Мы гналі цень аварый
Над змоўкласцю абвалу.
Была абложнай хмарай —
Хмурынкай жалю стала.
Грамаадвод закляты,
Лаўлю грымоты стала.
Была,
Ды не сплыла ты,
Ты стала —
Не растала...
* * *
Як цемру выкрасці ў начы,
Пазычыць радасці журбе?
Як мне сябе перамагчы,
Перамагчы цябе — ў сабе?
Ці так да скону й валачы
Мне ланцугі тугі ў жальбе?
Як мне цябе перамагчы,
Перамагчы сябе — ў табе?
Крычы хоць крыччу, хоць маўчы,
Ласкавы парастак скрабе,
І ныюць рэўнасці карчы.
І рунь, і ляда ў варажбе.
* * *
Я стаў без цябе не магчы
Ні здалеку, ані побач.
Воўк шалу майго ўначы
І ўпоўдзень ідзе на здобыч.
І позірку мала мне,
І дотыку стала мала.
Ты, рэўнасць мая,
Па вясне
Яловых дроў наламала.
А думаў жа — ўсё міне,
Зноў буду нічый ці чыйсьці.
Ды так
Ты ўвайшла ў мяне,
Што мне ўжо з цябе не выйсці!
* * *
Яно нада мной
Узышло ў лістападзе,
Сузор'е трывогі,
Сузор'е Рысі.
Прыхмарана днела
У насмешным паглядзе
І ў кожнай тваёй
Прытаілася рысе.
Зямля чарнела,
Зямля бялела.
Мне зорны свет
На зямлі адкрыўся.
Кастры жаўталісця
Датлелі ўлюцела.
Малю: паўтарыся,
Сузор'е Рысі!..
* * *
Цяпер казаць мне «Вы»
Табе?
Закасваць рукавы
Сяўбе,
Што чорны смутак сее,
Калі былі на «ты»
Раты,
Засмяглыя ад нематы,
І рукі без надзеі
Абараняліся?
Круты
Быў пал на «ты»,
І веі
Былі на «ты»
Ад дабраты
Злагоджанай завеі.
Граматыкі віна,
Мана?
Вы —
Множны лік,
А ты — адна.
Не разумею...
* * *
Снегапад напаў на сад.
Віднее на дварэ.
Хто сівізну маю назад
З вясною забярэ?
Святлею, як зімовы сад.
Вясновым быць не мне.
Іду, ўзімелы, наўпапад
Пa белай цаліне.
А сад не ўзварухне галін,
Я сум не ўзварушу.
Хоць ласкай апячы ўспамін,
Як некалі душу!
Сняжок засведчыць,
Малады,
Што светла ўсё было.
Не май бяды —
Мае сляды
Завеяй замяло...
* * *
Распалавіню я шар зямны
На дзве трывожныя шалі:
Ці не разважаць спрэчку яны,
Што доўга мы вырашалі?
Павернецца пал крыўдлівай спіной,
Час непадкупна заўважыць,
З тваёю шаля,
З маёй віной,
Каторая пераважыць.
* * *
Будзь з натураю крутой,
Спрэч абразу, кпіну.
Ды ў жанчыне —
Дабратой! —
Абудзі жанчыну.
Як вясновы гром раллю —
Абудзі! — да руні.
Ласку дай,
Як ліст галлю.
Крыўда не даруе!
Не сініца,
Што ў руцэ,—
Журавель нагоды.
Бліскавіцаю ўрачэ
Ноч нервовай згоды.
Шчырасці адчай прытой,
Не апудзь хвіліну.
У жанчыне дабратой —
Абудзі! — жанчыну...
* * *
У дрэў таксама свой талан,
Вядома, сукаваты.
Няўмольны магістральны план
Няўмольны экскаватар.
Былі двары,
Былі дамы,
І ў іх была патрэба.
Дымы
Ад ранішняй думьы
Галініліся ў неба.
Вятры,
Хоць злыя дзевяры,
Шчадзілі весні звычай.
Ды сталі ціхія двары
Пляцоўкай будаўнічай.
Чакаюць на зямлі
Ледзь-ледзь
Надкрытыя пупышкі.
Пажарам цвету не шалець,
Вам тлець,
Адчаю ўспышкі.