нейкія паўдарогі
схапілі паўпрытомную дзевачку Іну за рукі
і сілком пацягнулі яе ў кірунку «Юбілейкі»
дзевачка Іна пачала тут жа клікаць на дапамогу
і вішчэць нешта тыпу «Куды вы мяне цягнеце, хлопчыкі!»
«Гвалціць!» крыкнуў Мінор у якога ўвесь гэты час
гарэлі трубы ў прадчуваньні «Варштайнэра»
«Так, вунь у лес», падтрымаў я ідэю свайго добрага сябра
бо ўява сэксу з п’янай дзевачкай Інай даўно мяне перасьледавала
як ні дзіўна дзевачка Іна крыху супакоілася
але потым пачала вырывацца як дзікая
да яе дайшло што злосны Мінор зусім не жартуе
вырывацца ў яе па п’яні хоць і ня надта добра выходзіла
але ўся сцэна насамрэч пачала нагадваць згвалтаваньне
а першай ночы каля парку Перамогі
а калі на пустым праспэкце Машэрава
аднекуль яшчэ й зьявіўся міліцэйскі «казёл»
мы зь Мінорам зноўку пераглянуліся
і я вымушана пацягнуў сваю дарагую
параненую алькаголем у самую жопу дзевачку Іну
назад у «агульнягу»
а Мінор засьпяшаўся ў «Юбілейку» па піва
дарогаю назад гэтая дура крыху працьвярозілася
і пачала лаяцца маўляў праз нас сышла раней часу з п’янкі
да таго ж мы нібыта зьбіраліся яе згвалціць
наабяцалі ды так і ня згвалцілі
што, засцалі, маўляў, даўбаёбы?
толькі рукі ўсе пакалечылі й г.д.
адным словам дыскусія пра Ніцшэ і Таранціна нічым ня скончылася
але выснову зь яе для сябе мы ўсё-ткі зрабілі
і болей ніякіх баб на «Юбілейку» ня бралі
нават цьвярозых пагатоў з Барысава
таму што піва
гэта справа мужчынская і сур’ёзная
ў адрозьненьне ад згвалтаваньня
7. А вы ведаеце Бона Скота?
Зь Серабранкі я памятаю дужа мала
бо ніколі не вяртаўся адтуль цьвярозы
Здаецца, там збольшага жылі прыстойныя дзяўчаты
з добрых сталічных сем'яў
якія ўсё нешта сьвяткавалі
пасьля чаго захоўвалі прыстойнасьць вельмі нядоўга
але на жаль не са мной
толькі адна зь іх спрабавала мяне згвалціць –
беспасьпяхова
з другой я цэлую гадзіну выгульваў раніцай ейнага сабаку
каля сажалкі, на другім беразе якой Чыжоўка
і ўсё бяз толку
у трэцюю – старэйшую – быў сапраўды закаханы
быў у яе дома
але нічым гэта ўсё ня скончылася
апроч верша з назваю «Аргентына»
карацей, згадаць асабліва няма чаго
акрамя таго выпадку ў бары
куды я зайшоў пасьля канцэрту «Паталягістаў» па цыгарэты
і трапіў у кампанію крутых бандзюганаў
з шалавамі і сабакам
Убачыўшы падпітага касматага малалетку
(я відаць яшчэ й ляпнуў па п'яні нешта ня тое)
яны ўжо хацелі са мной разабрацца
як тут самы зь іх старэйшы й татуяваны
(сьвяткавалі ягонае вяртаньне зь цюрагі)
даў мне апошні шанец
і спытаўся, ці ведаю я Бона Скота
я ніколі асабліва не любіў ЭйСі/ДзіСі
але тут рэзка стаў іхным фанатам
і нават прасьлязіўся, калі піў за сьветлую памяць Бона Скота
замоўленую маім апекуном-бандзюганам гарэлку –
«Магістраль у пекла» ўратавала мне калі ня скуру
то прынамсі зубы
Ня ведаю, ці можна гэта лічыць успамінам
але рэшту згадак пра Серабранку я пасьпяхова выцясьніў
яна стала для мяне гэткай падсьвядомасьцю горад
таму гэтай яго часткі, паўднёва-ўсходняй
я інстынктыўна пазьбягаю нават у Празе
і лічу яе чымсь накшталт тундры
адкуль не заўсёды можна вярнуцца
асабліва калі ня ведаеш Бона Скота
8. Філяматы
Неяк мы з маімі інтэрнацкімі сябрамі
засумавалі па вёсцы
і нам дзіка захацелася хатняга малака
Кажуць, філяматы пілі для натхненьня малако
Мы таксама
Галоўным інгрэдыентам добрага малака
ёсьць, як патлумачылі мне сябры, папараць-кветка
якая ў горадзе не расьце
а толькі на вёсцы
Найбліжэйшай ад нашага інтэрнату вёскай былі Навінкі
Я зусім не ўяўляў дзе гэта й што гэта
бо тады яшчэ не было аднайменнай газэты
Затое ўсе ведалі, што такое папараць-кветка
Мы доўга ішлі па Даўгінаўскім тракце
гэта быў наш першы Доўгі паход
у рамках тэарэтычнага асваеньня маоізму
а я ўвесь час пытаўся – мы ўжо прыйшлі? Хіба гэта ня вёска?
Давайце пагрукаем у любую хату, нам дакладна дадуць малака
ці чаго-небудзь іншага як бедным студэнтам
зьбіральнікам фальклёру
у кожнай сапраўднай вёсцы
Урэшце мы вырваліся за горад і дасягнулі лесу
на жаль, разам зь цемрай
у якой знайсьці нешта
можна было ўжо толькі памылкова