Кожную вясну
Маіх
Вёсен меней, меней —
Не бяру ў бярэма ix,
Захінаю жменяй...
* *
Узгоркам на прыслон
Свярбіцца —
Тачыцца пачала трава.
Сарока —
Снежкай на вярбінцы.
І жаўрукоў —
Як з рукава!
Настрой падрос,
І ранак вырас.
Аберуч зоры латашы.
У рэках — глыбасць,
Небе — шырасць,
І толькі шчырасць —
У душы!
З пашанай хочацца схіліцца
Над зыбкай шыбінай стаўка
Перад рунявасцю ігліцы,
Перад раптоўнасцю лістка...
* *
Даўні
Гаспадарчы клопат:
Толькі б выйсці на вясну —
У густую сінізну,
Смелы высвіст,
Цёплы лопат.
На вясну я зноўку выйшаў,
Шчыры шчэбет
Лашчыць слых,
Стала больш
Сяброў былых,
Больш
Прыгорбленых узвышшаў.
Болей
Дамавін цяжкіх,
Што мае прыгнулі плечы.
Зор паменела маіх
У табе, спрадвечны
Млечны.
Менш падкоў,
Віхрастых грыў
Рысакоў
Майго адчаю.
Быццам за абрыў
Забрыў —
Я са смуткам прыкмячаю.
Зоркі роспачы
Гашу,
Сашчапіў далоні дошчак —
І шпакоўні,
І душу
Перапоўні,
весні пошчак!
Сябрам
Пазнаў спаўна ўсяго ў жыцці
Павагу і знявагу,
Да славы сватаўся ў зяці
І траціў раўнавагу.
Каго любіў —
Таго любіў,
А ненавідзеў — шчыра;
Хлусні не кленчыў,
Лоб не біў,
Не прымяраў мундзіраў.
Ад жалю зойдуцца бары,
Труной запахнуць дрэвы,
Скажу:
— Я жыў для вас,
Сябры.
Жывіце за мяне вы!
* * *
Недзе пасля маіх сарака
І трыццаці гадоў паваенных
Я стаў забываць
Халадок курка,
Дзень у здранцвенні
І ноч у енках.
Дабро і зло
Канкрэтным было,
І ласка таксама
Была канкрэтнай:
Дахам — жытло,
Папялішчам — тло,
Лес перасохлым
Давіўся крэктам.
Тады першабытны
Аслеплы страх
На белы свет выпаўзаў,
Паганец.
Сваю ненажэрнасць
Насыціць праг,
Перабіраў пажараў ружанец.
І так асмялеў у густой паўсці,
Здаецца, на волю
Вырваўся ўчора,
Не хоча, нячысцік,
Назад паўзці:
Першабытна самога
Жахае пячора.
Дагэтуль
Пасля маіх сарака
I трыццаці заклапочаных,
Мірных —
Гатова
Пагляд засланіць рука,
Ступае нага па куп'і,
Як па мінах...
* * *
Штогод уцякае хутчэй
Прыгорблены твой небасхіл,
А лёс і ўсяго што пакінуў —
Вясёлае ранне вачэй,
Паўдзён нерастрачаных сіл
І прыцемак прыпамінаў...
* * *
Жытло маёй душы
Заселена табою,
Святло маёй тугі
Зацеплена табой.
Святла не патушы,
Бо ўцёмначы абое
Абралі шлях даўгі
З адвечнай варажбой.
Настрою б не ўрачы
Твайго, нібы прыбою,—
Каб згода не сплыла,
Як па вадзе кругі.
Світае мне ўначы,
Я высветлен табою.
Не пакідай жытла,
Святло маёй тугі...
Табе
Журбе не скажаш: «Згінь!»
Яна адчаю рада.
Ты — зніклівая плынь,
Жаданая, як здрада.
Май літасць,
Напамін,—
Гады не перагортвай.
Ты — плынь,
А я — палын,
Ад смутку перагорклы.
Як раніцы,—
Глыну.
Надзея не пакіне:
Сівому палыну
На міг
Адбіцца ў плыні...
* * *
Лятуць не да мяне
Тваіх брывей стрыжы.
У смелай гамане
Я смешны і чужы.
Не прыручыць стрыжоў,
Як іх ні сцеражы.
Пазней за ўсіх прыйшоў,
Пайду раней — чужы...