* * *
Ты чула словы ўсе,
І пошапты, і ўздыхі,
І гэты шал міне —
Цвяроза верыш ты.
Чаму ж цябе нясе
У зман затокі ціхі
І крыгалом мяне
Шпурляе ў вір круты?
* * *
Я стану, як стэп, салёны,
Нібы Ледавіты,
Шквальны,
Каб толькі пачуць:
— Шалёны!
Каб толькі пачуць:
— Ненармальны..
Растаю боязі льдзіны,
Садзьму
Недаверу барханы —
Каб толькі пачуць:
— Адзіны!
Каб толькі адчуць:
— Каханы...
Гатоў на любыя згубы,
Каб моўклі губы адчаю —
Абы не адчуць:
— Нялюбы...
Абы не пачуць:
— Звычайны...
* * *
Зялёная імга
Адлегай лес хістае.
Зялёная туга,
Што не са мною тая,
Якая не са мной
Сасной
Вясне шумела,
Травою сакаўной
Хмяліла
I хмялела —
Не ад маіх вачэй,
Не ад майго адчаю.
Самота,
Не ваўчэй!
Надзея выручае.
Нядзеліцца душа —
Абнашчыцца лістамі...
Трывогай ледзяша
Адлега
Лес хістае.
* * *
Нібы раўчук,
Праз тры хады,
Нястрыманы ў журбе,
Праб'юся я
Праз тры гады,
Праз трыснягі,
Праз тры снягі —
Абы шумець табе...
* * *
Боль расстайных дарог
Студзіць снег вінаваты.
Маладзік бы запрог,
Маладзёнам — у сваты!
Хоць на ласку жадзён,
Пазнавата
У сваты.
Мала дзён,
Маладзён,
Маладзён сіваваты.
Да цябе — ўсім назло! —
Хоць бы грукам у дзверы.
Снегам бы замяло,
Заняло недаверы.
Да цябе — ўсім назло! —
Хоць як крок ля парога.
Да цябе не было
Анікога,
Нічога!
Што там будзе пасля,
Будзе — i перабудзе.
Здрыганецца зямля
У веснавым перапудзе...
Нагаданая ідылія
Счахла сціхлае золата грубкі,
Занялося ласкавым попелам.
Абраніла пяро галубкі
Пахаплівая ноч над поплавам.
Гасне прывідны захад грубкі.
Згода вокам стуманеным глянула.
Цішу хоць разлівай у кубкі,
Сырадойную i ціхманую.
Перасмягла спякота грубкі.
Змрок спагадліва цені выпроствае.
Сарамяжнымі іскрамі грудкі
Мне балюча прабіліся ў ростані,
Твае...
* * *
Вясновымі б ружамі ружыць
Твае маладыя сляды.
Табе б
Каралеўствы рушыць,
Наноў называць гарады.
Твой профіль высмуглы
Чаканіць
На поўні,
Як ты, маладой.
Чаўнамі,
Нібы чаўнакамі,
Высноўваць імя
Над бядой.
Нагам тваім
Слаць бы кілімы
З зязюльчынага імху,
Прасіць памяркоўныя зімы
Захутаць цябе ў імгу.
Каб зоры —
Не заміналі!
Як панна,
Ідзеш па лядку.
Вядзеш
У палац камунальны
З дзіцячага сада дачку...
* * *
Ты адпрэчыла крыўды сабою.
Адплыла
Зла
Сляпая імгла.
Сарамліва-трывожным саборам
Ува мне ты світальна ўзышла.
І адразу
Вясновыя фразы
Прамаўляць пачалі маразы.
Мне не страшны знявагі,
Абразы —
Відняць змрок
Тваіх воч абразы.
Радасць шчодраю меркаю меру,
Ды зацепляцца свечкі віны,
Ледзь дыхне суравей недаверу,
I заныюць адчаю званы.
Рад я зорам.
Гаям белакорым.
Без твайго я начэю святла.
Сарамліва-трывожным саборам
Ува мне ты світальна ўзышла...
* * *
Упершыню зірне
Мілосць, замілаванне.
І зерне па вясне
Рахманай рунню стане,