Хаценьчык. А ты, Грыша, не прасіў, каб табе адчынілі дзверы?
Салавейчык. Як не прасіў? Прасіў! Ды хіба ж ён адчыніць?
Божашуткава. Значыць, вы прасілі адчыніць дзверы, каб удакладніць, ці ваша гэта кватэра?
Салавейчык. Не. Хацеў даведацца, што гэтаму тыпу патрэбна ў маёй кватэры!
Кічкайла. Але потым, калі высветлілася…
Салавейчык. Дык гэта ж калі высветлілася?.. А ён пачаў лаяцца, пагражаць…
Божашуткава. Хто пачаў лаяцца?
Салавейчык. Ну, гэты тып… Секержыцкі. І міліцыяй, і турмой мне пагражаў. Ну, я і пакрыўдзіўся…
Божашуткава. Пагражаў вам, яшчэ не ведаючы, хто вы і навошта стукаеце?
Салавейчык. Ну!.. Вось мяне і разабрала злосць, калі я ўвайшоў…
Кічкайла. А як вы ўвайшлі ў кватэру?
Салавейчык. На першым паверсе тапор ляжаў. Я ўзяў яго і… увайшоў.
Вясёлае ажыўленне сярод клакераў. Салавейчыку спачуваюць даволі адкрыта.
Кічкайла. Сядайце, Салавейчык. Пацярпеўшы Секержыцкі!
Секержыцкі (выходзячы да трыбуны). З вашага дазволу, гэта я.
Кічкайла. Прозвішча, імя, імя па бацьку?
Секержыцкі. Секержыцкі Іпаліт Іпалітавіч.
Кічкайла. Род заняткаў?
Секержыцкі. Пенсіянер абласнога значэння. Дазвольце растлумачыць?
Божашуткава. Хвілінку, грамадзянін Секержыцкі. Вы прызнаяце, што пагражалі Салавейчыку?
Секержыцкі. Дазвольце!..
Хаценьчык. Не віляйце, грамадзянін Секержыцкі! Адказвайце на пытанне: пагражалі ці не пагражалі Салавейчыку?
Секержыцкі. Пачакайце, шаноўны! Ён жа ламаўся ў маю кватэру!
Хаценьчык. Вось так проста і скажыце — пагражаў!
Божашуткава. І міліцыяй, і турмой пагражалі? ?
Хаценьчык. Што ж выходзіць, грамадзянін Секержыцкі? Міліцыя — гэта пудзіла, а савецкая турма — канцлагер? Так, па-вашаму, выходзіць?
Секержыцкі. Дазвольце, дазвольце! Вы, шаноўны, блытаеце. Што значыць — пагражаў? Я папярэджваў. Папярэджваў, што, калі ён будзе буяніць, я выклічу міліцыю і яго, з вашага дазволу, пасадзяць у турму.
Хаценьчык. Не, вы бачылі яго?!
Клакеры абураюцца.
Секержыцкі. Можаце разглядаць маю пагрозу як від пасіўнай самаабароны. У яго была зброя — тапор. А ў мяне толькі слова. З вашага дазволу, гэта рэчы нераўназначныя!
Божашуткава. Чаму вы пагражалі чалавеку, якога не бачылі?
Секержыцкі. Злітуйцеся!.. У гэтага чалавека быў тапор!
Божашуткава. Адкуль вы маглі ведаць, што ў яго тапор?
Хаценьчык. У вас што, дзверы шкляныя?
Секержыцкі. Гэта было чуваць! З вашага дазволу, ён ім стукаў.
Хаценьчык. Пачакайце, пачакайце, грамадзянін Секержыцкі. Не спяшайцеся. Ён прасіў вас адчыніць дзверы?
Секержыцкі. Што значыць — прасіў? Ён патрабаваў…
Божашуткава. Чаму ж вы не адчынілі?
Секержыцкі. Дазвольце!.. Калі незнаёмы чалавек патрабуе адчыніць дзверы…
Божашуткава. Адчынілі б, і не было б ніякага непаразумення!
Секержыцкі. Але ж ён быў… з вашага дазволу, нецвярозы!
Хаценьчык. Як вы маглі праз дзверы пазнаць: цвярозы ён ці нецвярозы?
Голас. Ён у Кіо працаваў — праз сценку бачыць!
Секержыцкі. Я здагадаўся… па голасу.
Божашуткава. Вы зневажалі яго, калі ён увайшоў да вас у кватэру?
Секержыцкі. Даруйце, не памятаю! Я быў тады досыць такі ўзбуджаны і не мог, натуральна, выбіраць далікатныя выразы. Магчыма, я сказаў нешта лішняе…
Хаценьчык. Грыша, ты помніш, якімі словамі ён цябе абзываў?
Салавейчык. Ну, вядома, помню! «Грубіян, хуліган, хам!» Распусціліся зусім, разумееш! Яшчэ інтэлігенцыя! Акуляры начапіў!
Божашуткава. Было такое, грамадзянін Секержыцкі?
Секержыцкі. Магчыма… Але гэта было толькі маёй рэакцыяй на знявагу з яго боку!
Кічкайла. А як ён вас зневажаў?
Секержыцкі. Злітуйцеся… Мне гэта непрыемна…
Кічкайла. Тут суд, які павінен устанавіць ісціну.
Божашуткава. Грамадзянін Секержыцкі, вы даяце суду падставу сумнявацца ў шчырасці вашых паказанняў.