якую-небудзь клясыку
але дзяўчына ўсё-ткі была не настолькі сталая
і напэўна спалохалася
бо адразу пабегла сікаць за паблізны гараж
дзе доўга сядзела і думала над маёй прапановай
а калі выйшла то сказала што не маўляў дзякуй
ёй трэба ехаць назад у Берасьце
і ўжо зараз
балазе цягнікі ходзяць даволі часта
на гэтым мы тады й разьвіталіся
я флегматычна паціснуў плячыма
й вярнуўся ў свой відэасалён
глядзець па-мойму «Altered States» Кена Расэла
а недзе праз год мы сустрэліся зноўку
толькі ўжо не на Інстытуце Культуры
а ў менскай кватэры
дзе яна жыла зь іншым хлопцам, старэйшым
такім сама чарнявым і валасатым як я
за якога рыхтавалася выйсьці замуж
бо ў яе ўжо быў ад яго жывоцік
і яна такім чынам нават з намі ня выпіла
толькі ўсё нешта мітусілася ля стала
й пазьбягала глядзець мне ў вочы
а я там сядзеў як тормаз і думаў
што калі б ня тая мая заўчасная й двухсэнсоўная прапанова
то ўсё магло б быць па-іншаму
то бок напэўна прыблізна аднолькава
толькі фільм пра каханьне быў бы не мастацкі а дакумэнтальны
бо ў ролі валасатага героя-абраньніка
давялося б выступіць самому ягонаму прататыпу
15. Пінігін адпачывае
І ўсё-ткі ў Менску я здолеў пабыць рэжысэрам!
А менавіта нашага студэнцкага тэатру
гішпанскага факультэту
ніхто мяне ім не прызначаў
я сам сябе ім прызначыў
Адразу пасьля таго як зь Менску
зьехала папярэдняя рэжысэрка
Эстэр Мальдонадо з Эквадору
што вучылася ў Інстытуце культуры на тэатральным
я пры падтрымцы аргентынскага сябра зьдзейсьніў
тыповы лацінаамэрыканскі пераварот
і захапіў у тэатры адзінаасобную ўладу
у адрозьненьне ад Эстэр я вучыўся рэжысуры толькі ў кіно
і на двух пастаўленых ёю спэктаклях
а ў тэатар хадзіў толькі на опэру
і тым ня менш мы з аргентынскім сябрам
скалацілі ў касьцяк рэшту трупы
абвясьціўшы анафэму адшчапенцам
якім мой спосаб прыходу да ўлады не спадабаўся
і пачалі ставіць п’есу на матывы ўсіх твораў Картасара адразу
на мове арыгіналу
п’есу мы ставілі цэлы год
зь перапынкам на летнія вакацыі
цягам якіх усё дарэшты пазабывалі
і тым ня менш я ультыматыўна прызначыў прэм’еру
на пачатак сьнежня
самы пярэдадзень свайго дваццацігодзьдзя
якое пастанавіў любым коштам адзначыць спэктаклем
каб зрабіць сабе варты сябе падарунак
(я сам мусіў выканаць у п’есе сьціплую ролю
дваццацігадовага дэбіла па імі Ціта – ! –
якая палягала ў тым каб выйсьці на сцэну
й сказаць адзіную фразу: «Soy un genio»)
і вось урэшце надышоў сьнежань!
а зь ім і генэральная рэпэтыцыя
спачатку нічога не прадвяшчала канфлікту
усю трупу ў той дзень вызвалілі ад заняткаў
з раніцы мы сабраліся ў актавай залі ін’язу
ў поўным складзе і баявым настроі
я з такой нагоды трымаўся як сапраўдны генэрал
павольна крочыў па сцэне
і аглядаў свае акторскія шыхты
у якіх былі пераважна акторкі
мае аднагодкі й пару старэйшых
да іхнага выгляду я рабіў кароткія заўвагі
й пляскаў сябе па назе папліскай
але тут да мяне падбег ардынарац
Дзіма Прышчэпаў
і адрапартаваў што мяне на ўваходзе
патрабуе нейкая дзеўка
хто б мог падумаць, што прыехала яшчэ адна дзеўчына зь Берасьця!
у якую гэтым разам я сам калісьці быў закаханы
і ўспаміны яшчэ цалкам не зарубцаваліся
а тут яна зьявілася ў самы конадзень
маёй гістарычнай прэм’еры!
Прыезд дзяўчыны мяне страшэнна ўзрадаваў
я правёў яе пад ручку ў сваю рэжысэрскую ложу
ў першым шэрагу
і сказаў ёй: «Зараз ты ўбачыш нешта!
Гэта будзе закрытая прэм’ера для крытыкаў!
То бок перадусім наўмысна й асабіста для цябе!»
Я запаліў сваю рэжысэрскую цыгарэту
(курыць у актавай залі не дазвалялі)
і махнуў рукой
маўляў пачынайце!
усе думалі што на генэральнай рэпэтыцыі
мы папросту прагонім спэктакль ад пачатку да канца
чаго мы ні разу яшчэ трэба сказаць не рабілі
але ж я нечакана ўсьвядоміў, што я ня толькі генэрал
а яшчэ й патыпу геній
і пачаў перад дзяўчынай паводзіць сябе адпаведна:
на кожнай другой рэпліцы перабіваў выканаўцаў
і крычаў што яны гавораць не па-аргентынску!
то бок зусім не ў картасараўскім духу!
што палова зь іх не разумее глыбокага сэнсу сваіх пэрсанажаў!
а другая палова надае ім зусім нейкі іншы сэнс!
што палова грае як марыянэткі!