- Мамачкі!.. Добра, вызывай першага сведку,- незадаволена сказаў Кароль.
Трус зноў тры разы прагудзеў і моцна крыкнуў:
- Першы сведка!
Першым сведкам быў Капялюшнік. Ён з’явіўся з кубкам гарбаты ў адной руцэ і не даедзеным бутэрбродам у другой.
- Шчыра прашу прабачэння, Ваша Вялікасць,- прамямліў ён,- што я з ежай, але я, піў гарбату, калі за мной прыйшлі, і не паспеў даясі.
- Ты павінен быў скончыць па дарозе,- сказаў Кароль.- Калі ты пачаў?
Капялюшнік зірнуў на Сакавіцкага Зайца, які прыйшоў з ім у суд, трымаючы падпахаю Соню.
- Я думаю, чатырнаццатага сакавіка,- сказаў Капялюшнік.
- Пятнаццатага,- заявіў Заяц
- Шаснаццатага,- не прачынаючыся дадала Соня.
- Запішыце гэта,- сказаў Кароль прысяжным і тыя шпарка запісалі на сваіх дошках усе тры даты, а потым пачалі іх складваць, перакладаючы адказ на шылінгі і пенсы.
- Здымі свой капялюш,- прыказаў Кароль Капялюшніку.
- Ён не мой,- адказаў той.
- Ты яго скраў!- усклікнуў Кароль, звяртаючы на гэта ўвагу прысяжных, якія неадкладна запісалі гэта на сваіх дошках.
- У мяне ўсе капялюшы на продаж,- растлумачыў Капялюшнік,- а ўласных у мяне няма. Я жа ж КАПЯЛЮШНІК.
Каралева начапіла акуляры і ўважліва паглядзела на небараку, які ад хвалявання ўжо збляднеў.
- Што ты ведаеш, аб гэтай справе?- запытаўся Кароль,- і кінь нервавацца, альбо будзеш пакараны на месцы.
Гэта аніколькі не супакоіла сведку. Ён пераступваў з адной нагі на другую, з бояззю гледзячы на Каралеву, а потым пераблытаўшы адкусіў вялікі кавалак кубка замест бутэрброду.
У гэты момант Аліса адчула сябе даволі дзіўна і была моцна азадачана гэтым фактам: яна зноў пачала расці. Дзяўчынка хацела хуценька падняцца і пакінуць суд, але паразважаўшы вырашыла застацца на месцы.
- Кінь пхацца,- незадаволенна сказала сядзеўшая ля Алісы Соня.- Мне ўжо цяжка дыхаць!
- Ані чым не магу вам дапамагчы,- пакорліва прамовіла Аліса,- я расту!
- Ты не маеш права тут расці,- заявіла Соня.
- Не кажыце лухты,- даволі смела адказала дзяўчынка,- вы ж таксама расцёце.
- Так. Расту, але ж не такім шалёным тэмпам,- адказала Соня і падняўшыся перайшла ў іншы бок суда.
Тым часам Каралева працягвала ўважліва назіраць за Капялюшнікам, і калі Соня пачала рухацца па зале, загадала аднаму з салдатаў:
- Прынесці мне спіс выканаўцаў з апошняга канцэрту!
Няшчасны Капялюшнік пачаў дрыжаць так, што з яго зляцелі чаравікі.
- Давай сведчанне,- зноў сказаў Кароль, але ўжо раз’юшаным тонам,- ці я цябе катую, нервуешся ты ці не!
- Я бедны чалавек,- дрыжачым голасам прамармытаў Капялюшнік,- ...я толькі пачаў піць гарбату... недзе тыдзень таму ці крыху раней... а бутэрброды зараз такія танюткія... і гарбата так мігціць...
- Чаго мігціць?!- спытаўся Кароль.
- Усё пачалося з гарбаты,- адказаў Капялюшнік.
- Я бачу, што ты гарбаты,- рэзка прамовіў Кароль.- Што ты робіш з мяне ёлупа? Прэч!
- Я бедны чалавек,- працягваў Капялюшнік,- а ў мяне ў вачах, як пачало мігцець... і тады Заяц сказаў...
- Не казаў,- перапыніў яго Сакавіцкі Заяц.
- Не, ты казаў,- прамовіў Капялюшнік.
- Я адмаўляюся,- закрычаў Заяц.
- Ён адмаўляецца,- сказаў Кароль,- адзначце гэта.
- Добра, можа я памыліўся, мо гэта Соня казала,- працягваў Капялюшнік, баязліва азіраючыся па баках, але на яго шчасце Соня ані ад чаго не адмаўлялася, бо моцна спала, таму ён з палёгкай працягваў.- Пасля гэтага я з’еў яшчэ адзін бутэрброд...
- Але, што канкрэтна казала Соня,- спытаўся адзін з прысяжных.
- Я не памятаю,- прамямліў Капялюшнік.
- Ты ПАВІНЕН прыпомніць,- заўважыў Кароль,- ці мы цябе катуем.
Капялюшнік з жаху ўпусціў кубак ды бутэрброд і кінуўся на падлогу ля каралеўскіх ног:
- Я бедны чалавек, Ваша Вялікасць,- зноўку пачаў ён.
- І аніякі апавядальнік,- дадаў Кароль.
Тут нейкая марская свінка пачала моцна пляскаць у далоні з гэтаму экспромту, але амаль адразу была прыгнечана салдатамі. (Гэта цяжка зразумець, таму растлумачу вам, як яны гэта рабілі: Свінку кінулі галавою ўніз ў вялізны мех, перад гэтым звязаўшы яе з ног да галавы, а потым яшчэ і селі зверху.)
- Я канечне чытала ў навінах,- разважала Аліса.-, "Капіталісты моцна прыгнятаюць працоўны люд..." , але ніколі не магла зразумець, як гэта робіцца, таму вельмі задаволена, што ўрэшце ўбачыла.
- Калі гэта ўсё, што вы ведаеце аб гэтай справе, можаце ісці на месца,- працягваў Кароль.
- Як я магу ісці,- спытаўся Капялюшнік,- калі ляжу на падлозе!
- Спачатку сядзь, потым падыміся на ногі і ВАЛІ АДСЮЛЬ!- адказаў Кароль.
Тут пачала апладзіраваць яшчэ адна свінка, і таксама была прыгнечаная.