Jego pomocnicy odwiązywali od pasków skrawki materiału, by zacząć selekcję rannych. Czarny kolor – pomoc natychmiast, czerwony – trochę później, biały – może czekać. Sanitariusze już podnosili pierwsze, oznaczone czarną chustą, ciało. Virion, Achaja i ta trzecia osoba stali nieruchomo, usiłując poradzić sobie z własnymi umysłami.
– Rozrzucać chusty! – wrzeszczał Marbe. – Czarna, czarna, czarna, czerwona, czarna, biała! Szybciej, łazęgi. Szybciej! Czarna, czarna, biała. Ruszać się, gnoje. Ruszać się, psiamać!
Achaja, Virion i ta trzecia osoba. Ciągle nieruchomi wśród rodzącego się nagle rozgardiaszu. Medycy i sanitariusze od grenadierów biegli właśnie, żeby udzielić pomocy Marbemu.
– Czarna, czarna, biała, czerwona. Grenadierzy! Bierzcie północne skrzydło!
Achaja zamknęła usta, nie chcąc, żeby ślina spływała jej po brodzie. Spojrzała na Viriona. On na nią, a potem na trzecią osobę.
– Widzisz – mruknął. – Kończy się nasz czas, dziecko.
– Co? – nie mogła nawet przełknąć śliny. Fakt, że przeżyła walkę w ścisku, graniczył z cudem.
– Musimy coś dać nadchodzącej epoce. Nasz czas dobiegł końca – wskazał na tę trzecią, która mogła jeszcze utrzymać się na nogach. – To już nie będzie cywilizacja, gdzie szermierze decydują o czymkolwiek.
– O czym mówisz?
– O niej – Virion wskazał trzecią osobę. Podszedł do rozkraczonej dziewczyny z karabinem w rękach.
Mayfed. Wieśniaczka z karabinem w garści.
– Epoka, gdzie liczył się miecz i honor, właśnie dobiegła końca. Teraz nadszedł czas snajperów… – podał Mayfed swój miecz. – Masz. Daj dzieciom na pamiątkę.
– O czym ty mówisz?
– To już koniec naszej cywilizacji. Teraz czas snajperów. Czas zwykłych ludzi…
Odwrócił się na pięcie i poszedł szukać wina. Ale, odchodząc, ciągle jeszcze mówił.
– Nie sądzisz, że to znak? Jakiś zagmatwany symbol? Że to dziwne, że tylko my w trójkę przeżyliśmy nietknięci? Dwoje szermierzy natchnionych i ona. Mayfed. Chłopka z karabinem. Zwykła córka chłopa z zapadłej wsi… Nadchodzi czas snajperów. Teraz każdy zwykły człowiek przemówi głosem gromu. Musimy coś dać nadchodzącej epoce…
Achaja patrzyła na zszokowaną dziewczynę. Ta jednak nie zawracała sobie głowy nadchodzącą epoką.
– Zarrakh! – krzyczała. – Zarrakh, gdzie jesteś?!!!
– Kurwa, tutaj! – usłyszały cichy głos. – Już nie żyję.
– Nie pierdol. Żyjesz!
– A gówno.
Zarrakh trzymała obie dłonie przyciśnięte do twarzy. Spomiędzy palców wypływała krew. Miała wybite albo przecięte czymś oczy.
– O mamo! Nic nie widzę, nie żyję już, w dupę jeża!
– Żyjesz kretynko! W dupę jeża, żyjesz!
– Nie żyję!
– Żyjesz! Medyk, medyk!!! Tutaj! Medyk!
– Czerwona chusta – sanitariusz rzucił na Zarrakh kolorowy kawałek materiału.
– Jak to czerwona??? – wrzasnęła Mayfed. – Bo cię, kutasie, zastrzelę!!!
– Spokój. Czerwona i już.
Nagle Achaja coś sobie uświadomiła. Coś, co momentalnie wyrwało ją ze stanu półprzytomności.
– Shha!!! – zaczęła wyć. – Shha!!! Gdzie jesteś?
– Tutaj – rozległ się stłumiony głos. – Żyję, siostro.
– Gdzie???
Achaja przeskakiwała nad trupami, grzęznąc co chwilę. Usiłowała nie potrącać rannych. Czuła, jak wzbiera w niej panika.
– Shha???
– Żyję.
Zobaczyła swoją siostrę, jak leży na brzuchu, z twarzą wtuloną w trupa jakiegoś rycerza, obiema rękami trzymając się za tyłek.
– Ale dostałam. Prosto w dupę. Zrób coś, żeby koleżanki tego nie widziały.
– Nie ma już żadnych koleżanek. Mayfed żyje. I Zarrakh, ale ślepa, więc nie zauważy… – Achaja dopiero teraz zdała sobie sprawę, jakie bzdury wygaduje. – Shha, siostro. Żyjesz?
– A jak, kurwa, myślisz? Ale boli…
– Medyk!!! Medyyyyyyyk! Tutaj!
Przechodzący obok sanitariusz rzucił na Shhę białą chustę.
– Jaka, kurwa, biała??? Jaka biała??? Dawaj czarną, gnoju! – Achaja podskoczyła, chwyciła go obiema rękami i uniosła w powietrze. – Do opatrunku w pierwszej kolejności!
– Ja mam swoje instrukcje, proszę pani – jąkał przerażony jej siłą. – Ja nie mogę. Rana w tyłek, albo się wykrwawi, albo do opatrunku w ostatniej kolejności…
– Ty sukinsynu – dosłownie odrzuciła go na bok. Kucnęła nad siostrą i jednym ruchem zerwała z niej spódniczkę. – O żesz… – jęknęła, widząc krew na tyłku. – Trzymaj to! Trzymaj to mocno – nakierowała dłonie siostry. Potem uniosła ją lekko jak piórko i, lawirując między trupami, pobiegła do medyka.
– Marbe!!! Marbe, teraz musisz jej zrobić opatrunek.
Medyk ledwie zerknął, skupiony nad stołem, gdzie amputował rękę jakiemuś żołnierzowi. Wycie rannego rozsadzało uszy.
– Rana w pośladek. Jeśli uszkodzona tętnica, to zaraz się wykrwawi na śmierć. Jeśli nie, to do opatrunku w ostatniej kolejności.
Achaję zatkało. Położyła Shhę tuż obok stołu.
– Marbe, gnoju! Wydałam ci rozkaz!!!
Chwyciła go i uniosła w rękach.
Czasy się zmieniały. Już nic nie było takie jak dawniej. Zwykły medyk podniósł bowiem rękę i uderzył Achaję w twarz. Księżniczkę. Majora.
– Uspokój się! – jego głos ledwie przebijał wrzask rannego na stole.
Zszokowana postawiła go na ziemi i chwyciła się za policzek. Wtedy poprawił jej z drugiej ręki.
– Uspokój się natychmiast.
Zaskoczona przyłożyła rękę do drugiego policzka. Marbe wrócił do operacji.
– Połóż ją gdzieś z boku. Jak się nie wykrwawi, to może rano ją opatrzymy.
Achaja patrzyła na niego zupełnie ogłupiała. Zarobiła w pysk od zwykłego medyka. Od zwykłego człowieka. Nie mogła się otrząsnąć. Podniosła swoją siostrę, żeby jej nie deptali ludzie, którzy przynosili ciężko rannych.
– Przecież tu musi być jakiś prywatny medyk. To jest Syrinx!
Niosła swoją siostrę, lawirując wśród trupów. Wokół rozgrywały się oniryczne sceny. Żywcem wzięte z najbardziej mrocznych koszmarów. Biedna Jakee siedziała z głową opartą o jakiegoś żołnierza. Grenadier patrzył na nią mętnym wzrokiem.
– Pani sierżant. Może się obejmiemy i przytulimy. Umierać będzie łatwiej.
– Nie mam cię czym objąć. Obcięli mi ręce.
– Ja mam prawą. Mogę panią objąć, pani sierżant?
Trup Lanni na wznak, z szeroko rozłożonymi rękami.
Trup czarownika Mereditha, na boku, w jakimś takim dziwnym przygięciu. Nikt nie miał pojęcia, że w jego przypadku nie miało to żadnego znaczenia. Trup rudej Chloe. Sądząc po śladach krwi, czołgała się gdzieś przed śmiercią. Achaja wiedziała. Wiedziała gdzie. Do miejsca, w którym jeszcze przed bitwą porzucono zwłoki małej, piegowatej dziewczyny. Zdrajczyni. Jej siostry.
Arnne leżąca na boku. Wokół aż tworzyła się mętna poświata od nadmiaru magii.
– Ja chcę się wypisać z wojska, ja chcę się wypisać z wojska, ja chcę się wypisać z wojska… Proszę mnie natychmiast wypisać.
Bei skulona w kucki i trzymająca się za brzuch. Patrzyła w górę, na gwiazdy.
– Wszystko jest w porządku – powtarzała. – Wszystko pod kontrolą. Zaraz się mną ktoś zajmie…
– Co ci jest? W co dostałaś?
– Nie wiem. Nie chcę patrzeć. Ale wszystko jest w porządku, wszystko pod kontrolą. Zaraz się mną ktoś zajmie. Mam czerwoną chustę.
– Zapierdol kogoś za mnie – wrzeszczała Zarrakh z zakrwawioną szmatą na twarzy. – Zapierdol kogoś za to, co mi zrobili!!!
Mayfed z karabinem szukała jakiegoś żywego jeszcze rycerza. Znalazła niedaleko, opartego o kosz z kwiatami pod ścianą. Z ust wylewała mu się krew.