Вядома, прэсны ён,
Аднак
Ты сам свой рассмакуй праснак.
Хоць ісціна адна,
Усё ж
Сам ёю думку растрывож!
* * *
У вечнасць, бы ў люстэрка чараўнічае,
З надзеяй кожнае жыццё глядзела.
Люстэрка прывідны адбітак нішчыла
І тут жа халадзела
Знелюдзела...
* * *
Замоўкне ён,
Замілавання дрозд,
І папярхнецца даўкаю журбою,
Калі ты сам адчуеш
Свой узрост,
Свой даўні. доўг
Перад самім сабою.
І толькі
Клопату вясновы шпак
Ласкава дасць табе
Адчуць да рэшты
Пяшчоты прысмак
І адчаю смак,
Пакуль ты
На вышэйшы сук дзярэшся...
* * *
Сабоp уявы, постраху хлявец
Не змеецяць статак жахаў вогнехібых:
Няўжо на дзьмухавец падобны выбух
Зямлю здзьмухне,
Як вецер —
дзьмухавец?
Дарога
Мяне павядзеш ты у апошні шлях,
Забудзешся ў дзень той самы.
Прыцемкі ў згорбленых хатулях
Цень панясуць у прысады.
Закрые мне вочы, як медзякі,
Каравых бяроз жаўталісце.
Хіба верабей пра мяне:
— Дзе такі? —
Спытаецца, як калісьці.
Я права не маю ў крыўдлівай нудзе
Судзіць цябе дужа строга.
Ты права не маеш спыніцца нідзе —
Такі табе вырак,
дарога.
* * *
Палічыш пасля намалот, недарод,
Пад зябліва плошчу, на выпасе статак.
Паслухай спярша, як спявае народ,—
Пазнаеш, чым край ад прадвесня багаты.
Прысмалкі
Прысмаліла сонца палазню —
Зачарнелі прысмалкі.
Палазня сняжком запала —
Сню
Веснавыя прысмеркі.
Сівярэц вясновы прызнаю
З ледзяшовай прызмаю.
Думку з радаснай пары сную
З прызімку капрызную.
Крыгагрому здрадлівы паром
Завірыцца ямамі.
Сніць ралля
Зігзаметры барон.
Рэчка трызніць ямбамі.
* * *
Зварот салодкі да жытла.
Мёд ранішні,
І ён змяркаецца.
І ў джале,
Што перасмыкаецца,
На нейкі міг жыве пчала.
Крапіва
Уладна пахне крапіва
І забыццём, і жалем.
Між іншых траў —
Трава-ўдава,
Яе сярпом не жалі,
Увагай абышла каса,
Рука без рукавіцы.
Раса — сцюдзёная краса
Па звычаю баіцца.
Тут вугалеў
Завейны дым,
Вясна ішла па мінах.
Па ўсім жывым,
Цяпер былым,
Рунее напамінак...
* * *
Нічога не разумеючы —
Дзе Афрыка, дзе Еўропа?
Вечны, не іржавеючы,
Грукае лом далакопа.
* * *
Навала брала
Спакой калішні.
Вайна гуляла
У трэці лішні.
Каму зацішней
Ад ліхалецця:
Не трэці лішні,
А кожны трэці.
Ад ран смяротных
Гаіў трыпутнік.
Няўмольны, з фронту
Ляцеў трохкутнік.
Цягні трохтонку,
Шафёр-пакутнік.
Вайна, і жонка,
І ён —
трохкутнік.
* * *
Няхай плывуць чаўны вясны,
Вязуць у сны сыноў спакой,
Каб не спыталіся сыны:
«Пасля вайны... пасля якой?.
* * *
Вогнішча ў лузе даходзіць дымліва,
Золь сарамліва праймае.
Лісцю,
Што верасень пусціць на мліва,
Вольна былося пры маі.
Сыдуцца ў крыўдзе —
У лютай карыдзе,
Зглухнуць вятрыскі ад гаму.
Жалом агорне,
Шчымліва адыдзе
Ціхая восень,
як мама...