Клеапатра
Ах, Далабела,
Чым я аддзякую?
Далабела
Рад услужыць.
Пайду да Цэзара. Бывай, царыца.
Клеапатра Бывай, мой друг.
Далабела выходзіць.
Ну вось і ўсё, Ірада!
Сама ты чула: нас у Рым адправяць.
Цябе, як і мяне, мая Ірада,
Павалакуць, пацягнуць на памост
Рабы ў зашмальцаваных фартуках.
I чараватай чэлядзі натоўп
Абкружыць нас, разявіўшы раты,
I будзе дыхаць нам у твар смуродам.
Ірада
Клеапатра
Ах, Ірада,
Дзе тая абарона? Рукі нам,
Як шлюхам, звяжуць ліктары-звяругі,
I чарада паршывых рыфмачоў
Нас абсмяе у вершах непрыстойных.
Імправізатары-камедыянты
Разгул александрыйскі разыграюць:
Антонія як п'яніцу пакажуць,
А Клеапатру ў вобразе блудніцы.
Жаночае адзенне начапіўшы,
Юнец юрлівы голасам пісклявым
Пачне мяне перакрыўляць.
Ірада
Клеапатра
Ірада
Я не бачу,
Сабе парэжу вочы кіпцюрамі.
Клеапатра
Адзіны шлях, каб не папасці ў пастку!
Знайшлі дурніц! Не выйдзе. Не дапусцім.
Уваходзіць Xарміяна.
Ну, як там, Харміяна? — Ах, дзяўчаты,
Нясіце царскія мае уборы,
Хачу адчуць, што я яшчэ царыца,
Ізноў плыву па Кідну, каб сустрэць
Свайго Антонія.— Ірада, чуеш? —
О Харміяна, любая, прашу
Мне паслужы ў апошні раз, а потым
Гуляй сабе хоць да сканчэння свету.
Карону і ўсё іншае сюды!
Iрада выходзіць.
Шум за сцэнай.
Што там за шум?
Уваходзіць салдат-вартавы.
Салдат
Тут нейкі селянін
Царыцу хоча бачыць. Ён прынёс
Кашолку вінных ягад.
Клеапатра
Салдат выходзіць.
Для спраў вялікіх і малой прылады
Часамі досыць. Ён прынёс мне волю.
Я вырашыла цвёрда, і ва мне
Няма цяпер жаночага нічога...
Я — камень, мармур. Пераменны месяц
Не будзе больш маёй планетай.
Салдат-вартавы уводзіць селяніна з кашолкай.
Салдат
Клеапатра
Ідзі сабе, а ён хай застанецца.
Салдат выходзіць.
Ну як? Прынёс ты міленькую змейку,
Што забівае хутка і без болю?
Селянін
А то як жа. Вядома, прынёс. Але я не з тых звадыяшаў, што дазваляюць, каб да яе дакраналіся. Не чапай. Кусаецца — раз-два, і гатова. А хто ад яе памірае, той у момант робіцца нябожчыкам і наўрад ці калі-небудзь ажыве.
Клеапатра
I шмат памерла ад яе укусаў?
Селянін
Уг-га! Асабліва мужчын, ну і жанчын таксама. Пазаўчора мне расказвала адна наша кабета, жанчына сумленная, адно што прыхлусіць любіць, і так хораша хлусіць, што ёй можна паверыць. Дык яна мне апісала ўсе свае пачуцці пасля смерці ад змяінага ўкусу. I так яна сваю змяю расхвальвала, што хто з ёю згодзіцца, той на тры чвэрці памыліцца. А вось у мяне змяя, дык усім гадам гад.
Клеапатра
Селянін
Жадаю вам усялякіх слодычаў ад змейкі.
Клеапатра
Бывай.
Селянін
(ставячы кашолку на падлогу)
Але майце на ўвазе, што з гадамі жарты кепскія.