннем не зловіш жураўля.
Дый лавіць яго ці ёсць патрэба.
Без сініцы смуціцца зямля,
Без жураўкі сірацее неба.
Чорна-белы адвячорак
Згалелы цень сукоў
Прарэзаў снег пухнаты.
І прывід матылькоў
Счэз, ветрыкам пагнаты.
Стаў дням губляцца лік.
Хоць зоркам дай агню ты!
За ўзгоркам знік цалік,
Узмежкамі пагнуты.
Забылі балаты
На свой настрой паганы,
І рэха з белаты
Хрыпіць, як бом пагбаны...
* * *
Цяжка стыхіі стрымацца ў сваіх берагах,
Сляпая любоў адчаю — капрызная.
Калі мора ўскалыша
На хвалях сваіх ураган,
Разумець пачынаеш
Ветразя гордую рызыку.
* * *
Баюся,
Не пераплыву
У пасляваенным гарадку
На вольным быстраку
Раку,
Каб вольнай мець
Адну руку,
Не акунуўшы галаву...
Маленства плыткая рака
Глыбокая для хлапчука.
А берагі!
Да неба — той,
Другі —
З трывожнай нематой.
На рэках сталасці віры
Скруціць мяне хацелі ў крук.
Быў на жары
І на вары,
Часамі не хапала рук.
І захлынала з галавой
Бядой,
Як палыны, сівой.
А ўсё здаецца,
Я плыву,
Не акунуўшы галаву...
* * *
Свой сэнс мае звычай няўмольны, калі
Ён тлен чалавечы паліць
І попелу жменьку вяртае зямлі...
Каб узыходзіла памяць.
* * *
Салёны пот здаўна,
Але
Спазнацьмеш на сваім чале.
Цябе мазоль твой знойдзе,
Ды
Адчуй, як ён свярбіць, цвярды.