Па катэхізісу Бэлзы
— Хто ты гэткі?
— Свой. Тутэйшы.
— Твае продкі?
— Усе памершы.
— Бацька? Маці?
— Сірата.
— Прафесія?
— Басата.
— Лясун, мусіць?
— Я з палёў.
— Палюхом запішам — як?
— Я з палёў, значыць — паляк!
Зварот Івана Кірызюка да Бога,
або
Як цяжка беларусу быць украінцам
Дивлюсь я на небо
Та й думку гадаю:
Чому ж я не сокіл,
Чому не літаю?
Чому ж мене, Боже,
Ти крилець не дав —
Я землю б покинув
Та й в небо злітав.
Обридло в Підляши
Сіяти культуру.
Тут люди не наши,
Ні з пня, ні з натури.
Ідеш до іх з медом,
Гиркнуть чужим рэхам.
Сусід вжэ став шведом,
А голова — чехом.
Поміняли предків,
Поміняли віру.
І кажуть, що рід іх
З литвинскога віру.
Ходжу по „Стіни” я —
И світ мне не милий.
Зову: — На гостинець!
А чую: — На мыла!
О, люди, кохани!
Забути Могилу?
Коріння? Слов'яни!
— Okur-de! У магілу!
Забули про Бульбу,
Тарас тут не в моди.
Одно тільки гульби
Живучи в народи.
Стояти на варті —
Іты проти сили:
— Лай — кажуть — паўкварты,
А не — Тэрмапілы.
Впусти мене, Боже,
На кращу планету.
Нема лишку крилець —
Дай чек на ракету.
Пан Філюк
Сніцца пану Філі сон,
Быццам ён Напалеон:
Б'е направа і налева —
З прафесійным б'е прыцэлам,
Каму ў мызу,
Каму ў бок.
То падчэпіць гакам знізу,
То садане зверху ў клёк.
Будуць помніць праз вякі,
Як біліся Філюкі.
Сёння квасіў нос маанцу,
Заўтра Арцін знішчу род,
„Ука” Ваську зраблю здрайцам...
Хунвейбіню? У ноздры дрот!
Аж прысніўся сон гадзючы,
Быццам ён, Бэніта — дучэ,
Просіць Чэрчыля гарантый,
А Берлін: — Адоль, avanti!
У прывід дуляй садануў —
Выганяе сатану.
І пад труб анёльскіх рокат
Узнімаецца ў аблокі.
Сніцца яму, што з вякоў
Нясе радасць і любоў.
Ну і ну! Дык не цяльпук!
Ну і спрытны пан Філюк.
Ачалавечыліся
На экватары ў лясах жылі прыматы,
Па экватары круціліся, калматыя.
А хто ўлева ці ўправа ўбакавіўся,
Той хвастом накручаным накрыўся.
Грэла сонца — на галінах загаралі,
Ночы ў вечных футрах караталі.
Ні СНІДу не ведалі, ні бяды,
Хапала ўсім какосавай яды.
Аж з'ехаў у буш аблуплены галяк,
Ні то гарыла, ні то гляк.
І запісаў нас у род свой гамінід.
Адняў какосы. Кажа, што за СНІД.
Загнаў у клеткі. Пэўна на вякі.
Завошта? Адкажыце, сваякі.
Ачалавечылася малпа — і прыплод
Ганьбай пакрыў увесь малпін род.
У час капітуляцыі мы з Родзькам паехалі ў Польшчу, каб перабрацца ў Белавежскую пушчу. Па дарозе Усевалад пазнаёміўся з маладой жанчынай. Спыніліся ў Беластоку. Нам далі працу паблізу горада. Памятаю, як я і Усевалад выйшлі на верхавіну гары і бачылі, як савецкія самалёты бамбілі партызанаў у лесе. Родзька часта хадзіў да той жанчыны, хацеў праз яе навесці сувязь з польскай партызанкай. Аднаго вечара ён кажа: „Пайду да жанчыны”. Тэта быў астані вечар, калі я яго бачыў (з друку).
Герой
Кацілася слава
за Нёман,
за Віслу
пра ўдарны Родзькаў
дэсантны батальён.
Быў Родзька ў Варшаве —
выпаў такі гонар.
У Маравіі буйным
стратэгам слыў.
Не кланяўся кулям,
ішоў насустрач смерці,
у Белавежскай пушчы
прагнуў злегчы ён.
Рускія пілоты
адцялі дарогу,
разбамбілі пушчу,
у аблогу ўзялі.
Куды было дзецца?
Як прабіць дарогу
у запаветну мару,
як здзейсніць прарыў?
Успомніў Родзька польку,
маладую „дрольку”,
якую ўключыў быў
у стратэгічны план.
На гары высокай
размясцілі штаб свой.
Родзька, Еўропа
на цябе глядзіць!
Зашумела рэха
у Бел-высока-стоку,
праводзіла Родзьку
у апошні бой.
Коцяцца з гары той
з Родзькам яго словы,
а сябар згарняе
іх у сваю далонь:
— Скажы Еўропе,
што палёг на ж...
А рэха агучвае:
— „Дролькі” маладой!
Гуляла, гуляла,
дарог не губляла
баявая слава.
Бой!
Палёг трыумфальна,
амаль сюррэальна:
было „ах” і „ой” —
палёг як герой.