* * *
А цішыня, як сон.
Давер спакою крок.
Ані чуваць красён,
Што ткуць ласкавы змрок.
Раптоўны самалёт
Апудзіць цішыню.
Снег —
Дымна-белы кот
Зацягвае курню.
Крамянай чысціні
На ўвесь бы свет было.
А ў вышыні —
Зірні:
Нервовых зор табло!
Задуманы, здзьмухні
Цішынку з далані.
Дарэмна не мані
Сабе і цішыні.
* * *
Смяемся дасюль з першабытных людзей:
Іх прагнасць не мае карысці —
Пад старасць грызуцца за костку люцей,
Бо косткі няма чым грызці!
Зімовы досвітак на ўзмор'і
На бераг ціснецца гарбалысы табун,
У небе парваным
Паўтарыўшыся прыцемна.
Здаецца, ваколлю надзелі
На галаву стаўбун.
Хвалі злізваюць з белапесу
Свае ж парыціны...
Першы прарок
Той зрок напяты,
Паганскі крок
Якой асвяціць баладай,—
Прашчур кудлаты
Кудлаты змрок
Гнаў галавешкай кудлатай?!
Урок англійскай мовы
Боцікі гумовыя,
Не зусім зімовыя.
Вочы ў сэрца ломяцца.,
Як шалёны бэз.
Шалік мамай звязаны,
І звініць ін'язаўка,
Зябкая, няўлоўная,
Як сінічка:
Yes!
Ад Шэкспіра, дбайная,
Давядзе да Байрана.
Покуль не запрэжаны,
Будзеш чуць адно.
Недзе ля Халопеніч
Потым расшалопаеш,
Воз сямейны цягнучы,
Іншы выгук:
No!
У зялёных затоках
Як з іншых Сусветаў завезены,
Не выплывуць з цемры ляска
Наіўныя рыбы —
Бярэзіны.
Світае ласкава луска...
* * *
Ані чакай парук, зарук,
Каб быць у гаеву ў ласцы.
Трымайся ў небе, як жаўрук,
На песні ўласнай...
* * *
Aдчайнасцю атаў
Запахлі ледзяшы.
Я ўсё табе аддаў
З патайнікоў душы.
Як леташнік, адтаў
Па цёплым тумане.
Няўжо ўсяго аддаў
І больш няма мяне?!
* * *
Не рві
Балючае карэнне,
Не абярні вясну зімой,
Хоць пашкадуй адбітак мой,
Маё зямное паўтарэнне.
Хапае ў скрухі верацён,
Каб нітак для бяды напрасці.
Зачаўся,
Як зарок на шчасце,
Маладзічок з забытых дзён.
Не дай мне стаць
Аглухлым звонам,
Якому вырвалі язык.
Не дай,
Каб захлынуўся сконам
Мой у нябыт апошні крык!
* * *
Хай не відно —
Прадонне мае дно.
Пяшчота не бацькоўская ў айчыма.
Жыццё
І распачатае віно
Распачынаць нанова немагчыма...
* * *
Нa досвітку абраць
Сабе сцяжыну дня,
Што падшукаць аброць
Для быстрага каня.
Паплечніцу абраць
Сабе да схілу дня,
Што поле абараць,
Дзе ў мінах цішыня.
Ладзь з любасці аброць,
Спех не бяры ў сябры.
Пяшчоты клін
Не зблоць —
З павагай абары!
* * *
Я заклаў свой спакой, душу,
А табе гэта ўсё — не замнога.
Адпусці мяне, я прашу,
Хоць на міг да сябе самога!
* * *
Хваліце лёт мяча
І лязгат клюшак,
Больш дбайце аб вуллі —
Не аб валлі.
Шануйце галасы
Людзей i птушак —
Без ix
Маўкліва стане на зямлі.
Запамінайце іхнія імёны,
Не пакідайце гэта на пасля.
Бо галасамі
Шар зямны — зялёны,
Гаворыць імі
З вечнасці зямля.